Het is maar een klein stukje omhoog naar Hound Tor.
   Op de rotsen van Hound Tor wat geklauterd samen met Ingmar.
   Achter Hound Tor naar beneden naar de overblijfselen van een middeleeuws dorp. De overblijfselen dateren uit dertiende en veertiende eeuw. Vanuit het dorp verder naar beneden het bos in onder Smallcombe Rocks en Black Hill langs.
   Af en toe sputterde het wat. Toen het echter begon te hagelen hebben we maar even geschuild onder het blader dak van een oude eik.
   Ten noorden van Black Hill komen we uit op een asfalt weg. De smalle asfaltweg gaat richting Becky Falls. De watervallen (Becky Falls) zijn privé eigendom. Wij volgden de gele pijlen en werden zo door het privé terrein geleid. Aan het eind stond op een bord vermeld dat alleen het pad met de gele pijlen en stippen vrij toegankelijk is en zonder en zonder straf mocht belopen.
   Het bos uit omhoog naar de Beckhams en dan via een asfaltweg naar Hayne. Vanaf Hayne gaat het weer omhoog, omhoog naar Bowerman’s Nose.
   Voordat we begonnen aan de eigenlijke klim naar Bowerman’s Nose geluncht.
   Het begon inmiddels weer zacht te regenen, vandaar dat we onder onze regenjassen hebben geluncht. Nog even na gezeten, omdat het nu wel erg hard regende, maar het regenen stopte wat ons betreft niet snel genoeg en zo vertrokken we dan in de regen naar Bowerman’s Nose.

Tot nu toe heeft Ingmar maar een klein stukje bij mij op de rug gezeten alleen het stukje asfaltweg tussen Hayne Cross en Hayne.

Bovenop Hayne Down was het wel even zoeken naar Bowerman’s Nose. Bowerman’s Nose is namelijk een stapel grote rotsen die het profiel heeft van een John Bowerman die leefde in de zeventiende eeuw of is het, het profiel van iemand die nog veel eerder geleefd zoals in Collins rambler's guide - dartmoor vermeld staat.
   Na natuurlijk een foto te hebben genomen van Bowerman’s Nose over Hayne Down heen, zonder op de kaart te kijken, want de parkeerplaats waar de auto staat is vanaf Hayne Down te zien. Helaas zonder kaart bleek dus een vergissing toen we al een flink stuk gedaald waren in de zuidelijke richting naar Hound Tor.
   We kwamen uit bij een hoge muur met gelukkig een hekje. Maar tja het is en blijft natuurlijk privé terrein wat we nu gaan oversteken.
   Over een stuk grasland daarna door een bos en dan omhoog via weer grasland oftewel onnodig stijgen en dalen. Uiteindelijk kwamen we toch goed uit, op het smalle asfaltweggetje dat in westelijke richting naar de parkeerplaats gaat.

Op de parkeerplaats stond inmiddels een snackvan (busje) met de veelzeggende naam Hound of the Basket Meals.
   Voor ons alle drie een ijsje, three icecreams please.