Om half elf vertrokken.
   De weg over en dan langs het zwembad van de camping naar het begin van de klim. Het gaat direct over rotsen en redelijk omhoog.
   Het uitzicht op de route van vandaag dat we hebben, vanaf waar onze tent staat, is indrukwekkend en de wand, waar we nu naar toe klimmen, lijkt onbedwingbaar zonder gebruik te maken van touwen.

Via de rotsen gaat het zigzaggend omhoog. Je blijft dan ook steeds een prachtig uitzicht houden over Bourg d’Oisans.
   Sommige stukken zijn beveiligd met kabels.
   Met een grote boog lopen we het bos in en daarmee zijn de steilste stukken achter de rug en is het uitzicht over Bourg d’Oisans ook een stuk minder. Uitkomend op een asfaltweg waar een paar huizen staan slaan we linksaf. Even nadat we op het asfalt liepen werden we ingehaald door een andere wandelaar. ‘Bonjour,’ zei hij. ‘Bonjour,’ zeiden wij terug, direct daarop begon Ingmar te praten. Prompt draaide de wandelaar zich om. ‘Oh, jullie zijn Nederlanders,’ zei hij. Het leek mij een Marinier. Hoge zwarte Meindels en een kort geschoren kop. Hij vroeg of we helemaal naar boven liepen. Hierop vertelde ik hem dat we dat niet van plan waren, aangezien ik morgen de Marmotte ging fietsen. Hij had de Marmotte ook willen fietsen en daarvoor ook getraind, maar een niersteen had hem de laatste tijd weerhouden van de benodigde trainingen. Nu ging hij zijn maatje maar aanmoedigen. Hij wenst mij veel succes en liep verder. Wie liepen ook door, maar niet in zijn tempo.

Op een splitsing gingen we wederom linksaf. Het riviertje over via een stenen brug met ijzeren leuning, 1896 lees ik. Zo lopen we La Garde in. Twee borden pommes frites en drie jus d’orange.
   Even voorbij het restaurant kun je een afsteker nemen die haarspelden met elkaar verbindt. Helaas bleef het bij deze ene afsteker, zodat we alsnog via de snelweg naar beneden liepen.