23 juli 2008, woensdag
Koud was het gisteravond, wel nog lang buiten gezeten, wind was gaan liggen, maar goed ook anders was het nog een stuk kouder geweest. Aan de thermometer te zien was het de koudste avond: 7º Celsius.

Na het ontbijt de auto in naar de kabelbaan op Passo di Falzàrego.
   Een lange kabel van de pas omhoog brengt ons onder Rifigio Lagazuoi. Spectaculair, vooral boven de gondel uit op het platje en dan naar beneden kijkend naar de Passo di Falzàrego 600 meter de diepte in.
   We lopen omhoog naar Rifigio Lagazuoi. Eerst maar eens links de Kleiner Lagazuoi omhoog. Mutsen op. Het is hier koud boven op een hoogte van 2752 meter.
   Van de Kleiner Lagazuoi terug, zelfde pad, langs Rifigio Lagazuoi. Bij de kabelbaan nog een klein stukkie verder naar beneden uitkomend bij het begin van de tunnels die gegraven zijn in de Dolomietenoorlog 1915-1918. Aan de foto's te zien - geplaatst bij ingangen naar de verschillende tunnels - moet het hier ‘s winters verschrikkelijk koud zijn geweest. Dik ingepakt achter muren van sneeuw kijken soldaten in de lens. De ketel van dit dal is precies noord gericht. Daardoor is het zelfs nu in de zomer met de noordenwind flink koud.

Via een slingerend pad laten we de tunnels achter ons en dalen af dieper de ketel in.
   Met uitzicht op Tofana di Rozes en de steile wanden van de Lagazuoi Gran; wat een overweldigende ruigte.

Bij een groot sneeuwveld, dat even van het pad af ligt, wat geklierd in de sneeuw.
   David is inmiddels doorgelopen, wij ook maar verder.

Verder naar beneden over puin via de Alta via Dolomiti. In de verte ligt Lè de Lagacio. We laten het meertje rechts liggen - voor zwemmen is het helaas nu echt te koud. Waar zou je je moeten opwarmen met die snijdende noordenwind.
   Plots staan we boven het dal waarin de hut Utia Scotoni ligt. En ik dacht twee dagen geleden nog: hier kom ik niet weer, en nu twee dagen later zal ik opnieuw aanschuiven aan één van de dikke houten tafels buiten de hut. Hier hadden we ons kunnen opwarmen na een duik in Lè de Lagacio. Hoewel het is toch nog een flink stuk naar beneden. Op het terras van Utia Scotoni uitkijkend over het vlakke groene dal gegeten.

Vanaf hier is het aanlokkelijk om terug te lopen naar camping Sass Dlacia. Maar iemand moet de auto ophalen.
   David en Myrthe gingen naar beneden naar de camping. Samen met Inge en Ingmar liep ik omhoog naar de Forcella de Salares. Af en toe kabels. Vanaf Forcella de Salares lopen we via een schoorsteen steil zig-zaggend naar beneden naar het pad aan de bergwand. Via dit pad komen we uit op de oude weg naar de Passo di Valparola. Het laatste stukkie omhoog naar de pas gaat via de de nieuwe weg. Koud wordt het hier alweer. Het is inmiddels dan ook al later op de dag. Snel doorgelopen naar Rifugio Valparola voor een kop koffie. Warm geworden lopen we over de weg richting Passo Falzàrego. Een klein eindje verder verlaten we de weg en lopen via een pad parallel aan de weg verder richting de pas.
   Onderweg: gefluit! Door een hond voor ons worden marmotten wakker en fluiten ze om elkaar te waarschuwen. Nu weten we dat ook hier marmotten zitten - de geur was er al wel. Door de niet aangelijnde hond zullen we wel geen marmotten te zien krijgen. En dat was ook bijna zo. Toen we het laatste stuk naar de auto alweer op het asfalt liepen, zagen we er toch één zitten op de achterpoten. De hond ver voor ons werd nauwlettend in de gaten gehouden, en natuurlijk ook ons! Verderop wat meer van de weg af lagen nog meer marmotten op rotsblokken, te genieten van de avondzon.

Terug op de parkeerplaats de kabelbaan is al gestopt...