De twee kanten van waarheid

‘Wat is er aan de hand, wat is er gebeurd, wat is er van waar en word je niet misleid; en hoe weet je dat wat je ziet ook echt zo is? Is het geen illusie, geen droom?’ ging mij tijdens het lezen van Het Schemeren van de wereld van Werner Herzog meer en meer intrigeren.

...
  Voor het eerst zien we een zweem van een glimlach op Onoda’s gezicht. Hij knikt naar Suzuki dat hij verder moet vertellen.
  Suzuki voelt zich aangespoord. «De oorlog is negenentwintig jaar geleden afgelopen.»
  Stille, pure verbijstering op Onoda‘s gezicht.
  «Dat kan niet.»
  «Japan heeft in augustus 1945 gecapituleerd.»
  «De oorlog is niet afgelopen. Een paar dagen geleden heb ik een Amerikaans vliegdekschip gezien dat wer begeleid door een torpedojager en een fregat.»
  «In oostelijke richting,» vermoedt Suzuki.
  «Probeer me niet om de tuin te leiden. Ik zie wat ik zie.’
  Suzuki blijft onverstoorbaar. «Luitenant. Amerika heeft zijn grootste marinebasis in de Subicbaai in de Stille Oceaan. Alle oorlogschepen worden daar onderhouden.»
  «In de baai van Manila? Maar negentig kilometer verderop?.»
  «Ja.’
  «Die basis bestond al toen de oorlog begon. Hoe komen de Amerikaanse schepen daar binnen?»
  «Amerika en de Filipijnen zijn geallieerden.»
  «En gevechtsvliegtuigen, bommenwerpers; die zie ik voortdurend?’
  «Ze vliegen naar Clark Air Base, ten noorden van Manila. Waarom, als ik u mag vragen, luitenant, zouden eenheden van zulke enorme omvang het eiland Lubang niet aanvallen en onder de voet lopen? Tenslotte controleert Lubang de toegang tot de Baai van Manila.»
  «Ik ken de plannen van de vijand niet.»
  «Er zijn geen plannen, want de oorlog is afgelopen.»
  Onoda vecht even met zichzelf. Dan staat hij langzaam op, hij doet een stap naar Suzuki toe en drukt de loop van zijn geweer tussen diens wenkbrauwen.
  «Vertel me de waarheid. Het is tijd.»
  «Luitenant, ik ben niet bang voor de dood. Maar ik vind het wel deprimerend om te sterven als ik de waarheid vertel.»

Die nacht wordt de langste van alle nachten, Onoda is in shock, hij wordt heen en weer geslingerd tussen twijfels en inzichten. Maar aan de buitenkant is niets te zien, zijn gezicht blijft als versteend. Atoombommen op twee Japanse steden, honderduizenden doden tegelijk? Een wapen dat iets met vrijkomende energie bij het splijten van atomen te maken heeft. Hoe kan dat? Suzuki bezit de technische kennis niet om het uit te leggen. Andere landen hebben inmiddels ook, die bom. Het bestaande arsenaal is zo krachtig dat het iedere bewoner op onze planeet niet of twee keer zou kunnen doden, maar twaalfhonderveertig keer. Voor Onoda is dat met de logica van oorlog, met de logica van elk denkbare oorlog, ook die in de toekomst, onverenigbaar.

Onoda wil weten wat er gebeurde nadat de vermeende bommen op Japan waren gegooid. Dat was zoals gezegd in 1945, augustus 1945. Japan capituleerde onvoorwaardelijk. De keizer sprak het volk via de radio toe. Niemand had op dat moment ooit zijn stem gehoord. Hij vertelde ook dat hij geen levende god was. Dit is zo ondenkbaar voor Onoda dat hij deze bewering opvat als bewijs ervoor dat Suzuki daar is met de opdracht hem te misleiden. Hij boort de loop van zijn geweer weer tussen Suzuki’ ogen.
  «De waarheid is dat de oorlog is afgelopen. De locaties zijn verplaatst.›
  Maar Suzuki blijft onvermurwbaar. «Duitsland heeft de oorlog in het Westen verloren. De capitulatie was daar zelfs een paar maanden voor de Japans.»
  «Nee,» zegt Onoda, «de oorlog ging door, hij ging door in het Westen. Wat ik heb gezien is mijn bewijs.»
  «Bewijs. Welk bewijs?»
  «Ik zag de ene na de andere golf Amerikaanse oorlogsvliegtuigen overvliegen. Precies hier, precies in die richting. Naar het westen.»
  «Wanneer was dat?»
  «Het duurde een jaar.»
  «Wanneer begon dat?»
  «In 1950. Bommenwerpers en ook troepentransportvliegtuigen, oorlogsschepen.»
  «Dat was de Koreaoorlog.»
  «Koreaoorlog? Wat voor een Koreaoorlog? Korea is van ons.»
  «De communisten gooiden Japan eruit. Toen begon Amerika een oorlog tegen de communisten.»
  «En Amerika heef blijkbaar de oorlog verloren.»
  «Half verloren, half gewonnen. Korea is nu in een communistisch noorden en een kapitalistisch zuiden verdeeld.»
  Het kost Onoda moeite zoveel in een keer te verwerken.
  «Maar de bewegingen van de gevechtsvliegtuigen stoppen nooit.»
  «Wat voor vliegtuigen? Wanneer?»
  «Altijde met doelen in het westen. Amerikaanse bommenwerpers recht boven mijn hoofd. Het werden er steeds meer, vanaf 1965 in enorme formaties. Daarbij nog hele vlooteenheden, steeds groter, steeds meer. En u wilt me wijsmaken dat de oorlog op een gegeven moment was afgelopen?»
  «Dat was de Vietnamoorlog.»
  Onoda leunt nu acherover. De nacht wordt lang. De cicaden die het niet kan schelen of het oorlog of vrede is, hoe en door wie welke namen aan oorlogen worden gegeven, versterken hun monotone geschreeuw weer, dit is hun oorlog, misschien ook wel hun vredesbespreking die we net zo min verstaan. De maan. Het vroege licht van de aanbrekende dag maakt haar nog bleker, een hemellichaam zonder diepere zin en dat al eeuwen voordat er mensen waren.

Alsof het een stilzwijgende samenzwering is, kijken Onoda en Suzuki gelijktijdig naar haar op. «Er waren mensen op de maan,» zegt Suzuki zachtjes, alsof hij niet te veel choquerende informatie ineens wil prijsgeven.
  «Wanneer? Hoe?»
  «Dat is nog geen vijf jaar geleden. Ze gebruiken raketten en ruimtecapsules om de vliegende astronauten te beschermen. Ik zeg het niet graag, maar het waren Amerikaanse astronauten, onze vroegere vijand.»
  «Amerika is nog steeds onze vijand.»
  «Niet echt meer. Ze kwamen zelfs naar onze Olympische Spelen.»
  «Ik weet van de Spelen,» zegt Onoda.
  «Hoe dan?» vroeg Suzuki verbaasd.
  ...

Werner Herzog, Het schemeren van de wereld, vertaling 2022 Marion Hardoar

Zonder een gevoel van inconsistentie

Net gelezen, stukje uit het essay ‘Notities over nationalisme’ van George Orwell.

...

Onverschilligheid voor de werkelijkheid
Alle nationalisten hebben het vermogen om voorbij te gaan aan overeenkomsten tussen verglijkbare verzamelingen van feiten. Een Britse tory zal in Europa opkomen voor zelfbeschikking maar er in India juist tegen strijden zonder een gevoel van inconsistentie. Of een bepaalde daad goed of fout is, wordt beoordeeld niet naar gelang de verdienste maar op basis van de persoon die hem verricht, en er is haast geen gruweldaad – marteling, gijzelaars nemen, dwangarbeid, massadeportaties, gevangeniszetten zonder proces, vervalsing, moordaanslag, het bombarderen van burgers – die niet van morele kleur verandert als het wordt begaan door ‘onze’ kant. Het liberale dagblad News Chronicle publiceerde, bij wijze van voorbeeld schokkende foto’s van Russen die waren opgehangen door de Duitsers, en een jaar of twee later publiceerde het vol goedkeuring bijna precies dezelfde foto’s maar dan van Duitsers die waren opgehangen door de Russen.⁵ Hetzelfde gaat op voor historische gebeurtenissen. De geschiedenis wordt grotendeels vanuit een nationalistische blik bekeken, en zaken als de inquisitie, de martelingen van de ‘Star Chamber’, de plunderingen van Engelse boekaniers (Sir Francis Drake bijvoorbeeld, die zijn Spaanse gevangenen graag liet verdrinken), de Terreur, de helden van Indiase opstand die honderden Indiërs aan flarden schoten, of de soldaten van Cromwell die met scheermessen de gezichten van Ierse vrouwen bewerkten, worden moreel neutraal of zelfs lovenswaardig als men het gevoel heeft dat ze werden verricht ten gunste van de ‘goede’ zaak. Wie terugblikt op de afgelopen vijfentwintig jaar vindt haast geen enkel jaar zonder verslag van een gruwelverhaal ergens in de wereld. En toch werden deze gruwelen – in Spanje, Rusland, China, Hongarije, Mexico, Amritsar of Smyrna – in geen enkel geloofd of afgekeurd door de Engelse intellegentsia als geheel. Of zulke daden verwerpelijk waren en zelfs of ze al dan niet plaatsvonden werd altijd bepaald aan de hand van politieke voorkeuren.
  De nationalist keurt de wandaden die zijn eigen kant begaat niet alleen niet af, maar heeft de wonderlijke gave om er niet eens van te horen. Zes jaar lang waren de Engelse bewonderaars van Hitler in staat om niets te horen over het bestaan van Dachau en Buchenwald. En degenen die de Duitse concentratiekampen het hardst afkeuren, zijn er vaak niet of slechts vagelijk van bewust van dat er ook in Rusland zulke kampen bestaan. Belangrijke gebeurtenissen als de Oekraïnse hongersnood van 1933, waarbij miljoenen mensen om het leven kwamen, zijn zelfs aan de aandacht van het merendeel van de Engelse russofielen ontsnapt. Vele Britten hebben bijna niets te horen gekregen over het uitroeien van Duitse en Poolse joden in de huidige oorlog. Hun eigen antisemitisme heeft ervoor gezorgd dat deze onmetelijke misdaad niet doordrong tot hun bewustzijn. In het nationalistische denken zijn er feiten die zowel waar als onwaar en zowel bekend als onbekend zijn. Een bekend feit kan zo onverdraagelijk zijn dat het uit gewoonte ter zijde wordt geschoven en wordt weggehouden van een logische verwerking, of het kan juist omgekeerd in iedere berekening verwerkt worden maar toch nooit als feit erkend worden, zelfs niet in de eigen geest.
  Iedere nationalist is bezeten van het idee dat verleden veranderd kan worden. Hij brengt een deel van zijn tijd door in een fantasiewereld waarin alles loopt zoals het moet – waarin, bijvoorbeeld, de Spaanse Armada een succes was of de Russische Revolutie van 1918 werd neergeslagen – en waar het maar mogelijk is zal hij onderdelen van deze wereld overdragen naar de geschiedenisboeken. Veel van de propagandateksten in onze tijd zijn regelrechte vervalsingen. Tastbare feiten worden weggelaten, data worden aangepast, uitspraken worden uit hun context gerukt en zo gemanipuleerd dat hun betekenis verandert. Gebeurtenissen waarvan men het gevoel heeft dat ze niet hadden moeten gebeuren, worden overmeld gelaten en uiteindelijk ontkend.⁶ In 1927 liet Chiang Kai-shek honderden communisten levend koken en toch werd hij binnen tien jaar een van de helden van links. Door de herschikking van de politieke wereldorde belandde hij in het antifascistiche kamp en dus was men van mening dat het koken van communisten ‘niet telde’ of misschien wel helemaal niet had plaatsgevonden. Het voornaamste doel van propaganda is natuurlijk het beinvloeden van de actuele publieke opinie, maar zij die de geschiedenis herschrijven, geloven waarschijnlijk deels wel dat ze het verleden daadwerklijk opleggen. Als we in ogenschouw nemen hoe geraffineerd de vervalsingen waren die men maakte om maar aan te tonen dat Trotski geen noemenswaardige rol had gespeeld in de Russische Burgeroorlog, is het moeilijk te geloven dat de verantwoordelijke personen louter logen. Het is veel waarschijnlijker dat zij zelf het idee hadden dat hun versie klopte met wat er was gebeurd in de ogen van God, en dat men het recht heeft om de gegevens daarnaar te schikken.
  Onverschilligheid over de objectieve waarheid wordt aangemoedigd door het afsluiten van een deel van de wereld van het andere, waardoor het steeds moelijker wordt te acherhalen wat er werkelijk gebeurt. Er kan geregeld oprechte twijfel bestaan over de meest ingrijpende gebeurtenissen. Het is bijvoorbeeld onmogelijk om het aantal doden veroorzaakt door de huidge oorlog preciezer te schatten dan in miljoenen, of misschien zelfs tientallen miljoenen. De rampen waarover voortdurend wordt bericht – gevechten, bloedbaden, hongersnoden, revoluties – wekken bij de gemiddelde persoon doorgaans een gevoel van onwerkelijkheid. Er is geen maniier om de feiten na te lopen, men kan er niet eens zeker van zijn dat ze hebben plaatsgevonden en er zijn niet altijd totaal verschillende interpretaties uit verschillende bronnen voorhanden. Wat was er goed en slecht aan de Opstand van Warschau in augustus 1944? Zijn de berichten over de Duitse gasovens in Polen waar? Wie had er werkelijk schuld aan de Bengaalse hongersnood? Waarschijnlijk is de waarheid te achterhalen, maar de feiten worden zo oneerlijk voorgeschoteld in bijna elke krant dat het de doorsneelezer wel te vergeven is dat hij leugens slikt of er niet in slaagt om een mening te vormen. De algehele onzekerheid over wat er daadwerkelijk gebeurt, maakt het makkelijker om krankzinnige ideeë vast te houden. Omdat niets echt bewezen of ontkracht wordt, kan zelfs het meest onmiskenbare feit schaamteloos worden ontkend. Daarnaast is de nationalist, ondanks zijn eindeloze gepieker over macht, overwinning, nederlaag en wraak, vaak niet geinteresseerd in wat er in de echte wereld gebeurt. Hij is uit op het gev&oactue;el dat zijn eigen groep het beter doet dan de andere, en dat verkrijgt hij gemakkelijker door een tegenstander op de korrel te nemen dan door de feiten te wegen om te zien of die zijn mening bevestigen. Alle nationalistische geschillen spelen zich af op het niveau van een debatclub. Ze worden ook nooit beslecht, aangezien iedere tegenstander steevast meent dat hij zelf de overwinning heeft behaald. Sommige nationalisten zijn haast zo schizofreen, zorgeloos vertoevend in dromen van macht en verovering die geen enkel verband hebben met de fysieke wereld.

...

5  [Noot van de vertaler] News Chronicle raadde haar lezers aan om naar de nieuwsfilm te gaan waarin de hele executie in close-ups te zien was. Star publiceerde met ogenschijnlijke goedkeuring foto’s van bijna-naakte vrouwelijke collaborateurs die door de Parijse menigte werden opgejaagd. Deze foto’s vertoonden een duidelijke gelijkenis met de foto’ die de nazi’s maakten van joden die door de Berlijnse menigte werden opgejaagd.
6  Een voorbeeld hiervan is het Russisch-Duitse Pact, dat nu zo snel mogelijk uit het publieke geheugen wordt gewist. Een Russische correspondent deelde mij mee dat het Pact al niet langer wordt vermeld in de Russische jaarboeken waarin recente politieke gebeurtenissen worden opgesomd.

Goerge Orwell, ‘Notes on Nationalism’ Polemic, oktober 1945, vertaling Thomas Heij, 2021.

Gehele essay in het engels is hier te vinden https://www.orwellfoundation.com/the-orwell-foundation/orwell/essays-and-other-works/notes-on-nationalism/

Zwaai naar rechts

Uit ‘Eurotrash’ van Christian Kracht.

‘Vertel mee eens een verhaaltje.’
  ‘Waarheid of fictie?’
  ‘Is me om het even. Dat mag jij uitmaken.’
  ‘Oké. Het verhaal speelt zich hier af, voor onze neus. Er, uh, er was in Zwitserland een kleine zwaai naar rechts geweest, en daarna nog een, en daarna, zes maanden later, nog een grotere. En de Neue Zürcher Zeitung en Weltwoche en Blick en de Schweizer Ilustrierte en Nebenspalter en de Annabelle waren tot de spreekbuis van de regerende partij geworden, wier leden waren begonnen kleine witte Zwitserse kruisjes op een rode achtergrond op hun revers te dragen.’
  ‘O.’
  ‘Ja, en toen werd de bouw van nieuwe moskeeën verboden...’
  ‘...wat ook helemaal niet zo verkeerd is, want hoeveel christelijke kerken zijn er dan wel in Saoedi-Arabië, of bijvoorbeeld in Pakistan?’
  ‘Luister nou eens even naar me, mama. De Duitse tandartsen en chirurgen werden allemaal uitgewezen, Als profiteurs van de crisis. Daarna waren ze begonnen dialecttests te doen en de Tamils en de Tibetanen naar het middelhoge land of het bergland over te brengen, in eigen buurten, zoals het heette. Daarna kwamen de veganisten erbij.’
  ‘Hoezo de veganisten?’
  ‘De politie werd zwaarder bewapend en met het leger gelijkgesteld, ze droegen plotseling rode banden om de arm met het Zwitserse Kruis. Voitures blindées stonden op de kruisingen, dat gebeurde allemaal heel geleidelijk, maar desondanks volledig in de openbaarheid, want het was de wil van het volk dat dit zo gebeurde.’
  ‘Ach, kom op. Je fabuleert.’
  ‘Wil je nou het verhaal horen of niet?’
  ‘Sorry.’
  ‘De groene partij was met de regeringspartij, de svp, gefuseerd. En de leden van de Zwitserse Volkspartij noemden zich plotseling en van de ene dag op de andere de snv, Zwitserse Nationale Volkssocialisten, en de groenen en de socialisten noemden zich toen ook zo. En ze groetten elkaar met de Rütli-eed, twee vingers en de duim omhoog.’
  ‘Dat klopt toch allemaal niet.’
  ‘Verdragen met de Europese Unie werden opgezegd, het akkoord van Schengen ook, en de Zwitserse grenzen werden met tienduizenden kilometers nieuwe rollen prikkeldraad versterkt. Ze bouwden de culturele en economische betrekkingen met Noorwegen en Groot-Brittanië uit, lieten die met Luxemburg en Polen en Tunesië verwateren, ze versterkten de binnenlandse wapenindustrie en voorzaakten een middelgroot schandaaal in de pers door te beweren dat Griekse en Portugese communisten meer dan driehonderduizend menselijke levende organen hadden verkocht aan de Iraëli’s.’
  ‘O.’
  ‘Ja, en de reformwinkels en de Coop en de Migros kregen instructie geen tofoe meer aan te bieden in hun schappen met levensmiddelen, alleen nog maar Zwitserse kaas en Zwitserse vleeswaren en worst, eieren en landbrood. Vegetarisch broodbeleg verdween uit de schappen, sojamelk en cashewburgers eveneens. Voor de reformwinkels, bijvoorveeld op de Kreuzplatz in Zürich, namen gepantserde wagens hun positie in, om te garanderen dat voortaan uitsluitend dierlijke producten zouden worden aangeboden.’
  ‘En toen?’
  ‘Toen boden ze Wit-Russische, Albanese en Koreaanse gezonde mannen het Zwitsers paspoort aan, als ze zich ertoe bereid verklaarden eerst anderhalf jaar in het immigratiekamp dialect te leren spreken, elke dag tien uur, en daarna drie jaar in vrijheid als bergboer te werken, kazen en kwark te maken, met een leenvrouw aan hun zijde, bij wie ze in die tijd minstens drie kinderen moesten verwekken.’
  ‘Nee!’
  ‘Jawel. Precies zo ging het. Daarna kregen ze dan het paspoort uitgereikt en een gegarandeerde aanstelling als taxichauffeur in Zürich, Genéve, Bern of Bazel, maar geen Subaru of zoiets, nee, een Mercedes of Tesla, zwart Metalic, leren zittingen, houtfineer, volautomatisch, honderdvierentachtig frank per uur wettelijk minimumloon. En ze spraken ons Zwitserduits beter dan wij, ze spraken het perfect. En als ze het kleine Zwitserse Kruis nog niet op hun revers droegen, dan moets het hun niet nadrukkelijk aangeraden worden dit alstublieft op te spelden, nee, ze deden het graag.’
  ‘Maar dat klinkt absoluut niet als het Zwitserland dat ik ken.’
  ‘En op een zeker moment, mama, het was in de lente, en de krokussen waren overal op gekomen, geel en rijk en wonderschoon, werd het verbod op de doodstraf opgeheven, en vanaf het eind van de zomer vonden er executies plaats in Zwitserland.’
  ‘Je vertelt het zo spannend dat het wel waar lijkt.’
  ‘Eerst ging er een siddering door het land. De oude mensen vonden dat het niet juist was en schaamden zich. Het was niet Zwitsers, zeiden ze, en stampvoetten, maar de jonge mensen was het om het even. Waarom was dat denk je?’
  ‘Brood en... speeksel.’
  ‘Ja, heel goed, mama. Zoiets. Daarna werden ze meer en meer routine, de executies, en we hadden het gevoel dat het altijd anderen zou treffen en niet ons, niet de echte Zwitsers, maar de Tamils en misschien eventueel nog de Duitsers en de veganisten.’
  ‘Ja.’
  ‘Jou en mij hadden ze nog niet op het oog, schimmen als we waren, en voorlopig ook de mensen niet die in de reformwinkels aan het werk waren, en de boerenlieden ook niet, en de oudere mensen die zich er niet prettig bij gevoeld hadden, werden nog ouder en uiteindelijk dement, en na enkele jaren herinnerde zich niemand hoe het ooit was geweest, vóór de executies. Men had het, behalve bij de landverraders, altijd heimelijk en in het geniep te uitvoer gelegd, maar die had men van de bruggen gegooid, met een strop om de hals, gewichten in de zakken. Van de Lorrainebrug in Bern en van de Münsterbrug in Zürich, en hoewel het aanvankelijk choquerend was en afstotend en onZwitsers, waren we niet alleen gewend geraakt aan de later op de Zwitserse landelijke televisie uitgezonden scënes, in Lausanne en in Bazel en in Chur, maar begonnen we zin zekere zin ook te accepteren en er zelfs bijna naar uit te kijken, zoals je vader in Duitsland elke avond naar Tagesthemen uitkeek.’
  ‘Dat is een verschrikkelijk verhaal Christian.’

...

Christian Kracht, Eurotrash, Vertaling Peter J.Th.M. Claesens, 2021.

Afbraak van de burgerlijke samenleving

Uit het essay ‘Zuilen en bubbels’ van Stefan Hertmans.

... Het leek iconisch voor het einde van de sociaaldemocratische gewoonten zoals ze sinds het Marshallplan in Europa waren ontstaan, maar het luidde evengoed het begin in van een multidimensionale wereld. Étienne Balibar omschreef het zo: ‘Vanaf het moment dat de Europese constructie niet veel meer was dan het instrument van neoliberale globalisering, en haar "gemeenschappelijke" instellingen [...] zich gingen richten op de algemene concurrentie tussen haar eigen territoria en bevolkingen, is de functie van de staat steeds meer verschoven van sociale bescherming naar afbraak van de burgerlijke samenleving.’

Angst voor misbruik van sociale voorzieningen maakt burgers hardvochtig. Het is een defensieve vorm van veralgemening waardoor de afkeer van andersdenkenden kan worden gelegitimeerd. ‘Zij profiteren van het systeem terwijl wij werken.’ Vaak ligt aan politieke stemmingmakerij een dergelijk rancuneus sentiment ten grondslag. Wat echter vernield wordt aan sociale cohesie, wordt vervangen door indentiaire kleefstof. Het verkruimelen van de zuilen als waren het ouderwetse machtsbastions versteende politieke partijen leidt stilaan tot een samenleving waarin zuilen door bubbels van gelijkgezinden zonder ideologie worden vervangen. Wel worden de bubbels van gelijksgezinden verbonden door dezelfde topics, maar die thema’s vertonen niet langer een coherente visie op wat het betekent om politie te denken. Met andere woorden: de bubbels blijken inefficiënt om politiek-maatschappelijke actie te ontwikkelen. Wat de sociale media toevoegden aan de ontwrichting van reële sociale verhoudingen, werd niet opgevangen door andere subjectieve vormen van sociaal cement; de bubbelsamenleving, door Peter Sloterdijk visionair beschreven in het derde deel van zijn trilogie over postmoderne samenlevingen (Sferen), lijkt inderdaad meer op schuim dan op een zuil. Waar de traditionele zuilen nog sociale cohesie boden binnen de eigen confessionele bubbel – christenen onder elkaar – leken de individualistische bubbels die de algoritmen van Facebook en Instagram aanbieden, aanvankelijk het icoon van de totale postdemocratische vrijheidsgedachte. Algauw sloeg de gezelligheid van de ideologieloze bubbels om in het bouwen van de eigen groep gelijkgezinden – een soort privézuilen die zich defensief opstellen tegen andersdenkenden; zodat de vaak verketterde verzuilde samenlevingen stilaan zijn vervallen tot een woud van zuiltjes die van schuim lijken gebouwd. Het is overigens precies tegen deze vebubbeling van de samenleving dat nationalisten zeggen dat ze identiair hun ego kunnen overstijgen door bij een monocultureel volk te horen. Maar wat het nationalisme geeft in ruil voor de verloren samenhang, is slechts een residu van wat het is om werkelijk sociaal samen te horen; Het drijft op denkbeelden die nooit veraf zijn van uitsluiting op basis van uiterlijke kenmerken – terwijl een sociaaldemocratische ordening zich juist moet baseren op intrinsieke rechten van elk van haar leden, hoe divers die verder ook mogen zijn qua oorspron, culturele praktijk of uiterlijk.

...

Stefan Hertmans, Verschuivingen, 2022.

Noodzakelijke solidariteit

In het boek ‘In de tuin van het beest’ van Leïla Slimani lees ik over een intelligente jonge vrouw en haar ontembare lichamelijke verlangen en hunkering naar meer meer ... En dan lees ik: ‘noodzakelijke ...’:

...
  Sophie is een vrouw zonder charme, denkt Adèle, met haar ogen gericht op het vreselijke kitschsieraad dat de gastvrouw om haar hals heeft. Een ketting van blauwe en gele bollen aan een zijden lint. Ze is een alledaagse vrouw, een domme kletskous, daar is Adèle van overtuigd. Ze vraagt zich af hoe dat soort vrouwen, van die gewone vrouwen, vrijen. Ze vraagt zich af, of ze genot kunnen schenken, of ze ‘vrijen’ zeggen of ‘neuken’.

...
Het is heel warm en zijn vrienden zitten op het terras op hem te wachten. Ze hebben al een paar flessen rosé gedronken en Richard bestelt een whisky om ze in te halen. Hij is nerveus, ongeduldig en driftig. Hij heeft zin om ruzie met iemand te zoeken, kwaad te worden. Maar zijn maten geven hem geen enkele aanleiding. Ze zijn zwaar op de hand, en banaal en van geen nut. Robert praat over zijn praktijkkosten en zoekt steun bij hem. ‘Het is toch zo dat ze ons uitknijpen? Toch, Richard?’ Bernard steekt bedaard en mild zijn betoog af over noodzakelijke solidariteit: als die er niet is zou ons sociaal model instorten. En Denis, die aardig is, heus, Denis herhaalt: ‘Maar in feite zeggen jullie hetzelfde. Jullie hebben allebei gelijk.’
...

Leïla Slimani, In de tuin van het Beest, Vertaald uit het Frans door Gertrud Maes 2018, oorspronkelijke titel Dans le jardin de l’ogre, 2014.

Leïla Slimani 3 januari 2023 in Wintergasten.

Het andere Europa

‘De Wolga ontspringt in Europa’ van Curzio Malaparte zie ik staan. Bij Godert Walter al eens in de hand gehad, maar gunde mij toen geen tijd om verder te bladeren. Nu tegen het eind van de middag in Athenaeum Boekhandel Haarlem aan de Gedempte Oude Gracht 70 lees ik in het voorwoord uit 1951:

... Al in 1939 schreef ik in mijn eerdergenoemde voorwoord bij het essay van Fülör-Miller dat ‘het gelaat van het bolsjewisme niet, zoals men denkt, Aziatische trekken vertoont. Het is een gelaat met Europese trekken’. De waarheid is dat het bolsjewisme een typisch Europees verschijnsel is.
  Achter de Dorische zuilen van de Pjatiletki, de vijfjarenplannen, achter de zuilengalerij van de statistieken van Gosplan ligt geen Azië, maar een ander Europa: het andere Europa. (Zoals ook Amerika een ander Europa is.) De stalen koepel van het marxisme + lenisme + stalinisme (de reusachtige dynamo van de USSR, volgens de formule van Lenin: Sovjet + elektrificatie = bolsjewisme) is niet het mausoleum van Dzjengis Khan, maar – in de zin die de burgers niet bevalt – het andere Parthenon van Europa. ‘De Wolga,’ zegt Pilnjak, ‘stroomt uit in de Kapsische Zee.’ Ja, maar hij ontspringt niet in Azië: hij ontspringt in Europa. Het is een Europese rivier. De Theems, De Seine, De Potomac zijn er zijrvieren van.
  Deze waarheid diende toen, in 1941, vermeld te worden (en dient dat nog steeds), toen velen er maar van uitgingen dat de Duitse oorlog tegen Sovjet-Rusland simpelweg een oorlog van Europa en Azië was. In 1941 vocht het Duitse Europa tegen Europese volkeren, tegen Europese ideologieën: of het nu vocht tegen Engeland en Amerika of tegen Sovjet-Rusland.
  ‘Op een dag, ‘schreef ik toen, ‘als het wapengekletter is bedaard en we rustig een oordeel kunnen vellen, zullen we zien dat deze oorlog tegen Sovjet-Rusland niet beschouwd moet worden als een strijd tegen de Mongoolse horden van een nieuwe Dzjengis Khan, maar als een van die sociale oorlogen die altijd voorafgaan aan de weg bereiden voor een nieuwe politieke en sociale schikking van de volkeren.’

Deze woorden, die ik schreef in 1941, zijn, als ze toen al waar waren, dat nu helemaal: de leus van de Duitse oorlog van 1941 (een bij uitstek burgerlijke oorlog) tegen Sovjet-Rusland, Europa tegen Azië, is nu immers de leus geworden van het Atlantisch Verdrag. Net als in 1941 zijn ook nu de twee strijdige krachten niet Europa en Azië, maar de burger- en de arbeidersmoraal.
  Dit boek is het eerste, en tot nut toe enige dat die ontzagelijke Europese tragedie van de Duitse oorlog tegen Sovjet-Rusland blootlegt. Het is daarom nog altijd zeer actueel, niet alleen omdat het het ‘sociale’ karakter ervan aantoont, zoals van ieder andere eventuele oorlog tegen Sovjet-Rusland, maar omdat het het fundamentele probleem stelt van het huidige Europa: de onverenigbaarheid van de burger- en de arbeidermoraal, die de moraal van de moderne wereld is.
...

  Curzio Malaparte
  Forte dei Marmi, 1951

Curzio Malaparte, De Wolga ontspringt in Europa, vertaling 2022 Jan van der Haar, oorspronkelijke titel Il Volga nasce in Europa, 1951.

Col de la Gineste

In het voorjaar van 2008 doet Gelya Bogatishcheva Ilja Leonard Pfeijffer het voorstel om naar Rome te fietsen; op zondag 1 juni vertrekken ze ‘prosta tak’.

...
  De beklimming was in eerste instantie een opluchting. Ik was er zo bang voor geweest. Maar toen het eenmaal was begonnen, ging het wel. Natuurlijk allemaal op klein verzet in eigen tempo, maar ik kwam verder. En als het honderd meter gaat, gaat het ook tweehonderd meter. Ik begon zelfs een beetje overmoedig te worden. Is this all you can do, mountain? In de verte lag al de bocht waar de top was. Ik vocht mij jubelend, trots en strijdvaardig naar die bocht. Ha ha! Maar het was de top niet. Achter de bocht zag ik hellend asfalt als een muur van hitte. Ik probeerde mijn tweede adem te vinden. De berg counterde moeiteloos door nog een beetje steiler te worden. Zes bochten hoger kon ik niet meer ademhalen. Hete lucht zandstraalde mijn keel. Elke pedaaltred is de trede van een eindeloze trap. Bij elke pedaaltred dacht ik dat het beter zou zijn om af te stappen. Maar als ik nog een keer zou trappen, was ik al bijna bij de volgende bocht. Ik had het niet warm meer. Zweet gutste op mijn frame, maar ik had het koud. Mijn linkerooglid begon te trillen. Mijn borst werd te klein voor mijn longen. Uit alle macht probeerde ik rustpunten te vinden. Ik stuurde naar elk kuiltje in de weg om een halve seconde de illusie te hebben dat ik daalde. Geef mij een steentje om overheen te fietsen, dan kan ik daarna tenminste naar beneden, heel even een klein stukje naar beneden, meer vraag ik niet. De berg had grote elastieken aan mijn achterwiel gebonden. De weg was plakkerig als kauwgum met jam. Alles liep aan en remde. De lucht was van gesmolten lood. Mijn benen had ik al bochten geleden verloren. Ik voelde brand in mijn borst. Rome was zo ver weg, het dal was zo ver weg, alles was onnoemelijk ver weg.

Ilja Leonard Pfeijffer en Gelya Bogatishcheva, De filosofie van de heuvel: op de fiets naar Rome, 2009.

Verschil

Uit ‘Veranderen: methode’ van Édouard Louis.

.., ik wist uiteraard dat er andere levens bestonden dan de onze voordat ik Elena ontmoette, van rijken en van armen, van bevoorrechten en van paria’s, van mensen om ons heen die voordelen genoten die jij niet had, zoals de apothekers van het dorp en de burgemeester, die geld en mooie huizen bezaten en op wie we jaloers waren, maar je moet in die werelden binnengegaan zijn om te voelen hoe groot verschil werkelijk is, en hoe groot het overal is, niet alleen op het gebied van geld maar ook in de manieren van denken, van lopen, van ademen, overal.

Édouard Louis, Veranderen: methode, oorspronkelijke titel: Changer méthode, 2021.

In Buitenhof, 26 september 2021:

Grote politiek

Uit ‘Voorbij goed en kwaad’ van Friedrich Nietsche.

   208
... Er zouden wel eens niet alleen Indische oorlogen en verwikkelingen in Azië voor nodig kunnen zijn om Europa van zijn grootste gevaar te ontlasten, maar ook interne omwentelingen, het uiteenspatten van het Rijk in kleine eenheden, en vooral de invoering van de parlementaire idioterie, met daarbij nog de verplichting voor iedereen om bij het ontbijt zijn krant te lezen. Ik zeg dit niet omdat ik dit wens: mij zou het tegenovergestelde liever zijn, – ik bedoel een zodanige toename van de Russische dreiging dat Europa ertoe zou moeten besluiten in dezelfde mate bedreigend te worden, namelijk één wil te verwerven door middel van een nieuwe over Europa heersende kaste, een duurzame, vreeswekkende eigen wil, die zich duizenden jaren omspannende doelen kan stellen: – zodat het eindelijk afgelopen is met de lang uitgesponnen komedie van zijn politiek van kleine staatjes en zijn zowel dynastische als democratische pretenties. De tijd van de kleine politiek is voorbij: reeds de komende eeuw brengt de strijd om de heerschappij over de aarde, – de dwang tot grote politiek.

Friedrich Nietzsche, Voorbij goed en kwaad, oorspronkelijke titel: Jenseits von Gut und Böse, 1886.

Verantwoordelijkheid nemen

Uit ‘De genocidefax’ van Roxane van Iperen.

... Op het gras van het stadspark, tussen het water en de flatgebouwen, ligt een bewusteloze man met een lege literfles scotch naast zich. In de wekelijkse therapiesessie van die avond heeft hij opnieuw geprobeerd de confrontatie met zijn herinneringen uit 1994 aan te gaan, in de hoop dat hem op een dag niet meer zullen achtervolgen. Maar de geesten van de doden vermenigvuldigen zich alleen maar; ze staan al aan zijn voeteneinde te wachten als hij ‘s ochtends opstaat. Duizenden ogen kijken hem de hele dag aan verbijsterd. Na de therapie wilde hij ze verdrinken, wegspoelen – al was het maar voor een paar uur. Tevergeefs. Weer stond hij tot zijn middel in de levenloze lichamen, zijn armen naar de hemel gestrekt, bedekt met bloed en luidkeels schreeuwend, maar niemand hoorde hem. Zes jaar zijn verstreken sinds het einde van de massaslachting en een diep gevoel van falen tegenover de Banyardwanda, de mensen van Rwanda, vreet hem van binnenuit op. Als uitgezonden vertegenwoordiger van de vn dacht hij dat hij kwam helpen, maar hij was niet dan een veredelde Club Med-begeleider die expats evacueerde terwijl de Tutsi’s werden afgeslacht.
  Toen hij twee jaar eerder, in februari 1998, als getuige werd opgeroepen door het Rwandtribunaal in de Tanziniaanse stad Arusha, tevens naamgever van de gewraakte vredesakkoorden, was hij nog het toonbeeld van controle. In een smetteloos kaki uniform en met gemillimeterd haar onder zijn baret salueerde hij kordaat voor hij plaatsnam achter de microfoon van de getuigenbank. Kofi Annan had hem in eerste instantie geen toestemming willen geven om te getuigen, maar was onder mediadruk bezweken. Dallaire kreeg, permissie om in één specifiek onderdeel van het tribunaal op te treden, maar het was hem verboden over enige correspondentie tussen Kigali en New York te spreken. Weer werd hij gekneveld. Steeds heviger gevolgen van ptss dwongen hem vervolgens medisch verlof te nemen en bij zijn terugkeer, eind 1999, stelde ook zijn eigen legerleiding hem voor een ultimatum, nota bene bij monde van zijn goede vriend en inmiddels stafchef van het Canadese leger: Maurice Baril. Doe afstand van ‘Rwanda’, staak de getuigenissen voor het tribunaal en stop de openlijke verwijten aan de internationale gemeenschap. Hij weigerde, en de Canadese legermacht ontsloeg hem op medische gronden. Het uittrekken van zijn uniform wat het startschot van een vrije val.
  ‘Vermoord me’, fluistert hij tegen de ambulancebroeders die hem die zomernacht van het gras van het stadspark tillen, op een brancard leggen en naar het ziekenhuis brengen. Enigszins opgeknapt schrijft hij enkele dagen later in een open brief aan het bezorgde Canadese volk:

‘Soms zijn de beste medicijnen en therapeuten niet toereikend om een soldaat te helpen die lijdt aan deze nieuwe generatie van wonden ontstaan door vredesmissies. De woede en razernij, de pijn en de koude eenzaamheid die je gescheiden van je vrienden, familie en het normale dagelijkse leven zijn zo krachtig, dat de optie jezelf te vernietigen soms reëel en aantrekkelijk is.’

Zijn herstel zette gelukkig door. Generaal buitendienst Roméo Dallaire reist tegenwoordig de wereld rond om aandacht te vragen voor de inzet van kindsoldaten en massaverkrachting als oorlogswapens, en om de psychische gevolgen van missies voor veteranen bespreekbaar te maken. Zijn strijd voor universele mensenrechten is onvermoeibaar...

Roxane van Iperen, De genocidefax. Wat doe jij als het erop aankomt? Uitgave van Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek ter gelegenheid van de Boekenweek 2021.

Computers

Uit ‘Niemand Bleef’ van Alfred Birney.

... Ik vind het hoogst ordinair om me met zaken als geld bezig te houden. Was ik beroemd dan zou ik een secretaresse nemen. E. du Perron had ook een hekel aan geldzaken. Die lagen beneden zijn waardigheid. Nu ik de aanmaningen heb betaald, ligt er nog een berg aan brieven en formulieren en overige uitingen van bureaucratie te wachten. Ik denk niet dat de bureaucraten die papieren zelf ook maar onder ogen krijgen; men vergadert wat, schopt heibel met collega's, meldt zich ziek enzovoort. Ik heb te maken met computers, ik schrijf naar computers, ik mail naar computers...

Alfred Birney, Niemand Bleef, Dagboek van Meneer B. 2005-2011, privé-domein 2019.

Koolmees

O verschrikkelijk,
koolmees;
ik heb jou doodgereden.

Hoor jouw piep,
vlak voordat je,
voor mijn wiel langs vloog,
nu nog.

Schrok je ergens van;
toen je bijna even snel,
weer terug,
de spaken,
van mijn voorwiel in vloog?

Toen ik achterom keek,
lag je daar,
op 't fietspad.

Bij jou gekomen,
leefde je nog,
maar zag,
dat je het niet ging redden.

Ik heb je opgepakt;
bij de muur,
die jou belemmerde,
de struiken in te vluchten,
jouw vleugel gestreeld.

Toen je was overleden,
heb ik je een eindje verderop,
onder het hoge gras gelegd.

Het is mijn schuld.

Ik was,
op dat moment:
29 juli 2021 13:27;
daar:
op die plek:
Heerderweg 70 Epe.

O wil zo graag,
op dat moment,
daar,
niet zijn geweest.

Lodewijk Asscher

Uit ‘Opstaan in het Lloyd Hotel’ van Lodewijk Asscher.

Nooit wegkijken

Als me gevraagd wordt wat me als politicus drijft, dan is het antwoord: zorgen dat ieder mens zo zeker en veilig kan zijn dat hij vrij is. Als je zeker bent van je bestaan, is het beter mogelijk je eigen weg te kiezen. Daarvoor volstaat het niet in algemene zin beleid te voeren om de bestaanszekerheid te verbeteren; je moet ook oog houden voor het daadwerkelijke bestaande onrecht in het nu. Pas als we dat bestrijden ontstaat ook daar ruimte voor vooruitgang.
  Daarom vind ik dat je nooit mag wegkijken van misstanden. Ik herinner me de groeiende woede toen ik me als wethouder van Amsterdam ging verdiepen in de problemen op de wallen. Ik las het rapport van het Amsterdamse Van Traa-team over de bestrijding van de georganiseerde criminaliteit. De conclusie was dat de wallen in de greep van de georganiseerde criminaliteit waren gekomen. Nog meer indruk maakte een studie van de PvdA-raadsleden Karina Schaapman-Content en Amma Asante waarin ze akelig precies beschrijven wat zich achter de ramen afspeelde. Schaapman kon daarbij gebruikmaken van haar eigen ervaringen: ze had zelf enkele jaren in de prostitutie gezeten. Ze beschreef dat in een hartverscheurend mooi boek, Zonder moeder. Ze concludeerde dat iedereen die werkte in de prostitutie op een of andere manier beschadigd was. Toen ik hun verhalen op me liet inwerken overviel me een enorme schaamte over wat er in mijn stad gebeurde: het ging over vrouwen die feitelijk slaven zijn, mishandeld worden, vernederd. Over hoe iedereen kon weten dat een klein aantal criminelen de raamprostitutie in handen had en dat de wallen een gouden afzetgebied voor loverboys waren geworden. Tijdens een werkbezoek ontmoete ik een Marrokaans meisje met een Limburgs accent, zonder heupen nog, zo jong. Ze werkte vrijwillig in de prostitutie, zei ze. Ze bleek op de wallen te werken omdat ze een schuld van 40.000 euro aan haar ‘vriend’ moest aflossen. Een andere vrouw kwam uit Zuid-Amerika. Ze had geen eigen woning, geen legale verblijfstatus, niet eens haar eigen telefoon. Ze had ‘too much stress’, zei ze. Veel meer durfde ze niet te vertellen.
  Dit was dus het red light district dat door reisbureau's en de vvv verkocht wordt als een toeristenattractie van internationale allure. Het symbool van de door onszelf zoveel geroemde tolerantie. Hoe konden we in vredesnaam zoiets onder ogen laten gebeuren? Ik besloot de misstanden op de wallen te gaan aanpakken. Ik kreeg veel kritiek. Ze noemden me een zedenmeester. Een apostel van de vertrutting. Ik voerde volgens D66 een ‘war on sex’;pooiers en andere ondernemers in de seksindustrie kwamen in opstand. De gemeente kon rekenen op een flinke juridische strijd als we bordelen gingen sluiten.
  Wat mij trof waren al die verklaringen waarom het niet anders kon. Waarom konden al die critici zich niet in dat Marokkaanse meisje verplaatsen? Voelden ze dan niet zelf de vernedering, onderdrukking die zij moest ondergaan? Geloofden ze nu werkelijk dat de overgrote meerderheid van de vrouwen die achter de ramen zaten dat zou blijven doen als ze werkelijk de keuze hadden?

Bij de kleine schoolstrijd die ik in Amsterdam voerde, kreeg ik te maken met de bestuurders van de scholen. Die zijn in Nederland zelden de bestuurders van één enkele school; meestal zijn ze het van een groot aantal tegelijk. ‘Koepels’ worden die scholen in het jargon genoemd. Toen ik ze op de ondermaatse onderwijs prestaties wees, was de eerste verdediging dat dit niet aan de scholen lag, maar aan de onderwijspopulatie. Ik vond het een teken aan de wand dat ze het woord ‘leerling’ niet gebruikten. Ze hadden een voorkeur voor het abstracte en van elke gevoelswaarde ontdane woord ‘onderwijspopulatie’. Het zei alles over de afstand die ze hadden ten opzichte van de kinderen voor wie ze werkten.
  Ik wilde niet wegkijken toe ik als wethouder cijfers kreeg over slecht presterende basisscholen. Halverwege 2008 stelde de onderwijsinspectie van het ministerie van Onderwijs vast dat de helft van de tweehonderd Amsterdamse basisscholen niet voldeed aan de kwaliteitseisen. In totaal veertig daarvan kwalificeerde de inspectie als zwak tot zeer zwak. Bij nog eens twintig scholen was het gevaar groot dat de kwaliteit zou zakken tot onder de minimumnormen die het ministerie hanteerde. Elke ouder, elke leraar, elke schoolbestuurder, nee iedereen die zich er langer dan tien minuten in verdiept, realiseert zich dat slecht onderwijs juist degene treft die goed onderwijs het meest nodig heeft. Dan heb ik het niet alleen over het belang van goed basisonderwijs, maar ook over het vervolgonderwijs.
  De schoolbestuurders wisten allerlei factoren op te noemen die volgens hen debet waren aan de te lage onderwijsprestaties. Taalachterstanden vanwege het feit dat de ouders uit Marokko, Turkije of andere buitenlanden kwamen. De gebrekkige opleiding van de ouders. Een opvoeding waarin het leren niet wordt gestimuleerd. Cultuur. Het enige waar het níét aan lag was de kwaliteit van het onderwijs. Echt, de scholen waren prima.
  Toen ik vroeg wie van hen dan hun eigen kind naar een van de scholen die ze bestuurden zou zenden, viel er een ijzige stilte.

Lodewijk Asscher, Opstaan in het Lloyd Hotel, tweede druk april 2019.

Praatziek

Uit ‘De opgang’ van Stefan Hertmans.

... Ze kan die avond de slaap niet vatten, daar op de slaapbank in de tweede kamer. Ze ligt een tijdlang te woelen, staat dan weer op, slaat haar kamerjas om, gaat aan de tafel met de leeuwenpoten zitten en schrijft die nacht een gebed. Ze typt het de volgende ochtend met twee vingers op haar kleine typemachine over en geeft het niet lang voor haar dood aan Letta.

GEBED

Heer, Gij weet dat ik ouder word en eens oud zal zijn.

Maak dat ik niet praatziek word, en niet in de fatale gewoonte verval te denken dat ik bij iedere gelegenheid en ieder onderwerp iets moet zeggen.

Houd mijn geest vrij van de verleiding om eindeloze details te vertellen, geef mij vreugde om snel tot de kern van de zaak te komen.

Verleen mij voldoende wellevendheid om te luisteren naar de kwalen van anderen.

Verzegel mijn lippen over mijn eigen kwalen, het genoegen ze op te sommen wordt steeds sterker.

Maak dat ik vriendelijk blijf, een verzuurde oude vrouw is een der meesterstukjes van de Boze.

Laat mij nadekend zijn, behulpzaam maar niet bazig.

Als ik denk aan alle wijsheid die vergaard heb, lijkt het jammer, het niet alles te pas te brengen.

Gij weet Heer, dat ik tegen het einde van de weg nog veel vrienden zal nodig hebben.

Ach ons moeder, zucht Letta. Altijd idealist en zichzelf wegcijferend...

Stefan Hertmans, De opgang, 2020.

Bezit

Uit ‘Voorbij goed en kwaad’ van Friedrich Nietzsche.

   194
De verscheidenheid van de mensen blijkt niet alleen uit de verschillen tussen hun goedereninventarissen, dus hieruit dat zij verschillende goederen begerenswaardig achten en het ook met elkaar oneens zijn over het méér en minder van de waarde, over de rangorde van de algemeen erkende goederen:– het blijkt nog duidelijker uit wat voor hen als het werkelijk hebben en bezitten van een goed geldt. Met betrekking tot een vrouw bijvoorbeeld, dienen voor de meer bescheidene reeds de beschikking over haar lichaam en het seksuele genot als toereikende, bevredigende bewijzen van het hebben en bezitten, een ander ziet met zijn argwanender en veeleisender bezitshonger het ‘vraagteken’, het slechts schijnbare van een dergelijk bezitten, en wenst verfijndere bewijzen, vooral omdat hij wil weten of de vrouw zich slechts aan hem geeft, of dat zij ook wat zij heeft of graag zou willen hebben voor hem opgeeft–: pas dan beschouwt hij haar als ‘bezit’. Een derde echter is ook hier nog niet tot het uiterste van zijn wantrouwen en hebzucht gegaan, hij vraagt zich af of de vrouw, als zij alles voor hem opgeeft, dit misschien onverhoopt voor een fantoom van hem doet: hij wil grondig, en zelfs grondeloos goed gekend worden voordat er zelfs maar sprake van liefde kan zijn, hij neemt het risico zich te laten doorgronden–. Pas dan heeft hij het gevoeld de geliefde volledig te bezitten, als zij zich geen illusies meer over hem maakt, als zij hem om zijn duivelse eigenschappen en verborgen onverzadelijkheid evenzeer liefheeft als om zijn goedheid, geduld en intellect. Díe man daar zou een volk willen bezitten: en alle hogere Cagliostro- en Catilina-kunsten vindt hij voor dit doel geoorloofd. Een ander, met een meer verfijnde bezitshonger, zegt bij zichzelf: ‘je mag niet bedriegen als je wilt bezitten’–, hij is geïritteerd en ongeduldig bij het idee dat het een masker van hem is dat over het hart van het volk gebiedt: ‘daarom moet ik me laten kennen in de eerste plaats mijzelf kennen!’ Onder hulpvaardige, welwillende mensen treft men bijna in de regel de lompe arglist aan waarmee degene die geholpen moet worden eerst tot iets bruikbaars wordt gemaakt: alsof hij bijvoorbeeld hulp ‘verdient, juist naar hun hulp smacht en zich voor alle hulp intens dankbaar, aanhankelijk en onderdanig jegens hen zal betonen,– met deze ingebeelde fantasieën beschikken zij over de behoeftigen als over een eigendom, zoals zij uitsluitend uit een verlangen naar eigendom welwillende, hulpvaardige mensen zijn. Men stuit bij hen op jaloezie als men hun hulp doorkruist of hen vóór is. Ouders maken van hun kind onwillekeurig iets soortgelijks– ze noemen dat ‘opvoeding’–, geen moeder twijfelt er diep in haar hart aan dat zij mèt het kind een eigendom gebaard heeft, geen vader betwist zichzelf het recht het aan zijn begrippen en waardeschattingen te onderwerpen. Vroeger vonden de vaders het zelfs legitiem om naar eigen goeddunken over leven en dood van de pasgeborene te beschikken (zoals bij de oude Duitsers). En als de vader zien de leraar, de stand, de priester, de vorst ook nu nog in iedere nieuwe mens een probleemloze gelegenheid tot nieuw bezit. Waaruit volgt...

Friedrich Nietzsche, Voorbij goed en kwaad, 2015.
Oorspronkelijke titel: Jenseits von Gut und Böse, 1886

Europese Unie

Stukje uit de column ‘Brexit, the most pointless, masochistic ambition in our country's history, is done’.

...

Take a road trip from Greece to Sweden, from Portugal to Hungary. Leave your passport behind. What a rich, teeming bundle of civilisations – in food, manners, architecture, language, and each nation state profoundly and proudly different from its neighbours. No evidence of being under the boot-heel of Brussels. Nothing here of continental USA’s dreary commercial sameness. Summon everything you’ve learned of the ruinous, desperate state of Europe in 1945, then contemplate a stupendous economic, political and cultural achievement: peace, open borders, relative prosperity, and the encouragement of individual rights, tolerance and freedom of expression. Until Friday this was where our grown-up children went at will to live and work.
...

Ian McEwan zaterdag 1 februari 2020 The Guardian.

Frankrijk

De onderstaande column van Joseph Roth las ik in het boek ‘In het land van de eeuwig zomer – Reportages uit Frankrijk’.

Onder Franse vlaggen
Neue Berliner Zeitung – 12–Uhr–Blatt, 11 maart 1921

Düsseldorf heeft tot nu toe niet al te zwaar onder de bezetting geleden. De morele impact is veel groter. De stad ziet er met al die Franse vlaggen en kleuren misschien nog niet helemaal als een Franse, maar dan toch als een bezette stad uit. Ik maakte vandaag al een grote tocht door Düsseldorf en Duisburg. Ik gebruikte mijn broodbonnenboekje uit Berlijn als legitimatie. Voor de kunstacademie hadden Franse infanterietroepen hun tenten opgeslagen. Op de markt zag ik als piramides geweren tegen elkaar staan, naast instrumenten van een militaire blaaskapel. Het valt trouwens op dat Fransen vaak muziek gebruiken om steden in te nemen. Van alle troepen die in ü en op mijn weg van mijn Duisburg naar Ruhrfort ben tegengekomen, marcheerde een op de drie op muziek. In de Bismarckstraße – misschien omdat ze zo heet – zijn nogal wat Franse officieren en onderofficieren ingekwartierd. In de Benrather Straße kwam het bijna tot schermutselingen omdat een Franse onderofficier, uiteraard onbedoeld, een winkelruit lichtjes ingedrukt had. De angst van de bezettingstroepen valt in ieder geval meer op dan enige ongerustheid bij de bevolking. Generaal Degoutte komt in Düsseldorf alleen maar op straat onder begeleiding van drie officieren en – dat beweert hij althans nadrukkelijk – van een agent in burger. De poilu’s rusten ’s middags uit aan de oevers van de Rijn, nadat ze op een pleintje in de buurt op wacht hebben gestaan en afgelost werden. Ik heb in Düsseldorf ook al een paar minder fraaie uitingen van gatlikkerij kunnen vaststellen. Een paar doortastende handelaars hebben het niet kunnen laten reclameteksten en uithangborden van Franse woorden te voorzien. Bij alle openbare gebouwen staan wachtposten, net als bij de grote, voorname hotels en bij alle toegangswegen naar de Hofgarten. De commando’s doen hun best om niet al te streng op te treden en gisteren werden zelfs de wegblokkades versoepled, maar kleine tragedies hier of daar zijn toch onvermijdelijk. Ik zag hoe leden van een oudstrijdersvereniging hun oude degens moesten inleveren. Een oude, fatsoenlijke man met een grijze snor pakte alle wapens in om ze naar het stadhuis te brengen. Dat zelfs de grootste antimilitarist niet onberoerd. Het is beledigend om bij het standbeeld van een Europees genie een Marrokaan of een gele Anamiet te zien staan, zelfs voor wie overtuigd is van de minderwaardigheid van het Europese ras – die de oorlog bewezen heeft. Het goederenstation van Düsseldorf is in beslag genomen door en halve lading infanteristen, vij mitrailleurs en twee tankwagens. De plotse verschijning van een tank of een kanon terwijl kindereen gemoedeljk zitten te spelen en vrouwen met een boddschappentas aan de arm de situatie van de wegblokkades en paspoorten bespreken, komt bespottelijk en grotesk over. Zo veel kanonnen en tanks, zo veel tot de tanden gewapende soldaten en dan ook nog al die militaire oefeningen die op mijn tocht in de omgeving van Düsseldorf, Duisburg en Mülheim heb gezien, doen de indruk ontstaan dat er in ieder geval strateigische of praktische en wie weet zelfs politieke plannen moeten bestaan om een nog veel groter gedeelte van het insdustriegebied te bezetten. Een strikte grens tussen drie of meer steden is geografisch gezien trouwens nauwelijks realiseerbaar. Dat lijkt te worden bevestigd door de grote ongerustheid die zich sinds gisteren ineens meester maaakt van de industriëe kringen. De firma’s Thyssen en Stinnes, die in Mülheim gevestigd zijn, treffen voorbereidingen, en onder de bevolking doet het nieuws de ronde dat Thyssen zou zijn vertrokken. Ook in de omliggende dorpen is de onrust toegenomen. Soms steken de wildste geruchten de kop op over patrouilles die men her en der gezien zou hebben, vooruitgeschoven posten en dat soort zaken. Het komt ook voor dat een Franse soldaat of zelfs groepjes soldaten per ongeluk of uit overmoedigheid naar de onbezette steden uitzwermen. En het schijnt dat er een grote Belgische troepen in aantocht is. Iemand van de Franse bezettingsmacht wist met te zeggen dat het sowieso de bedoeling is de macht in de drie steden aan de Belgen over te dragen. De eerste Belgische generaal is vandaag blijkbaar al aangekomen. Gisteren zijn in Duisburg verschillende bataljons Belgische artilleriesoldaten binnengetrokken. Vanuit Hamborn rukt de Belgische cavalerie op, blijkbaar om de controle van de wegblokkades over te nemen.

Vertaling Els Snick

Het Westen

Fragment uit ‘Valaki más’ van Imre Kertész.

Pagina 116 t/m 119.

Opeens moet ik terugdenken aan de apocalyptische regenbuien van het afgelopen voorjaar. Aan die plaats op de autosnelweg tussen Venetië en Milaan, waar ons elke dag een wolkbreuk wachtte, als een noodlottig rendez-vous. Aan de zondvloed op de ringweg van Klagenfurt, aan de oudtestamentische duisternis ’s middags. Achter de met regenwater ovespoelde voorruit M.'s ongelovige, geconcentreerde gezicht, waarop de rode remlichten werden weerspiegeld van de dinosaurushoge vrachtwagen voor ons. En aan de watermassa die niet druppelsgewijs maar samengekleefde bundels omlaag kwam op een windstille, mistige nacht in Nickelsdorf, waar een Oostenrijkse grenssoldaat ons dwong de beschutting van de auto te verruilen voor de slagregen, alleen omdat M. een paar meter te ver was doorgereden in plaats van bij het grenskantoor te stoppen. Zelf bleef hij wippend op zijn laarshakken onder het afdak schuilen, stond ons schreeuwend te woord en versperde ons de weg, zodat we in de regen moesten blijven staan en drijfnat werden. En die keer in Basel – was het daarna of daar of daarvoor? –, toen ik op een drafje de tram trachtte te halen terwijl de regen via mijn kraag in mijn kleren droop en mijn schoenen sopten. Het overdonderend rijke museum voor schone kunsten in Basel. Voor de schouwburg een vijver met een mobile: een zich manisch bewegend, waterspuwend, waterslikkend, watertoemetend, watergietend, in water wentelend apparaat, dat een verpletterende aanblik biedt; het restaurant met uitzicht op de Rijn; het handig gemaskeerde hedonisme, de bedreigende rijkdom. Die rijkdom zal worden verdedigd – dat merk je voortdurend. De bonte menigte waartussen ik me bevind, zal haar verdedigen in ruil voor de brokken die van de tafels van de rijken vallen. Ze zal verdedigd worden door de uit alle richtingen toegestroomde nomaden, wier aanwezigheid overal merkbaar is achter coulissen van deze gereserveerde, elegante stad, zoals men algen aantreft onder een glinsterende waterspiegel. Voor mij ligt een brief van Cioran aan Dieter Schlesak: Voor het westen komt onvermiddelijk de dag dat het door zijn gastarbeiders zal worden overheerst. De toekomst behoort altijd aan de slaven en de immigranten... Heel West-Europa heeft zich op die verdediging voorbereid, maar de verdedigers bij uitstek zijn de Oostenrijkers, die men de zo ver mogelijk naar het oosten opgeschoven wachtposten van het Westen zou kunnen noemen. Niemand vraagt zich echter af wat er behalve geld eigenlijk te verdedigen valt (de westerse cultuur, die al lang niet meer bestaat?). Overigens levert de manier waarop het Westen zich verdedigt meer schade op dan effectieve bescherming, zodat de restanten van zijn cultuur nu ook teloor dreigen te gaan. De op claustrofobie lijkende angst van West-Europa zal een nieuwe Adolf Hitler (dat wil zeggen superioriteitswaan van de inferieuren) baren. Weer zullen de bezitters van geld en macht de volledige neergang van de maatschappij dulden om te reden wat er te redden valt, en weer zullen totalitarisme en andere maatschappelijke ellende aanvaarden om aan hun dreigende vernietiging te ontkomen. Maar wat voor ontkomen zal dit zijn en wat voor totaliterisme? Wie zal kunnen beweren dat deze gevaarlijke ideologieën iets idealistisch hebben, iets wat nog niet is uitgeprobeerd en niet mislukt? Er schiet me een (bij wijze van uitzondering droge en zachte) nacht in Solothurn te binnen, en ook een toevallige ontmoeting met een Zwitserse auteur. Hij bracht me over een sprookjesachtig plein naar een sprookjesachtige kroeg en expliceerde me in die sprookjesachtige Hans-en-Grietje-omgeving met een door alcoholgebruik ietwat scheefstaande ogen dat het facisme – dat ditmaal niet in Duitsland zal beginnen – weldra de overwinning zal behalen en overal zal heersen... Bijna een halfuur lang sprak hij zo, totaal verbitterd, en ik deelde zijn mening ten volle. Daarna maakten wij, vier rondzwervende literatoren die door een worp van het toeval bijeengebracht waren, een lange wandeling door de milde nacht, tussen de onwaarschijnlijke coulissen van Solothurn, totdat het de Zwitserse schrijver te veel werd. Achter de gevels van die middeleeuwse, barokke en rococo huisjes woont niemand, legde hij uit, want die woningen zijn onbetaalbaar; ze bieden alleen onderdak aan kantoren, banken en vertegenwoordigers van schatrijke bedrijven... Ik had op dat moment het gevoel dat de wereld al bijna bezweken was onder al die leugenachtigheid en nog slechts op de genadestoot wachtte, die ze echter door omkoping, kolossale sommen smeergeld en verwarde gebaren en woorden steeds weer op het laatste ogenblik wist te voorkomen, beter gezegd, uit te stellen. Als ze echter ooit, één enkele keer, het geld niet meer op kan brengen...

Imre Kertész, Ik, de ander, 2001.
Oorspronkelijke titel en uitgave Valaki más
(Magvetö, Boedapest 1997)

Europa

Fragmenten uit 'Van het westelijk front geen nieuws' (1929) van Erich Maria Remarque.

Pagina 18.

We kregen een militarie opleiding van tien weken en in die tijd veranderden wij grondiger dan in tien jaar schooltijd. We leerden, dat een gepoetste knoop belangrijker is dan vier delen Schopenhauer. Eerst verbaasd, toen verbitterd en eindelijk onverschillig leerden we inzien, dat niet het verstand de doorslag gaf, maar de schoenborstel; niet de gedachte, maar het systeem; niet de vrijheid, maar de dressuur. Met geestdrift en goede wil waren we soldaat geworden; maar men deed alles, om die er bij ons uit te krijgen. Na drie weken vonden we het niet meer onbegrijpelijk, dat een brievenbesteller met de korporaalstrepen meer macht over ons had dan vroeger onze ouders, onze opvoeders en alle culturen bij elkaar van Plato tot Goethe.
...

Pagina 127/128.

‘Maar hoe komt er dan eigenlijk zo'n oorlog?’ vraagt Tjaden.
Kat haalt zijn schouders op. ‘Er zijn zeker mensen, die er zij bij spinnen.’
‘Nou daar hoor ik dan niet onder,' zegt Tjaden grijnzend.
‘Jij niet en niemand van ons.’
‘Maar wie zouden dat dan zijn?’ houdt Tjaden vast. ‘De keizer heeft er toch zelf ook geen voordeel van; die had al alles, wat hij maar kan begeren.’
‘Dat moet je niet zeggen,’ zegt Kat, ‘een oorlog had hij bijvoorbeeld nog niet gehad. En iedere grote keizer heeft toch minstens één oorlog nodig; anders wordt hij niet beroemd. Kijk dat maar eens in je schoolboeken na.’
‘Generaals worden ook beroemd door een oorlog,’ zegt Detering.
‘Nog beroemder dan keizers,’ verzekert Kat.
‘Er zitten zeker andere mensen achter de schermen, die aan de oorlog willen verdienen,’ bromt Detering.
‘Ik houd het meer voor een soort ziekte,’ zegt Albert. ‘Niemand wil eigenlijk oorlog, en opeens is hij er toch. Wij hebben geen oorlog gewild; de anderen beweren hetzelfde; – en toch is de halve wereld er nu druk mee bezig.’
...

Pagina 162.

Ik ben jong; ik ben pas twintig jaar oud; maar ik ken van het leven nog niets anders dan wanhoop, dood, angst en een samenkoppeling van de onnozelste oppervlakkigheid met een poel van ellende. Ik zie, hoe de volken tegen elkaar opgedreven worden en elkaar vermoorden, zwijgend, onwetend, dwaas, gehoorzaam en onschuldig.
...

Pagina 173.

Bertinck heeft een schot in zijn borst; na een poos slaat een granaatscherf zijn kin af. Diezelfde scherf heeft nog de kracht, om de heup van Leer open te scheuren. Leer kreunt en richt zich krampachtig op zijn ellebogen omhoog; hij bloedt in korte tijd dood; niemand kan hem helpen. Als een varkensblaas, waarin geprikt is, zakt hij in een paar minuten in elkaar. Wat heeft hij er nu aan, dat hij op school zo goed was in wiskunde.
...

Pagina 179.

Als we in 1916 naar huis waren gegaan, dan hadden we uit onze smart en uit de felheid van onze ondervindingen een storm over het land ontketend. Maar als we nu naar huis gaan, dan zijn we moe, mislukt, leeggebrand, ontworteld en zonder verwachtingen. We zullen onze draai niet meer kunnen vinden. Niemand zal ons ook kunnen begrijpen; – want de generatie, die wat ouder is dan wij, heeft ook wel die jaren met ons aan het front gestaan, maar die mannen hadden al een eigen huis en een betrekking en die kunnen nu terugkeren in hun oude positie en zullen de oorlog vergeten; – en de jongens, die ons op volgen, die lijken op wat wij vroeger waren, – die zullen ons vreemd blijven en ons op zij schuiven. We weten met onszelf geen raad; we zullen ouder worden: enigen zullen zich kunnen aanpassen, anderen zullen zich maar in het onvermijdelijke schikken, en de meesten zullen wanhopig zijn, – de jaren zullen voorbijgaan en eindelijk zal onze ongelukkige generatie uitsterven.
...

Erich Maria Remarque, Van het westelijk front geen nieuws, zeventiende druk december 1954.
Erven J. Bijleveld · Utrecht.

Democratisch vermoeidheidssyndroom

Zal het dan nu... Ik loop de boekhandel binnen en kijk op de tafels waar het zou ‘moeten’ liggen. Aan de andere kant van de tafels zie ik Oek de Jong's essay/pamflet Wat alleen de roman kan zeggen: die is er dus weer. In de kast, bij de R dan, of bij de V? Maar nee. Ik loop verder de boekhandel in. Toch bij geschiedenis misschien? Zie de cassette van Zwagerman al van verre staan. En dan ja, daar: een stapeltje van drie! Ik pak het bovenste exemplaar en houd dit omhoog, en wil bijna uitroepen: ‘Heb er één!’

Een fragment uit Tegen verkiezingen van David Van Reybrouck.

Besloot ik het vorig hoofdstuk met de gedachte dat verkiezingen vandaag gedateerd zijn als democratisch instrument, dan leren we nu dat ze eigenlijk nooit als democratisch instrument bedoeld zijn geweest. Het is dus nog veel erger! Bovendien: het meest gangbare democratisch instrument, loting, werd volledig uitgesloten door architecten van het representatieve stelsel op een beperkt domein na: dat van de juryrechtspraak. Wij electorale fundamentalisten, klampen ons al decenia vast aan de stembusgang als was het de Heilige Graal van de democratie, en nu beseffen we dat we ons aan het verkeerde gehecht hebben, niet aan een graal, maar aan een gifbeker, aan een procedé dat uitdrukkelijk als antidemocratisch instrument in stelling werd gebracht.
...

Interview met David Van Reybrouck op Lezentv.
Convention on the Constitution

Platformen voor democratische innovatie:
- newDemocracy (Australië)
- G1000 (België)
- Koning Boudewijnstichting (België)
- Teknologi-rådet (Denemarken)
- Mehr Demokratie (Duitsland)
- Democracy International (Europa)
- Assocation pour une démocratie directe (Frankrijk)
- We the citizens (Ierland)
- Netwerk Democratie (Nederland)
- ¡Democracia real YA! (Spanje)
- 38 Degrees (Verenigd Koninkrijk)
- The Jefferson Center (Verenigde Staten)
- Center for Deliberative Democracy (Verenigde Staten)
- AmericaSpeaks (Verenigde Staten)
- GlobalVoices (Verenigde Staten)

Recht van de sterkste

‘Je eigen verantwoordelijkheid nemen,’ luidde het devies van onze premier.
De grote vergissing, van zo’n slogan, - bestaat erin te denken dat iedereen dit van nature kan.
De kwade opzet ervan bestaat erin, om zo het recht van de sterkste te promoten.

Bron: Tegenlicht, Dichter op Nederland, maandag 10 september 2012

Consument of inwoner?

Ongeveer dertig jaar geleden werd door Tim Berners-Lee en Robert Cailliau het World Wide Web, meestal kortweg het web genoemd, bedacht.
Deze uitvinding leverde een wereld op met onvoorstelbare mogelijkheden, waarbij van begin af aan vaststond dat het web de aard zou krijgen van een gedeelde gemeenschap, de bron voor individuele vrijheid; misschien wel de dominantie over politieke en zakelijke macht zou krijgen.

Helaas wordt steeds duidelijker dat het web wordt bedreigd, en een debat: hoe het web moet worden geregeld, in wiens belang en voor welke doeleinden van toenemende en belangrijkere betekenis aan het worden zijn.

Het internet wordt steeds meer gebruikt als een kracht voor schepping maar ook voor vernietiging.
De honger naar vrijheid heeft geleidt tot verval van de traditionele bedrijfsmodellen van kranten en de muziek- en filmindustrie, maar dezelfde honger naar vrijheid, toegankelijkheid en intercommunicatie heeft een democratische culturele explosie vergemakkelijkt naar ongeëvenaarde mogelijkheden voor het verspreiden van informatie. Echter biedt dit ook een ongekende kans voor controle, en stelt haar gebruikers bloot: gewoonten en voorkeuren worden verzameld, dergelijke data vormen steeds meer de basis voor een commercieel succes. Maar het kan ook gemeenschappen menigten mobiliseren die dictators kunnen bedreigen - maar ook democratieën zijn kwetsbaar voor bijvoorbeeld een cyber-aanval. Het zou de nieuwe grens kunnen worden in een koude oorlog.
Of wordt het web een plek dat muren afbreekt, grenzen overschrijdt, zodat er geen belemmeringen méér zijn.

Wat vooral duidelijk aan het worden is is dat we opweg zijn naar een nieuw type eigendom. Ook op het web zal de toekomst niet zo zijn als het verleden. Een vraag die hierbij als eerste naar boven komt is, hoe behouden we, in een omgeving waar enkel oude regels van toepassing zijn, de grootste troef van internet: het algemeen belang!
Tot nu toe is er binnen het rechtsstelsel nog geen adequate oplossing bedacht voor de drang naar monopolie door internetbedrijven als Google of Facebook en de drang van online-marketingbedrijven om van consumenten zoveel mogelijk informatie te verzamelen. Microsoft, DoubleClick van Google zijn daarin bekende spelers, maar AcXiom, Exelate en Bluekai zijn buiten de online-marketingsector onbekenden.

De bescherming van de grondbeginselen van het web is een kwestie van ons allen, en door Tim Berners-Lee treffend ‘waakzaamheid van de burger’ genoemd.
Niet de openheid van het web zelf, maar de toenemende trend om zaken af te sluiten zou moeten worden beteugeld, zoals door bepaalde internetbedrijven opgerichte netwerken waardoor rijkdommen van de virtuele wereld ontoegankelijker zijn gemaakt.

Het World Wide Web moet er niet zijn voor de consument, maar voor ons: inwoners van het web!

Bron: The Guardian, Internet: a web for the world, vrijdag 20 april 2012

Zie ook: Ian Katz, Web freedom faces greatest threat ever, warns Google's Sergey Brin, The Guardian Weekly, 20-26 april 2012

Muts

Het is woensdagmiddag en samen met mijn zoon van zeven fiets ik naar de stad.
Het is koud, en hij heeft zijn nieuwe spiderman muts op en zijn nieuwe spiderman handschoenen aan.

Druk pratend (alle verhalen over school krijg ik natuurlijk te horen) fietsen we de Plataanweg uit en via de kraaienrotonde de Burgemeester Gratamastraat in.
Ik kijk naar hem en naar de ogen van zijn spiderman muts, en kan het wéér eens niet laten te plagen...

‘Zeg Jort, die nieuwe muts van jou die je op hebt, - in de winkel waar ze die mutsen te koop hebben, is die muts daar ook te koop voor mij: in mijn maat, zo groot dat ik hem op kan?’

Praatgraag als hij altijd is, krijg ik hem nu stil, maar niet voor lang...

‘Pappa, in de winkel, waar ik deze spiderman muts heb gekocht hebben ze ook Harry Mulisch mutsen te koop, en ook kun je in die winkel een Harry Mulisch sjaal kopen.’

‘Echt hoor Pappa!’

‘Visionair’

Fragment uit 'Mogelijkheid van een eiland' (2005) van Michel Houellebecq:

De val van de islam in het Westen doet in feite op een merkwaardige manier denken aan die, een paar decennia eerder, van het communisme: in beide gevallen zou de kentering op gang komen in de herkomstlanden en binnen een paar jaar de toch machtige en steenrijke organisaties wegvagen die in de gastlanden waren opgezet.
...

Michel Houellebecq, Mogelijkheid van een eiland, tweede druk januari 2006, blz 308.
Uitgeverij: De Arbeiderspers.

Onzichtbare generatie

Het jaarlijkse ‘State of the World’s Children report’ van Unicef dat vrijdag 25 februari openbaar werd gemaakt, richt zich uitsluitend op jongeren. Dit is een erkenning van de urgentie om te investeren in 1,2 miljard 10 t/m 19 jarigen. En zo komt een onzichtbare generatie centraal te staan in wereldwijde inspanningen om de VN-millenniumdoelstellingen te bereiken voor 2015.

In het rapport wordt gesteld dat ontwikkelings en programma budgetten voor jongeren vaak worden gemarginaliseerd en wanneer dit niet met investeringen wordt gecorrigeerd de werelwijd gestelde doelen op het gebied van armoede, gezondheid, onderwijs en werkgelegenheid n het gedrang zullen komen.

Bij het vaststellen van milleniumdoelstellingen in 2000 waren de tieners van nu nog baby's of jonge kinderen. Velen van hen hebben sindsdien kunnen profiteren van de toegenomen overlevingskansen, basisonderwijs, schoon en veilig drinkwater en sanitaire voorzieningen.
     Het feit dat in elf jaar tijd de kindersterfte met 33% is gedaald, is het bewijs dat vooruitgang kan worden geboekt met politieke wil en nationale investeringen.
     Echter het rapport stelt dat deze investering teniet wordt gedaan wanneer kinderen het tweede decenium van hun leven ingaan,- doordat ontwikkelings programma's niet voldoende zijn afgestemd op investeringen uit de vroege kindertijd, en hoe belangrijk het is om dit te consolideren tot in de vroege volwassenheid.

Hoewel miljoenen kinderen ingeënt zijn tegen gevaarlijke ziekten, beslaat een derde van alle nieuwe hiv-gevallen 15 t/m 24 jarigen. In bijvoorbeeld Brazilië werden tussen 1998 en 2008 26.000 kinderen gered van nog geen jaar oud, maar in diezelfde periode werden 81.000 tieners vermoord.

Volgens Unicef is de adolescentie de meest gevaarlijke periode voor veel kinderen. Dit is de tijd waarin jonge mensen, en vooral meisjes het hoogste risico lopen op een kindhuwelijk, dwangarbeid en seksuele uitbuiting. Het voorkomen van deze gevaren is echter nog niet terug te vinden in hulpmiddelen en bijstand voor kinderopvang.
     Het rapport beschrijft dan ook, dat meer investering in adolescenten van cruciaal belang is voor verdere vooruitgang in de richting van de milleniumdoelstellingen. De adolescentie is het centrale decennium waar armoede en ongelijkheid wordt doorgegeven aan de volgende generatie, en is het meest zichtbaar bij adolescente meisjes die al moeder zijn.

Vertaalde eerste deel van het stuk van, Annie Kelly, One billion people forgotten in the global fight against poverty 04.03.2011 The Guardian Weekly

Mensenhandel

Volgens mensenrechten organisaties, de politie en prostituees zijn armoede en wanhoop de grootste factoren die bijdragen aan de mensenhandel in Armenië.

In Vanadzor de op twee na grootste stad van Armenië verzamelen prostiuees zich elke avond naast de rotonde vlakbij de grote kerk, om na zonsondergang aan het ‘werk’ te gaan. Op de vraag wat er zou kunnen worden gedaan aan de mensenhandel in Armenië heeft geen van de vrouwen een antwoord. Maar allemaal zijn ze het er over eens dat het gebrek aan banen hen dwong om zichzelf te gaan verkopen. Hier in Armenië en ook in het buitenland, waar meer geld te verdienen is, maar ze echter regelmatig niet betaald krijgen. Een aantal van de vrouwen vertellen dat er al meisjes van 11 en 12 jaar zijn die zich aanbieden.

Aida
In 1998 werd Aida een baan aangeboden als afwasser in Dubai voor 400 euro per maand. Net als veel vrouwen vertrok ze: in de hoop op een betere toekomst. Maar na aankomst in Dubai werd haar paspoort afgenomen en werd ze opgesloten in een hotel samen met tientallen andere vrouwen. De vrouwen en meisje werden gedwongen om minimaal 20 ‘klanten’ tot dienst te zijn. Een jaar later werd Aida - door een inval van justitie - teruggestuurd naar Armenië. Echter door de slechte economische omstandigheden in Vanadzor en om haarzelf en haar toen zevenjarige dochtertje in leven te houden werd ze opnieuw de prostitutie in gedreven.
Nadat ze was teruggestuurd naar Armenië bood de pooier uit Dubai haar een baan als recruiter die meisjes uit Vanadzor moest verleiden tot het nemen van een baan in Dubai. Omdat je als ronselaar de meisjes vreselijk bedriegt is Aida hier niet op ingegaan. Nu verdient ze ongeveer 8 euro per ‘klant’ wat gemiddeld neer komt op 250 euro per maand. En drinkt ze veel om dit ‘werk’ aan te kunnen.

Veel mensen die naar Armenië komen zien alleen Jerevan - met het mooie lein en glanzende Hummers - waardoor het lijkt dat Armenië het economisch gezien goed doet. Armeniërs vertellen de bezoekers dat er eigenlijk twee Armenië's zijn: Yerevan, en de rest van het land.
Ook al worden de laatste jaren in Vanadzor veel minder vrouwen en meisjes onder valse voorwendselen naar Dubai of Istanbul gelokt om daar in de prostitutie verzeild te raken de problemen zijn er voor de vrouwen niet minder om.
De mensenhandel - het kidnappen, verkopen, de slavernij - in Armenië is grotendeels het gevolg van een slechte economie en heeft vooral te maken met pooiers die dankbaar gebruik maken van vrouwen die zich al noodgedwongen aanbieden als prosituee.

Het is te gemakkelijk om het probleem te leggen bij politici en handhavers van de wet: dat zij harder moeten werken om ergelijke misdaden te stoppen. Deze vrouwen zijn alleen veroordeeld tot het werken in de prostitutie om het hoofd boven water te houden, en zullen altijd blijven denken dat ze beter betaald worden in Turkije of in de Verenigde Arabische Emiraten.

De Armeense overheid kan een slechte economie niet verbeteren met strengere wetten en zwaardere straffen. Maar beide zijn hier nodig, Armenië moet echter vooral zorgen voor alternatieven voor deze vrouwen. Zo alleen is het mogelijk om de mensenhandel uit te roeien.

Cable 06YEREVAN1019, A PROSTITUTE'S STORY: SEX AND TRAFFICKING IN, Wikileaks (vertaald en bewerkt)

N.B. Ook in Nederland een ‘moderne, eerlijke en open samenleving’ kun je nog steeds een vrouw leasen om te ge-/misbruiken.

Lees ook de verhandelingen van D.A. Clarke:
- Prostitution for Everyone: feminism, globalisation, and the "sex" industry
- Do Men Need Prostitution?

Eiersnijder

Een reuze hamsterkooi, een twee meter hoge kaasrasp waarmee je een hand zou kunnen afsnijden. De kunstenaar is Mona Hatoum.

Haar nieuwe tentoonstelling in de Whitechapel Gallery, in Londen beslaat onder meer werk uit 1996: Current Disturbance, een onderdeel van de Keeping It Real series. Het is voor het eerst dat deze kamergrote installatie, waarin draadstalen kooien onder luid gezoem van elektriciteit lampjes knipperen, in Europa is te zien.
Deze tentoonstelling riep in San Francisco de associatie op met Alcatraz. Maar volgens Mona Hatoum zal bij de tentoonstelling in de Whitechapel er misschien meer een stad in worden gezien.

Voor Hatoum is dit werk de afspiegeling van de stad, en dan vooral de methoden die worden gebruikt door hoeders van de wet. Dit thema begon haar bezig te houden, toen ze was verhuisd van Libonan naar Londen. Het werd een onderdeel van haar werk stedelijke architectuur te zien als een gevangenis. De architectuur als controle: toen ze in Londen aankwam waren er al camera's en voelde het net of ze Big Brotherland binnenstapte.

Hatoum is geboren in Beiroet in een Palestijnse familie, haar vader werkte als een douane-ambtenaar in Palestina, en vervolgens voor de Britse ambassade in Beiroet.
Ze groeide op met interesse in de westerse kunst. Haar vader was er echter erg op tegen dat ze kunstenaar wilde worden, vooral omdat het dan moeilijk zou zijn om zichzelf te onderhouden. Hierdoor deed ze een opleiding tot grafisch ontwerper, en kon zo werk vinden in de reclame.

Op haar 23ste ging ze op vakantie naar Londen, tijdens dit verblijf brak de Libanese burgeroorlog uit. Door het Britse paspoort - dat haar vader had gekregen voor alle gezinsleden - was het voor Hatoum mogelijk om in Londen te blijven. Ze studeerde aan de kunstacademie Byam Shaw en vervolgens de Slade. In 1982 kwam haar eerste werk onder de aandacht: Under Siege,- waarbij ze rond kronkelde in een doorzichtige plastic doos besmeurd met bruine klei; en later de video-installaties, zoals Corps Étranger,- met opnames die gemaakt zijn in haar lichaam waarmee ze in 1995 een Turner prijs nominatie verdiende.

Naar aanleiding van een grote tentoonstelling in het Tate Modern in 2000 schreef de Palestijns-Amerikaanse intellectueel Edward Said: ‘Niemand verteld de Palestijnse ervaring in visuele termen zo sober en toch zo speels.’ Toch verzet ze zich tegen pogingen politieke bedoelingen aan haar kunst toe te kennen. “Mijn werk is zeker verweven met een politiek bewustzijn maar ik zal altijd proberen dit te doen door middel van de vorm van het werk en niet als politieke agenda. Ze vindt het niet fijn als mensen zeggen: ‘Oh, ze is Palestijnse en daardoor menen te denken wat haar werk betekend.’ “Dat is een kortzichtige bekrompen wijze van kijken.”

Een rode draad in het werk van Hatoum is het menselijk lichaam: het meest visueel verwoord in Corps Étranger. Ze was nog student toen ze dit idee al had, maar de artsen die ze raadpleegde waren voorzichtig. Financiering van het project bleek moeilijk tot in 1994, toen met steun van het Centre Pompidou in Parijs kon worden gestart. “Het was volledig pijnloos. Ze geven je een medicijn dat waarheids-serum wordt genoemd, je wordt high en dan ga je praten: ‘Yak yak yak.’”

Deze fascinatie met het lichaam, is deels afkomstig uit het contrast tussen de Britse minder zelfbewuste houding ten opzichte van lichamelijkheid met die ze gewend was tijdens haar opgroeien in Libanon. Britten hebben die lichaamlijke reserve. Arabische cultuur is heel anders. En dat is de reden dat de Arabische wereld zo veel regels en beperkingen voor het lichaam heeft. ‘Anders zouden de mensen gek worden.‘

The Guardian Weekly, Laura Barnett, Assaulted by sonic disturbance 04.02.2011 (vertaald en bewerkt)

Peace in our time

March To Egyptian Embassy

Op de site van Stop the War Coalition was het volgende te lezen:

Dear supporter,

STOP THE WAR EMERGENCY DEMONSTRATION
SATURDAY 5 FEBRUARY 2.30PM
SOLIDARITY WITH THE EGYPTIAN PEOPLE
END US/BRITISH/EU INTERVENTION IN THE MIDDLE EAST
ASSEMBLE US EMBASSY, GROSVENOR SQUARE, W1A 1AE
MARCH TO EGYPTIAN EMBASSY

Events in Egypt are at a turning point. The movement has forced Mubarak to announce his departure, but demonstrators are demanding he goes now. Pro-Mubarak thugs are trying to create a strategy of tension. The next few days are crucial to what happens and there have been calls for protests in support of the movement on Saturday.

Stop the War has always been involved in solidarity work with the Middle East, as part of our opposition to the war on terror. We have held meetings and protests on Palestine, Lebanon and Yemen. What's happening in Egypt has huge implications for the whole region, and even further afield, including the major theatres of war in Afghanistan, Iraq and Pakistan.

We are therefore calling an emergency demonstration this Saturday 5 February, to assemble at the US Embassy in Grosvenor Square, London W1, at 2.30pm and from there go to the Egyptian embassy to join the daily protests.

The demonstration will call for an end to US/British/EU involvement in the region, solidarity with the Egyptian people and freedom for the Middle East. We appreciate there are many other events taking place but we are asking all our supporters in London to spread the word and mobilise as much as they can.

London has a reputation as having a strong anti-war and pro Palestine movement. A demonstration in support of our Egyptian sisters and brothers can send a strong message of support.

Lindsey German, National Convenor, Stop the War Coalition
Andrew Murray, National Chair, Stop the War Coalition

A.H.J. Dautzenberg

Geachte heer Dautzenberg,

Met verbazing las ik het stuk van Arjen Fortuin over u in de NRC van dinsdag 4 januari.

Citaat: ‘Mijn boek is door een eerdere uitgever afgewezen omdat het pornografisch zou zijn. Dan heb je echt niet begrepen waar het om draait. Als ik een verhaal schrijf over de aantrekkingskracht van een jong meisje in een bos, vindt men dat te ver gaan, zonder te zien dat het vol staat met filmtitels van Roman Polanski.’

Is het vreemd dat een uitgever uw boek weigert wanneer u schrijft over een jong meisje en dit verbindt aan filmregisseur Roman Polanski?
In 2009 moet het u toch niet zijn ontgaan wat deze Polanski een aantal decennia geleden met een jong meisje heeft gedaan, en daarna is gevlucht!
Kwam en komt het niet in u op dat dit misschien weleens de reden zou kunnen zijn om uw boek niet te willen uitgeven?

Ik heb niets van u gelezen, maar een jong meisje met verwijzingen naar Roman Polanski en het noemen van Gerard Reve in het stuk van Arjen Fortuin stemt tot nadenken.

Hopelijk heb ik hiermee het niet uitgeven van uw boek - met een verhaal over een jong meisje in een bos met verwijzingen naar Roman Polanski - voor u voldoende verduidelijkt.
Ik wens u veel wijsheid toe: u bent van een fijne generatie dus dat zou moeten lukken.

Met vriendelijke groet,
Eddy Dolfing
P.S. Reve? Brusselmans, Kafka en Camus daar kan ik wel mee leve!

Syntrus Achmea

Reactie van Syntrus Achmea (Stichting Pensioenfonds AkzoNobel):

Geachte heer Dolfing,

Naar aanleiding van uw reactie op APF- 4 komen wij met de volgende reactie.

Zoals er in de betreffende zin staat gaat het om een voorbeeld, hiermee sluiten wij andere opties uitdrukkelijk niet uit.
Verder is het pensioenfonds van mening dat elke vorm van uitbuiting van kinderen of het fabriceren van wapens met als doel de mensheid schade toe te brengen uit den boze zijn. Het kan echter zo zijn dat kinderen op een verantwoorde manier arbeid verrichten om bijvoorbeeld bij te dragen aan het totaalinkomen van het gezin, zoals bijvoorbeeld gebruikelijk is in een groot deel van de niet Westerse wereld. Ook kan het zo zijn dat wapens gefabriceerd worden ten behoeve van de jacht en dus niet als doel hebben de mensheid schade toe te brengen. Wij begrijpen dat dit een zeer delicate kwestie is en dat het dan ook dat het lastig is om een duidelijk scheidslijn aan te brengen.
Wij doen echter ons uiterste best om naar eer en geweten te handelen in deze kwesties.

Hopelijk heb ik u hiermee voldoende geïnformeerd.

Syntrus Achmea

Stichting Pensioenfonds AkzoNobel

E-mail aan Stichting Pensioenfonds AkzoNobel:

Geachte heer/mevrouw,

De volgende zin: ‘Dit zijn ondernemingen die bijvoorbeeld ernstige vormen van kinderarbeid toestaan of wapens produceren die voor veel burgerslachtoffers zorgen.’ in Hoofdstuk Verantwoord beleggen door APF, blz 10, Stichting Pensioenfonds AkzoNobel, APF - Bericht 2010 - 4.

Waarom staat er niet: ‘Dit zijn ondernemingen die kinderarbeid toestaan of wapens produceren.’

Ofwel kunt u mij uitleggen wat er nu precies in deze zin staat en/of waarop wordt gedoeld?

Met vriendelijke groet,
Eddy Dolfing

Zes jaar?

Op de camping op het Duitse waddeneiland Borkum komt Jort terug uit de speeltuin.
Hij zit altijd vol grapjes, en is zijn oudere broer en mij altijd aan het uitdagen, maar nu staat zijn gezicht op onweer...
Zonder verder aandacht aan hem te schenken ga ik met het onweergezicht op mijn netvlies door met eten maken.

‘Was het leuk?’ vraag ik zo tussen neus en lippen door, terwijl ik in de wok roer.
En dan brandt hij los: ‘Ze zeggen steeds seks tegen mij...’
Ik begrijp het niet en kijk naar zijn shirt van de Apenheul, met daarop de tekst ‘Bonobo‘s make love not war!’
Zal het iets met zijn shirt te maken hebben, bedenk ik mij...
Ingmar ziet mij denken en zegt:‘Volgens mij vragen ze of je zes jaar bent!’

Waarom ik geen christen ben

Deze lezing werd door Bertrand Russell gehouden op 6 maart 1927 voor de Zuid-Londense afdeling van de National Secular Society, in de Battersea Town Hall. De lezing werd nog hetzelfde jaar in de vorm van een pamflet uitgegeven, en kreeg hernieuwde bekendheid door de uitgave van Paul Edwards editie van Russells boek Waarom ik geen christen ben en andere essays.
Het oorspronkelijke artikel staat op de volgende website: http://www.users.drew.edu/~jlenz/whynot.html

Excuses aan Nico Scheepmaker?

‘S. Montag is geboren in Scheltema...’
‘Tegenwoordig heet het eetcafé.’
‘Toen wist je nog niet wat een eetcafé was.’
‘Was een drink café en hierachter zie je Scheltema.’
‘Dat kwam.., daar was een columnist Nico Scheepmaker...’
‘Een zeer begaafd columnist.’
‘Die had ik aangesteld als adjunct hoofd redacteur van het algemeen handelsblad.’

‘Scheepmaker zei iets onvriendelijks over de kroonprinses, Beatrix...’
‘Dat mocht niet van de hoofdredactur, Steketee.’
‘Hij zei:’ ‘zeg Hofland ga jij eens even tegen Scheepmaker vertellen dat dit niet door kan gaan.’
‘Dus ik zei:’ ‘Nico ga even mee naar Scheltema.’
‘Gaan we euhh even praten over die column.’
‘Euh ja,’ ‘zei Nico,’ ‘maar kijk ik vind dat dat zo is... euh dus euh... ja ik laat dat staan...’
‘Nou,’ ‘zei ik,’ ‘dan is hiermee jou columnistenschap opgehouden.’
‘Ja,' ‘zei die,’ ‘ja ooh, nou ja vooruit dan maar.’
‘En Nico, kijk eens hier, en denk eraan, voor jou tien anderen.’
‘Dat bleek niet zo gemakkelijk te zijn.’
‘En toen dacht ik, ja nou, in vredesnaam: dan doe ik het zelf maar...’

‘En zo is Montag pijnloos geboren.’
‘En toen ben ik aan de slag gegaan...’

Hierboven leest u de letterlijke weergave van de geboorte van S. Montag, vertelt door H.J.A. Hofland op www.literatuurplein.nl.

S. Montag is geboren als kind van een huichelaar, daar kan hij niets aan doen.

Vol trots vertelt Hofland dat hij een begaafd columnist, Nico Scheepmaker heeft aangesteld bij het Algemeen Handelsblad, waar hij adjunct-hoofdredacteur is.
Echter als de Hoofdredacteur hem zegt dat zijn begaafde columnist niet zo begaafd moet zijn, laat Hofland Scheepmaker vallen als een baksteen. Niet alleen laat hij hem weten dat er voor hem geen plek meer is bij de krant, vanwege zijn artikel met iets onvriendelijks over kroonprinses Beatrix. Nee, door de zelfbewuste reactie van Scheepmaker moet de adjunct-hoofdredacteur hem ook nog natrappen dat hij makkelijk vervangbaar is.

De opgave tien Scheepmakers te vinden bleek een onmogelijke. Uiteindelijk kon Nico Scheepmaker alleen vervangen worden door boreling S. Montag, een 60-jarige met een naïeve, onbedorven oogopslag. Tegelijkertijd enkel om zijn eigen hachje te redden stierf pijnloos de moedige en oprechte mens in H.J.A. Hofland.
Nico Scheepmaker had zich een adjunct-hoofdredacteur als S. Montag mogen wensen.

Ofwel is S. Montag hét excuus aan Nico Scheepmaker?

INGE SCHEPER

Dikkie Dik

Jort, mijn zoon van zes, liet een aantal weken geleden weten dat Dikkie Dik (de kater) bij zijn moeder is doodgegaan. Jort zit hier vol van, en aan iedereen vertelt hij hoe de oude Dikkie Dik in zijn mandje werd gevonden, en hoe daarbij werd ontdekt dat hij niet meer leefde.

Een dag later, ‘s avonds, was het eerste wat Inge na binnenkomst tegen mij zei: dat ze van een collega te horen had gekregen dat Dikkie Dik was doodgegaan. Tycho, die bij Jort in de klas zit op o.b.s. Valkenhorst en de zoon is van deze collega, had dit thuis verteld.

Nu, een paar weken later, komt deze collega terug op het doodgaan van Dikkie Dik. Tycho was van het doodgaan van Dikkie Dik nog steeds onder de indruk, en tijdens het avondeten opnieuw hierover begonnen... Maar nu was het verhaal verder gegaan.
Tycho vertelde dat de juffrouw na afloop van het ‘Dikkie Dik verhaal’ aan Jort een vraag had gesteld, - waarop door Jort, een voor Tycho zeer belanghebbend antwoord werd gegeven.
Toen Jort in de klas was uitverteld over Dikkie Dik, had de juffrouw Jort namelijk gevraagd, wat ze, nadat ze Dikkie Dik in zijn mandje hadden gevonden, met hem hadden gedaan.
Daarop zou Jort geantwoord hebben:
‘Afgespoeld met koud water...’
'Olie in een pan gedaan...’
‘Hier ingelegd...’
‘Gebakken...’
‘In stukjes gesneden...’
‘En toen opgegeten.’

Nadat Tycho over het ‘Dikkie Dik verhaal’ en het antwoord van Jort aan de juffrouw was uit verteld, was hij met de volgende vraag aan zijn ouders gekomen:
‘Wanneer onze poezen doodgaan, moeten wij die dan ook opeten?’

Dichter des Vaderlands

Geachte NRC> redactie,

Schaamachtig dat u Ramsey Nasr niet op de voorpagina durfde te plaatsen. Zelfs niet op de pagina met uw artikelen en commentaren over het betreffende onderwerp.

Ach, de reactie van u zal wel dezelfde zijn als van JP: het is een mening.
Mijn advies: zet dat er dan bij, zoals ik laatst zag bij de film Bruno, waarin voordat de film begon duidelijk werd gemaakt dat de mening die in de film wordt verkondigd niet dezelfde hoeft te zijn als van de producent en haar medewerkers.
En alstublieft moffel zo'n prachtig en raak sonnet niet weg in een hoekje op de kunstpagina, en wel zo dat het een onopvallende ingezonden mededeling of reclameboodschap lijkt...

Of voelt u zich niet zo veilig meer, als toen u tante Pollewop (Driek van Wissen) wèl regelmatig met zijn meningloze rijmelarij op de voorpagina plaatste?

Met vriendelijke groet, Eddy Dolfing

1%

Geld dat eens niet aan de strijkstok blijft hangen, of verdwijnt in riante salarissen van directeuren en onkosten vergoedingen voor die mij onbekende nederlanders...
Dit kan een reden zijn om de 1%Club te steunen zoals er vele zullen zijn, maar de belangrijkste is dat armoede de wereld uit moet en daar kan iedereen - met een inkomen - haar of zijn steentje aan bijdragen, lees zelf maar:

GEEF 1% TEGEN ARMOEDE. DE REST MAG JE HOUDEN.
Als iedereen 1% van zijn inkomen, tijd of kennis inzet, kunnen we armoede structureel oplossen.

WAAROM 1%?
Elke dag sterven er mensen aan honger, ziekte en gevaarlijke leefomstandigheden. Kortom, aan de gevolgen van armoede. Er zijn veel manieren om de leefomstandigheden van mensen structureel te verbeteren met de 1% die je geeft. 1% heeft impact. 1% heeft zin. De 1%CLUB heeft gekozen voor een richtlijn van 1% omdat dit een dusdanig klein deel is dat het nauwelijks je eigen bestedingspatroon beïnvloedt maar voor mensen in ontwikkelingslanden een wereld van verschil kan maken.

Lees verder op de website van de 1%Club>>

Klimaatneutrale verpakking

Een berichtje naar Zuiver Zuivel en Groene koe de laatsten der Mohikanen die nu toch door de knieën voor de ‘plastic maffia’ zijn gegaan.

Geachte heer/mevrouw,

Wat is de reden dat uw melkverpakking net als de melkverpakkingen van alle andere fabrikanten een kunststof dop heeft gekregen?
Deze kunststof dop: is die biologisch afbreekbaar?

U vermeldt zo mooi op uw verpakking dat deze klimaatneutraal is. Heeft het oude pak - de kunststof dop in ogenschouw nemend - dan een positieve werking op het klimaat gehad?

Het klimaat zou het fijn vinden wanneer u het gebruik van pakken met een kunststof dop beëindigd en de oude pakken in ere hersteld.

Met vriendelijke groet,
Eddy Dolfing

Ontslagen

“Is ze inmiddels ontslagen?”, vraagt hij hoopvol. Verwonderd verneemt hij dat Van der Hoeven thans minister van Economische Zaken is. “Waarom handhaven ze zo iemand?” Zijn boodschap voor haar: “U bent een onnozele vrouw. Ga een boek lezen. Onderwijs uzelf, voor u de Nederlandse kinderen onderwijst.”

Was getekend Richard Dawkins; Richard Dawkins meer nodig dan ooit!!

Toch broer van Andries Knevel?

Lieve Joost,
Hoe gaat het met je?
Met ons ging het goed, totdat wij zaterdag 17 februari in onze favoriete bijlage ‘Leven etcetera’ onaangenaam verrast werden door jouw ongenuanceerde mening.
Natuurlijk begrijpen wij, dat jij als blanke, heteroseksuele, nederlandse man van middelbare leeftijd - vanzelfsprekend nog in bezit van eigen tanden en kiezen - niet direct persoonlijk wordt geraakt door de problematiek die je in jouw column beschrijft.
Het gaat ons om de volgens jou minimale bijstellingen en daarmee afgedaan tot opmerkingen in de marge over de ethische kwesties in het regeerakkoord.

Abortus
Joost, hopelijk steek je je leuter niet onbeschermd in een onwelriekende gleuf van welke brigade dan ook. Bestijg je echter wel onbeschermd een gleuf dan is er natuurlijk altijd het risico van een door jullie allebei ongewenste zwangerschap. Wat wordt jullie keuze: Kind afstaan voor adoptie? Afbreken zwangerschap?
Uitgaande van het afbreken van de zwangerschap, zal de door jouw onbeschermde leuter bevruchte onwelriekende gleuf volgens dit nieuwe kabinet altijd vijf dagen bedenktijd krijgen opgelegd. Let wel, de overtijdbehandeling kan slechts plaatsvinden wanneer de onwelriekende gleuf maximaal veertien dagen overtijd is. Je begrijpt dat vijf dagen bedenktijd niet in verhouding staat tot de mogelijke behandeltijd. Dit zal resulteren in juist meer abortussen bij onwelriekende gleuven in plaats van te kunnen volstaan met een minder ingrijpende behandeling als de overtijdbehandeling. Maar gelukkig je behoort niet tot de doelgroep. We schrijven dan nog niet eens over de (fatale) ziektes die jouw onbeschermde leuter kan overdragen op een onwelriekende gleuf!

Homohuwelijk
Natuurlijk weten we Joost dat jij niet tot de belanghebbenden behoort waarop deze minimale bijstelling danwel opmerking in de marge van toepassing is. Wij twijfelen geen moment aan jouw heteroseksuele geaardheid. Tot nu toe hebben wij met veel plezier jouw boeken en columns gelezen waarin heteroseksuele seks de boventoon voert. En dus vind jij het onbelangrijk dat een hele bevolkingsgroep ter discussie mag komen te staan op het moment dat zij elkaar de liefde willen verklaren ten overstaan van een ambtenaar van de burgerlijke stand. In het regeerakkoord krijgt de ambtenaar de keuze om te weigeren de huwelijksvoltrekking uit te voeren op grond van geaardheid van het te huwen paar. Inmiddels blijken wij in Nederland zover gekomen dat in een regeerakkoord staat dat ambtenaren, die in dienst zijn van diezelfde overheid om de wet uit te voeren, zelf naar eigen goeddunken mogen bepalen of zij die wet uit voeren. Zoals je zelf in je stuk schrijft gaat het hier om slechts enkele ambtenaren. Zij hebben vrijelijk gekozen om te worden benoemd tot ambtenaar van burgerlijke stand. Zou het ook zo kunnen zijn dat deze ambtenaren niet geschikt zijn voor hun functie, gezien zij een groot deel van de bevolking wensen uit te sluiten tot een voorrecht waarvan jij Joost wel gebruik hebt kunnen maken.
Op de koop toe nemen we dan maar het risico dat deze enkele ambtenaar met gewetensproblemen al dan niet samen met de door jouw gestigmatiseerde allochtone jongeren overgaat tot homo-bashen.

Advies
We zijn het met je eens Joost dat woorden gebruikt door andere intellectuelen zoals geitenneuker en christenhond afkeurenswaardig zijn of wel niet-chique.
Joost jij als grootste schrijver van onze generatie kent vast het spreekwoord: ‘De pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet.’
Gezien de woordkeuze in jouw column is dit spreekwoord overduidelijk op jou van toepassing.

Behalve dan dat je verwijst naar de generatie babyboomers als klepperende kunstgebittensyndicaat meen je ongegeneerd en ongenuanceerd op een zeer onbeschofte wijze te mogen schrijven over vrouwen als waren zij onwelriekende gleuven die penetrant hysterisch voor hun rechten opkomen. Ook het woord roedel verraad dat jij naar vrouwen kijkt als waren zij herten, wolven of gemzen.

‘Dat ik een diertje ben’, zegt Ellen ten Damme na een korte stilte nadat ik haar heb gevraagd wat het tederste is wat iemand ooit tegen haar heeft gezegd. We zitten niet ver van haar huis schuin tegenover het Amstel Hotel. Een terras van een pizzeria. Ellen ten Damme spreekt hier op zomerse dagen wel vaker af in de namiddag. Autoverkeer buigt af een zijstraat in en voorlangs ons komen alleen fietsers en brommers voorbij. Welk diertje dan, wil ik van haar weten, maar dat wil ze liever voor zichzelf houden als ik het niet erg vind.

Joost graag zien wij in een herdruk van ‘Perfect day’ aan welke van de bovengenoemde drie dieren jij nu eigenlijk dacht toen Ellen weg fietste richting de brug over de Amstel.

Je zult begrijpen Joost jouw meter boeken uit onze boekenkast zal op een mooie zomeravond onder het genot van een lekkere fles rode wijn in een vuurkorf - die we speciaal voor deze gelegenheid zullen aanschaffen - verdwijnen. Hopende dat de aanschaf van de vuurkorf achterwege kan blijven wachten wij met smart op jouw reactie in de NRC van zaterdag 3 maart.

Lezersgroet,

Inge Scheper & Eddy Dolfing
(Jouw generatiegenoten zonder kunstgebit)

Riolering het beste medicijn

BMJ readers choose sanitation as greatest medical advance since 1840

More than 11 300 readers of the BMJ chose the introduction of clean water and sewage disposal–“the sanitary revolution”–as the most important medical milestone since 1840, when the BMJ was first published. Readers were given 10 days to vote on a shortlist of 15 milestones, and sanitation topped the poll, followed closely by the discovery of antibiotics and the development of anaesthesia.
  The work of the 19th century lawyer Edwin Chadwick, who pioneered the introduction of piped water to people’s homes and sewers rinsed by water, attracted 15.8% of the votes, while antibiotics took 15%, and anaesthesia took 14%. The next two most popular were the introduction of vaccines, with 12%, and the discovery of the structure of DNA (9%).
  A total of 11 341 people voted on the shortlist, which was chosen by a panel of experts from a list nominated by readers. Almost a third of the voters were doctors, while a fifth were members of the general public, and one in seven were students. Another tenth were academic researchers. Almost two fifths of the voters were from the United Kingdom, and a fifth were from the United States.
  Johan Mackenbach, professor of public health at Erasmus MC Medical Center, Rotterdam, who championed the cause of sanitation, said, “I’m delighted that sanitation is recognised by so many people as such an important milestone. The general lesson which still holds is that passive protection against health hazards is often the best way to improve population health.”
  “The original champions of the sanitary revolution were John Snow, who showed that cholera was spread by water, and Edwin Chadwick, who came up with the idea of sewage disposal and piping water into homes.”
  “Inadequate sanitation is still a major problem in the developing world.”
  The Medical Milestones supplement is distributed with this week’s BMJ.

Annabel Ferriman BMJ | 20 JANUARY 2007 | VOLUME 334

Q&Q

Laptop aangesloten op de versterker. De eerste DVD van Q&Q in de lade gelegd. Een klik op het icoontje van de DVD-speler. En dan... ...de eerste aflevering van Q&Q!

We zijn al een tijdje onderweg wanneer de vader van Wilber - het jongetje met dat zwarte lange haar - de telefoon opneemt en zegt: ‘Met Ignr Quant.’
Terug spoelen... ...jaha terugspoelen, ben nog van het videotijdperk?!
‘Met Ignar Quant.’
‘Hè, wat zegt ie nu?’
‘Hoor jij dat ook,’ en kijk naar mijn zoon, ’zegt ie met Ingmar Quant?’
‘Dat weet ik niet hoor, stil nou!’ krijg ik als antwoord.

Aan het eind van de eerste aflevering met spanning de aftiteling bekeken.
‘Kijk dan roep ik tegen mijn zoon, Ingmar Quant staat daar!’
‘Ingmar Quant?!’
‘Ja, vreemd hè, dat een vader ook Ingmar kan heten?’ En kijk opnieuw naar mijn zoon.

2084

Wordt 1984 van George Orwell dan toch nog bewaarheid?

Longontsteking

Uitslag van de bronchoscopie en de op kweek gezette hapjes: Longontsteking gehad reactie daarop was erger dan de kwaal. Vandaar de hoge hartslag van boven de 60 ’s morgens, de verhoging waar ik pas achter kwam na de huisarts te hebben bezocht en het zweten ’s nachts. Gebruik nu veertien dagen prednisolon. Morgen zit ik weer op de fiets! (Over veertien dagen terug komen voorafgaand hieraan longfoto laten maken en bloedonderzoek doen)

Bronchoscopie

Tja, dat viel mij nog wel een beetje tegen, vooral de hapjes weefsel nemen vond ik gevoelig.

Schimmelinfectie

Rechter long is duidelijk een vlek waarneembaar wat kan duiden op een schimmelinfectie volgens de dienstdoende longarts. Opnieuw bloed laten prikken. Tevens moet ik a.s. dinsdag een bronchoscopie ondergaan. Dit zal gedaan worden door mijn eigen longarts. Prednisolon voorgeschreven gekregen. Aan de temperatuur te zien - ’s avonds - sloeg dit direct aan 37,1.

Infiltraties

Wilde de huisarts bellen voor de uitslag van het bloedonderzoek en de longfoto, toen ik naar de telefoon liep ging deze over. Ik nam op.
‘Met Eddy.’
‘Met dokter...heb de longfoto hier voor me op de computer, er zijn infiltraties te zien.’
‘Wat betekent dat dokter?’
‘Kan duiden op een infectie, wil antibiotica gaan voor schrijven, kun je dat zometeen nog ophalen bij de apotheek.&rsquo
‘Goed, bedankt, tot ziens.’

Half uurtje gewacht, en toen naar de apotheek.
‘Er zou een recept voor mij klaar liggen?’
‘Neen, er is geen recept door dokter...voor u aangevraagd.’

Thuis gekomen gaat de telefoon.
‘Met Eddy.’ ‘Met dokter...heb je gebeld, maar kon je niet te pakken krijgen.’ ‘Neen, was al bij de apotheek.’
‘Heb nog even overleg gehad met de longarts, deze wilde je toch graag zien, heb een afspraak voor je gemaakt voor morgenmiddag.’
‘Oh, bedankt...euhm, maar waar denkt u of de longarts aan?’
‘Infiltraties, kunnen op van alles duiden ontstekingen, morgen eerst maar naar de longarts.’ ‘Akkoord, zal ik doen.’
‘Tot ziens.’
‘Tot ziens.’

Huisarts

Longfoto laten maken en bloedonderzoek, verder op aanraden van de huisarts, koorts opgenomen. 38,4 heb ik dus steeds verhoging gehad, en maar door trainen, malloot!

Bedrijf?

‘Eindelijk,’ na jaren knoop doorgehakt, een eigen bedrijf opgericht. Zie DCE, het Kamer van Koophandel inschrijfnummer is 04077186.

Zweten

Vermoeid 's morgens nog steeds 60 i.p.v. ergens tussen de 40 en 48. Het hevige zweten 's nachts neemt niet af, volgens mij heb ik dit nu al langer dan veertien dagen?! Fietsen gaat goed op zich.

Nordic Walking (II)

Dank voor de tip. Wie weet!

Youp

Nordic Walking

Maar eens even een berichtje naar Youp.

Geachte heer van 't hek,
Heeft u hier al van gehoord of ze al zien lopen:
Mensen met stokken die niet eens invalide zijn?!
Nordic Walking
Ik kan er niet tegen wanneer ik al die moderne mensen uit de Randstad de natuur van mijn mooie Drenthe zie verprikken. Alstublieft maak hier een eind aan!
Bij voorbaat hartelijk dank!
Met vriendelijke groet,
Eddy Dolfing
Website: B&B

Hype?

Daar liepen ze dan, breed uitwaaierend over het fietspad. Een nieuwe hype? Wat een energie straalden ze uit.
Begonnen in Finland en als een olievlek verspreidend over de rest van Europa.
Op asfalt?!

Eén

‘Drie zessen wil ik gooien!’
‘Misschien gebeurt er dan wat,’ zeg ik tegen mezelf.
Bij de vorige spelers gebeurde er niets.
Het moet mogelijk zijn om iets te laten gebeuren waar iedereen van achterover slaat.

Ik pak de dobbelstenen, en bekijk hoe ze in mijn hand liggen.
Sluit mijn hand.
Rol de dobbelstenen over elkaar, wat een klikkend geluid maakt.
Knijp even zachtjes, en dan...

...werp ik de dobbelstenen op tafel.

’Shit, volgens mij een één!'
Ik buig mij over de tafel.
Eén dobbelsteen waar zijn de andere twee?
Ik buig mij nog iets verder naar die ene, die met één enkele stip naar boven ligt.

En dan zie ik het?!
Waar de stip behoort te zitten bevindt zich een gat...

Browser

Af en toe kijk ik wel eens bij Netscape, aangezien ik nog steeds Netscape 6.2 als default browser gebruik. Netscape 7.2 is op dit moment het nieuwste van het nieuwste bij Netscape. Door het volgende regeltje op de website van Netscape wordt je lekker gemaakt: - is faster than previous versions, has new, enhanced security features and, most importantly, gives you a choice...
Echter de laatste tijd las ik over een nieuwe browser die, op dit moment, je van het is in browserland, ook van Mozilla (de basis van Netscape) Firefox.

De full version van Netscape 7.2 is 24,2 MB en een stand-alone versie 11,5 MB, Firefox daarentegen 4,7 MB.

Vandaar dat ik eerst maar eens een tijdje de browser van dit moment ga proberen, want ik wil geenszins in zijn geheel over naar Microsoft Internet Explorer, hoewel ik deze browser af en toe ‘natuurlijk’ wel gebruik. Al was het alleen maar om mijn website pagina’s te testen.

R.A.M

Televisie zoals het bedoeld is!
Inmiddels ben ik begonnen de opgenomen 6 afleveringen van Heimat 3 te bekijken.
Verder moet ik wat meer gaan trainen, maar ja ben al veertien dagen verkouden.

Aansteller

Die top 2000 lijkt verdacht veel op Sky Radio. Vooral geen nieuwe muziek, lekker jaren 70 babyboomers muziek. Want het zou toch eens veranderen en je hoort eens een dag geen Africa van Toto of een nummer van Foreigner, Supertramp of Dire Straits. Tja, dan ben je helemaal uit je doen.
Af en toe deze week gekeken naar Top 2000 a GoGo met Matthijs van Nieuwkerk. Dat is meteen ook voor het laatst geweest - heb ik natuurlijk alleen mijzelf mee, mis ik al die mooie muziek, begint die van Nieuwkerk tijdens één van de uitzendingen over grootste aanstellers in de popmuziek voor hem is dat Robert Smith.
Wat een populaire jongen die van Nieuwkerk hoe hij daar rondloopt pratend over muziek en met meningen strooit als een boer kunstmest. Niemand zit, hoop ik dan maar, te wachten op de mening van deze ex hoofdredacteur en nu presentator van de jaarlijks terugkerende uit elkaar getrokken top 100 allertijden TopPop Sky Radio Top 2000 a GoGo op televisie.
Ik word überhaupt een beetje moe van al die meningen, eigenlijk kan ik geen mening meer horen?!

Hé, dat is een goed idee voor het nieuwe jaar, geen meningen van journalisten meer op radio en televisie.

Logo

Heb ooit weleens zitten denken over een eigen logo. Dat moest dan een logo worden met een dolfijn en daarin mijn naam.

Voor de grap voerde ik vandaag eddy.nl in. En wat zie ik? Dit logo dus!
Ofwel het logo dat hiernaast staat afgebeeld, kon mijn logo wel zijn.

Drie uur

Het is windstil, de lucht is grijs en de wegen nat. Graswijk, Hooghalen, Halerbrug, Eursing, Beilen, Lieving, Holthe, Bruntinge, zwembadje, Mantinge, nieuw fietspad, langs het Mantingerzand, herinneringen komen boven drijven en zinken net zo makkelijk weer weg, picknickplaats Anne de Vries, ik lees: Mr.H. Greebepad, Gees, niet linksaf: opgebroken weg, auto’s bij het ouderlijk huis van een vriend, Oosterhesselen, Havezate de Klencke, Sleen, Noord-Sleen, Schoonoord, de Kiel, Schoonloo, Amen, Ekehaar, Anreep. Na gisteren anderhalf uur en twee weken geleden anderhalf uur zie ik deze drie uur als het werkelijke begin van het nieuwe seizoen.

Chunky Rice

Good-bye, Chunky Rice by Craig Thompson all the way from the United States of America, voor Ingmar van ...

Druk

Net voorbij de vrije school worden we ingehaald door een politiebusje. Ik fiets met losse handen. Ingmar zegt: ‘Kijk politie!’ En omdat hij snel weer voor zich kijkt, ziet hij niet dat er in het busje zwartepieten naar hem zwaaien.

Rechtsaf blijft het busje staan. Wat gaan ze doen, gaan ze ons misschien aanhouden. Neen, vlakbij het busje wordt de sirene aangezet en rijdt het verder. Met zijn tweeën fietsen we binnendoor, hierdoor zijn we net iets eerder als sinterklaas en zijn pieten.

Direct bij de ingang van het winkelcentrum, waar we meestal onze fietsen neerzetten, stap ik af. Ingmar niet, die fietst door naar de groep mensen die bij een klein podiumpje vol verwachting staan te kijken of sinterklaas al in aantocht is. Ingmar wringt zich met de fiets aan de hand naar voren. Ik zet snel mijn fiets weg en loop naar hem toe, pak snel zijn fiets en breng deze naar waar mijn fiets staat.
Wanneer ik terug loop zie ik dat Sinterklaas en zijn pieten inmiddels zijn gearriveerd. Het liedjes zingen kan beginnen. Van een afstandje kijk ik toe. Kinderen en volwassenen zingen voor sinterklaas. Na het hele repertoire van bekende liedjes verteld sinterklaas kort hoe blij hij is alle kinderen weer te zien. Daarna stappen de kinderen om beurten het kleine podiumpje op om sinterklaas de door hen ingekleurde tekeningen - kort geleden verstrekt door de winkeliersvereniging - te geven, waarna ze een zak snoep krijgen.
Ik kijk of ik Ingmar zie, ja, hij staat gewoon in het rijtje kinderen, maar dan zonder kleurplaat.
Af en toe zingt een kind een liedje of worden door sinterklaas vragen gesteld.
Een tijdje gaat dat zo door en dan staat Ingmar vooraan.
‘Heb jij geen tekening,’ vang ik op uit de luidsprekers. ‘Nee.’ ‘Óh?’ ‘Heb ik geen tijd voor gehad’ ‘Hmm...’ ‘Ik heb het te druk!’

Met de zak snoep komt Ingmar naar mij toe. ‘Moet je niet nog een liedje zingen voor sinterklaas,’ vraag ik hem. ‘Nee, ik wil bij Albert Heijn in mijn schoen kijken, kom mee,’ en hij trekt aan mijn jas.

Gerommel

Al een tijdje hoorde ik ’s avonds een zwaar gerommel dat langzaam aanzwelt en daarna langzaam uitdooft.
Het was ergens in augustus van dit jaar dat mij dit begon op te vallen.

Op een mooie heldere avond nadat er weer een paar avonden voorbij waren gegaan van aanzwellend en langzaam uitdovend gerommel ben ik maar eens buiten gaan kijken.
Naar het westen kijkend zag ik dat de lucht rood werd - dat wordt morgen weer een mooie dag - door de ondergaande zon. Verder zag ik verkeersvliegtuigen langzaam strepen trekken van zuidwest naar noordoost of van noordoost naar zuidwest naar gelang de richting die ze vlogen.
En toen zag ik ze aankomen uit het noordwesten hoog in de lucht ook strepen trekkend en met hoge snelheid, zo op het oog zeker twee á drie keer zo snel als de verkeersvliegtuigen en op dezelfde hoogte, misschien nog wel hoger.
Eén, twee, drie, vier straaljagers. Rare tijd om te oefenen, ik dacht dat straaljagers niet over steden mochten vliegen, blijkbaar zijn deze jagers onder en boven de wet.

Een paar weken van avondlijk gerommel gaan voorbij. Begin me af te vragen of niemand anders dit opvalt. Vandaar dat ik het gerommel aankaart op mijn werk. En ja, collega’s was het ook al een tijdje opgevallen. Het gespeculeer kan beginnen.

Nu naar vandaag. Ik lees de column in het Dagblad van het Noorden van gisteren van Daniël Lohues. Hé nog iemand die het opgevallen is, nachtelijk oefende straaljagers.

Het stukje over de straaljagers uit deze column staat hiernaast.

Geometrie

Tijdens de Ronde van Lombardije hoorde ik een ‘vreemd’ verhaal op de BRT Sporza. Michele Bartoli heeft last van zijn rug en dat zou komen, doordat de fiets - waar hij dit seizoen bij zijn nieuwe werkgever CSC op rijdt - niet op maat is gemaakt. De fietsen van Cervélo hebben standaard maten, zo werd verteld.

Op zich vond ik dit verhaal eerst dus een beetje ‘vreemd’, aangezien er al een tijdje door andere fietsfabrikanten standaard frames worden geleverd aan verschillende profploegen.
Maar ja, Cervélo is nieuw in de wielrennerij en komt volgens mij uit de triathlon wereld waar een heel andere geometrie gebruikelijk is.

Wat betreft de klachten van Bartoli waarop Sporza over gesproken werd. Tja, die zouden best wel eens kunnen kloppen. Profs zitten namelijk dagelijks uren in het zadel en dan kan een andere hoek van de zitbuis en toch dezelfde afstand punt zadel <-> hart bracket willen behouden - in verband met krachtverlies op de pedalen - voelbaar worden, om maar een voorbeeld te noemen.

Michele Bartoli is nu gestopt en zal zich wel niet zoveel zorgen meer maken over de geometrie van zijn fiets!

Live Aid (II)

Bob Geldof heeft onze premier gevraagd of er misschien geen belasting geheven gaat worden over de DVD-box. Alle betrokkenen - artiesten, muziekuitgevers, winkeliers - werken namelijk belangeloos mee.
‘Moet ik eerst bespreken met de minister van financiën,’ kreeg hij als antwoord.

De DVD-box heb ik inmiddels in bezit. Niet in Nederland gekocht! Heb geen invoerbelasting hoeven betalen, dus is het waarschijnlijk goed gekomen met die belasting.

Live Aid

Zaterdag 13 juli 1985, het is mooi weer, maar toch zitten veel mensen binnen, aan de buis gekluisterd en met het hoofd in de radio. Cassettedecks draaien overuren, zo ook de mijne.

Ergens in de zomer van 1995 wordt een deel herhaalt op de BBC, de videorecorder loopt nu mee.

Herfst 2004. Ik zie Bob Geldof op de televisie praten over een nieuwe ramp in Afrika. Is de wereld nog zo eensgezind? Wil iedereen de nieuwe uitvoering van ‘Do They Know it's Christmas’ straks hebben?

In ieder geval heb ik de DVD-box alvast aangeschaft want ik ben toch vooral het kind uit de jaren zeventig en de tiener uit de jaren tachtig, toen alles nog overzichtelijk was.

E-mail

Vandaag bijna een e-mailtje weggegooid, dat ‘wel weer’ een leuk berichtje bevatte. Tja, dat krijg je met al die spam.

Hi

The contents of your website will be of interest to our website visitors. We
are a leading digital mapping company and produce Maps and Guides on CD.

ISYS OUTDOORS would welcome the opportunity to have a reciprocal link
between our sites.

Our URL is: http://www.isysoutdoors.com

Please link to our site and respond with your URL which we will place on our
site.

Let me know if you would like our images or further information.

Thanks,

Kyle

webmaster@isysoutdoors.com

Leuk e-mailtje toch?

Gerrie Kneteman

Gistermiddag, tijdens een trainingstochtje op de A.T.B., is Gerrie Kneteman overleden, 53 jaar. Veel te jong.

Fahrenheit 9/11

Gisteravond eindelijk Fahrenheit 9/11 van Michael Moore gezien. In de zaal zaten personen die moesten lachen om George W. Bush, vind dit totaal niet op zijn plaats. Om andere mensen in Fahrenheit 9/11 - die niet beter weten - moest ik af en toe glimlachen, vooruit. Halverwege had ik echter meer iets van: ‘Ik wil dit allemaal niet meer zien, ik moet hiervan over mijn nek.’

Zijn de afgelopen vier jaar echt gebeurd wordt gezegd in het begin van Fahrenheit 9/11. Voor Nederland geldt dit ook en nog steeds: vandaag een kunstenaar vermoord om het uiten van zijn mening!
Wanneer je beveiliging nodig hebt is de vrijheid voorbij. Dat is, denk ik, één van de belangrijkste redenen waarom Theo van Gogh geen beveiliging wilde.
Wil je een veiliger land in de toekomst pak het dan eens bij de wortel aan. Schaf alle bijzondere scholen af. Kinderen krijgen een uniform aan. Iedereen kan natuurlijk vrij zijn mening blijven verkondigen (overbodige mededeling lijkt mij, maar toch even geschreven om misvattingen te voorkomen) en zo voorkom je christelijke, islamitische, joodse en katholieke bolwerken. Waar zaken worden gepredikt van onze belastingcenten en waar de overheid geen invloed heeft of kan uitoefenen.

Thuis (II)

...Beacons moeten rennen.

Thuis

Ik had nu in de Brecon...

Donnerstag, 19 september 1991

Da wandern zwei deutsche Urlauber - Erika und Helmut Simon - durch die Bergwelt Tirols und machen den Fund des Jahrhunderts, erkennen aber nicht, was er bedeutet, erfahren ers wieder zu Hause in Nürnberg, daß dieser Mann, der aus dem Eis kam, 4000 Jahre alt ist. Zunächst hieß es, es seien die sterblichen Überrest eines unbekannten Alpinisten an diesem Donnerstag nachmittag am Niederjochferner im Gemeindegebiet von Sölden, Tirol, in 3200 Metern Höhe gefunden worden. Die Identität der Leiche, die (wie man vorerst vermutete) schon seit mehrer Jahrzehnten im Eis gelegen war, konnte zunächst nicht geklärt werden.

Het begin van het boek ‘Der Mann aus dem Eis’ van Friedrich Graupe en Max Scherer.

Rotonde

‘Dan gaan jullie ook even bij de rotonde kijken.’
‘Als we terugkomen gaan we er langs.’
‘Nee, nu!’
Ik til Ingmars fiets naar buiten. ‘Kijk een lopende fiets,’ en loop met de fiets in de hand naar de straat. Wanneer ik op mijn eigen fiets naar de straat rij zie ik Ingmar in de richting van de rotonde fietsen. Ik fiets rechtsaf en roep dat we op de terugweg langs de rotonde komen.
Snel fietst hij achter me aan.

Het sputtert wat.
Fietsen bij het Stadhuis gezet.
In de boekhandel op zoek naar het nieuwe boek van Tim Krabbé. Achterin de zaak vind ik het boek, boekje zeg maar gerust. 42 beschreven pagina’s, regelafstand anderhalf. Ik weet niet waarom, maar ik heb steeds in gedachten gehad dat het 76 pagina’s zou bevatten en het formaat van een roman zou hebben.
‘Zullen we gaan afrekenen?’
‘Ben treinspoor aan het maken.’
Buiten zeg ik dat we nog naar een speelgoedwinkel gaan.
‘Pap, ik wil nu naar huis,’ krijg ik als antwoord. Naar de rotonde zal hij bedoelen.
De tunnel is nog afgesloten voor autoverkeer, vandaar dat we midden over de weg door de tunnel fietsen.
Omhoog de tunnel uit, komen we bij de rotonde.
‘Hé, Boris!’
‘Hoi, Ingmar!’
Ze fietsen rondjes over de rotonde, want wat kun je anders op een rotonde.
‘Moet je kijken wat ik kan,’ roept Boris naar Ingmar. Ingmar fietst hem zonder op te kijken voorbij. ‘Ingmar moet je kijken!’ Ingmar kijkt niet om fietst naar mij toe en zegt: ‘Ik wil naar huis.’

Babyboomers

Mijn generatie, generation X, de patatgeneratie, of ook al wel de verloren generatie genoemd staat wat hiernaast staat te wachten wanneer de babyboomers hun zin krijgen met dat gestaak. Ze brassen alles er nog even door, en stokje door geven aan de volgende generatie, neen, vergeet het maar, ikke, ikke, ikke, en wat na ons komt zoekt het zelf maar uit!

Maar ik maak mij niet druk, heb meer te doen met de mensen van mijn generatie die op dezelfde leeftijd als de meneer hiernaast nog steeds op de steiger of in de sleuf staan.

De Muur

Verdiept in een verhaal over Andrea Tafi uit De Muur van oktober hoor ik: ‘Eddy, Eddy?’
Ik kijk op en zie een klein brilletje met daarachter een vrouw en er naast twee meisjes.
Stem komt me niet bekend voor. Razendsnel denk ik na en zeg: ‘Erna, Erna Knegt?’

Aangezien ik bij alle vrouwen uit mijn omgeving met kort haar, niet hoef na te denken over wie dat zou kunnen zijn, verder zijn we in Assen en ooit heb ik gehoord dat zij ook in Assen woont, vandaar dat ik toch redelijk snel antwoordde en daarbij niet een gezicht trok dat ik niet iets bekends zag, zoals ik mij goed herinner acht jaar geleden, toen ik haar samen met haar moeder tegen kwam.

Ze vraagt of mijn moeder bij Amelte tennist, waarop ik zeg: ‘dat klopt.’ Ik vraag haar of ze bij Hertenkamp tennist.
‘Neen, ook bij Amelte,’
‘Oh, vandaar!’
Al vrij snel moet ze verder, want de meisjes moeten nu omkleden voor zwemles.
Ik probeer terug te vinden in het verhaal waar ik was gebleven, en lees nog een klein stukje, waarna ik Ingmar ga halen.

‘Touching the Void’

Ik zie Joe Simpson nog aan komen lopen met een duvel in de hand ergens in 1998.

Nu dan de verfilming van het boek ‘Touching the Void’ van Joe Simpson over de gebeurtenis die bijna twintig jaar geleden plaatsvond.
Het gebeuren wordt verteld door betrokkenen Simon Yates, Joe Simpson en Richard Hawking - die op hun spullen past tijdens de klim op de Siula Grande.
Alle cruciale gebeurtenissen zijn verfilmd waardoor er een geweldig mooi contrast ontstaat door de afstand die Simon, Joe en Richard inmiddels tot het gebeurde hebben.

Een geweldig goede film in documentaire-vorm.
Must see, zeker voor een ieder die het boek kent of met bergsport te maken heeft.

Veganist

Met het bedrijfsuitje beland ik aan het eind van de middag in een wokrestaurant.
Een collega verteld onze gastheer dat er één vegetariër in het gezelschap is. Ik steek mijn hand op om aan te geven dat ik dat ben.
‘Ben jij vegetariër of veganist?’
‘Vegetariër, en dan geen vis,’ antwoord ik, want lacto-ovo-vegetariër lijkt mij op dit moment een beetje teveel, tenzij onze gastheer insider is, maar dat lijkt mij niet.
‘Kan groente gewokt worden in vocht van vlees?’
‘Nee!’
‘Dan jij veganist.’
Het maakt mij geen bal meer uit, al ben ik diëtist, pianist, publicist, reservist of geef een assist, ik weet zelf wat ik ben en heb trek!

Freire

Bartoli thuis,
Rebellin in Argentinië.
Bettini stoot zijn knie,
Basso de sterkste.
Freire wereldkampioen!

Doolhof

‘Ingmar jij moet zeggen waar ik heen moet.’ ‘Daar moet je die kant op.‘ Ik kijk achter me in zie dat hij naar rechts wijst. ‘En dan moet je die kant op waar de auto staat.’ ‘Waar moet ik de auto parkeren?’ ‘Ik zie het al!’ ‘Ja, hier zo!’

Zwemtas uit de auto, ik een boek mee, want de zwemles duurt een uur, en je mag niet blijven kijken.

Kleedkamer uit Ingmar in zijn zwembroek ik met een boek in de hand. Prutsen met van die blauwe hoesjes die om de schoenen moeten. ‘Geef mij het boek maar,’ zegt Ingmar. Wat moet ik ook met een boek in het zwembad en breng het terug naar de kleedkamer.
Eventjes gekeken hoe Ingmar in het water springt. En dan moeten alle vaders, moeders, opa’s en oma’s het zwembad verlaten.
Via de kleedkamer, om mijn boek te pakken, loop ik naar een gang. Aan het einde van deze gang kies ik voor een deur die weer op een andere gang uitkomt. Nu kan ik links en rechtsaf. Ik kies voor links. Aan beide uiteinden van de gang zit een deur. Helaas deze deur zit op slot, de andere kant dan maar. Ik loop de gang door. De deur is open. Zo kom ik uit bij een binnentuin, met zitjes, hier kan ik rustig in mijn boek lezen.

Tien voor twee nog even dit hoofdstuk uitlezen en dan loop ik die kant op.
Gang in, einde van de gang rechtsaf. Hé, die deur, waarvan ik zeker weet dat ik daar zo pas ben uitgekomen, is afgesloten. Misschien kan ik ergens anders langs. Via het tropisch zwembad misschien. Neen, geen verbinding met de kleedkamers van het gewone zwembad. Terug. Nog maar eens die deur proberen, afgesloten. Er moet toch een mogelijkheid zijn. Ik loop de gang naar de binnentuin maar weer in. Een man en vrouw komen mij tegemoet. De man heeft een grote sleutelbos in de hand. Ik kijk waar ze heen lopen. Ze lopen naar de afgesloten deur. Met één van zijn sleutels opent hij de deur.
‘U heeft ook een kind op zwemles.’ ‘Dan heeft u mazzel,’ zegt hij tussen neus en lippen door. Dat heb ik zeker, wat een doolhof.

25.000 staatshoofden

Ik loop de kamer in, en zie een boekje op tafel liggen. ‘Is there a time,’ lees ik. Hé, bekende zin. ‘for keeping your distance’, staat op de volgende twee bladzijden. Daarna: ‘a time to turn your eyes away.’
In de rest van het boekje staat er zo op elke twee bladzijden een zin geschreven.
Achterop het boekje lees ik:

‘Op 21 september 2004
ontvingen meer dan 25.000 staatshoofden,
ministers, parlementsleden, monarchen,
religieuze leiders, captains of industry,
journalisten en andere invloedrijke
personen van 191 landen dit boekje.

Voor het eerst in de geschiedenis
beschikken wij over de middelen om
een einde te maken aan armoede.

Vandaag ligt het in uw handen.’

Nederland op zijn smalst

In mijn natte kleren kom ik binnen en zie dat een collega met mijn telefoon in zijn hand zit. Hij praat de tijd vol met degene aan de andere kant van de lijn, zodat ik op mijn gemak de natte jas en regenbroek kan uit doen.

‘Was jij die Dolfing die in de krant staat,’ komt uit de hoorn nadat ik deze van mijn collega heb overgepakt. ‘Hoe zo?’
De andere kant van de lijn verteld mij dat er een Dolfing uit Assen in de krant staat en hij aan mij moest denken. Ik vraag hem of er ook een voorletter bij staat geschreven. Dat wist hij niet meer in ieder geval was het een Dolfing uit Assen. Hij doet mij het hiernaast staande verhaal in het kort uit de doeken. Waarop ik antwoord dat ik dit in ieder geval niet ben, en dat het wel een neef van mij kon zijn.
Het gesprek gaat nu verder over verkeersborden ofwel de dagelijkse technische gang van zaken.

Na het gesprek kijk ik op de website van Dagblad van het Noorden en zie bijna meteen dat Henk Dolfing wordt genoemd, mijn neef.
Verder lezend kom ik aan het eind bij de laatste twee zinnen.

‘Hoewel een dode niet kan worden vervolgd, blijft het vonnis vooralsnog van kracht, zo laat de Asser persrechter H. van Veen weten. "Maar als de nabestaanden het wensen, kan bij de Hoge Raad om een herziening worden gevraagd", licht hij toe.’

Ofwel typisch een geval van Nederland op zijn smalst.

(Het hiernaast staande artikel heb ik gekopieerd van de website van het Dagblad van het Noorden, dus copyright Dagblad van het Noorden)

Schatkist

We lopen naar buiten met allebei een blaadje. ‘Moet je eens kijken hoe hard het regent,’ zeg ik.
Naar de fietsen lopend blijven we wel droog, maar we kunnen, willen we droog thuis komen, beter even wachten tot de bui over is.
Langzaam fietsen we langs de lunchroom naar de uitgang van het winkelcentrum. ‘Of wil je een frietje, een patatje, Ingmar?’ ‘Jaah,’ krijg ik als antwoord.
Dit bleek een goede keus te zijn, want de bui was nog steeds niet over toen we al aan onze bordjes patat zaten...

‘Ik hoef de patatjes niet meer.’ ‘Jawel, kerel even door eten.’ ‘Ik wil een ijsje pap.’ ‘Als je bord leeg is,’ en ik schuif de helft van de overgebleven patat van zijn bordje op mijn bordje.
Af en toe op kijkend uit mijn Op Pad zie ik dat hij zijn bordje leeg eet.
Leeg!
‘Nu wil ik een ijsje!’ Van afstand bekijk ik de soorten ijsjes die er te koop zijn. ‘Wil je een softijsje met zo’n kartonnetje er om heen?’ Ingmar loopt naar het plakkaat met alle soorten ijsjes. Ik loop er achteraan. ‘Waren de patatjes lekker,’ vraagt de man van de lunchroom. ‘Ja,’ krijgt hij als antwoord. ‘En ik wil een schatkist!’

Vuurwerk

Oudejaarsavond 1979 de bloemen staan dik op de ramen. Mijn vuurwerk ligt al drie dagen in de kelder. Vanavond, pas om twaalf uur, kan ik eindelijk genieten van de happinesspotten, supervulkaan, grondbloemen, zevenklappers, gillendekeukenmeiden. Voor fl. 25,= heb ik aan siervuurwerk.
Twee minuten voor twaalf. De klok op het televisiescherm tikt langzaam de seconden weg.
Twaalf uur! Ik sprint naar buiten. Grondbloem aansteken, hup weer naar binnen, twee happinesspotten in de hand snel aansteken, mooi! Naar binnen nu een zevenklapper. Aansteken, oeps, vliegt bijna de openstaande deur in. Iets te dicht bij de voordeur aangestoken. Nog maar eens een happinesspot, een grondbloem, gillende keukenmeid. En dan het grote moment. Ik verwacht dat dit het mooiste van mijn vuurwerk voorstelling zal zijn. De supervulkaan!

Zou Henk Kamp dit allemaal niet hebben meegemaakt, en daarom graag vijftig kruisraketten willen hebben? Is Henk Kamp nooit ouder geworden dan twaalf jaar? Is dat zijn absolute leeftijd? Absolute leeftijd betekend niet dat je, je ook zo moet gedragen Henk!

Kan mij niet voorstellen vuurwerk te kopen en dit nooit af te willen steken, houd hem dus in de gaten die Henk!

Terug

...Assen 4:00 uur.

Vertrek

15:45 uur Devoluy...

Lezen

Het lukt maar niet om de boeken waarin ik bezig ben uit te lezen. En nu ben ik ondertussen ook nog weer in twee nieuwe boeken begonnen.
Je wilt vaak eerst een boek uit hebben voordat je in een nieuw begint, maar daar ben ik al een tijdje mee gestopt, wanneer een boek je echt grijpt dan lees je het sowieso wel uit. En wanneer je in het nieuwe boek begint en dat leest lekkerder dan lees je dat toch eerst.

Het eerste boek wat ik lang uitstelde om in te beginnen is Hoogtekoorts van Robert Macfarlane. Maar, tja, ik moest zo nodig nog weer een boek hebben, 1968 van Mark Kurlansky, 1968 mijn geboorte jaar!

Kabelcollectie

Mijn kabelcollectie heb ik vandaag uitgebreid met een kabel waarmee je bestanden tussen twee computers via de USB-poorten kunt uitwisselen. Ideaal, want videobewerking neemt nogal wat ruimte in beslag.

Foto van een mooie dag

Aan het einde tussen twee gebouwen staat een groep mensen. Hé, zie ik dat goed, K3 staat er ook tussen. Ik loop er met mijn moderne slee naar toe. Het heeft gesneeuwd. Die met het rode haar van K3 wil de slee wel uitproberen. Ze doet het goed. Ze sleet van een heuvel, in de duinen, een andere heuvel omhoog, naar beneden en weer omhoog.
Wanneer je dit goed doet, kun je een hele tijd zo doorgaan. Het laagje sneeuw is dun, het modderige gras is al te zien. ‘Wanneer de zon straks achter de gebouwen vandaan komt, wordt de grond net als de bodem van de Rode Zee,’ zeg ik haar.

Ik loop naar de ijsbaan, gemaakt door Erwin Haandrikman.
Erwin schaatst op ijshockey schaatsen. Ingmar zie ik ook schaatsen. Vind de bocht naar het lange rechte stuk te krap. ‘Die moet je ruimer maken,’ schuif de sneeuw opzij - krijg nu vast ruzie met Erwin - en zie een gat in het ijs. Aha, zo heeft Erwin de bocht gemaakt. Een paaltje in het ijs, touwtje eraan, en je krijgt een vloeiende bocht.
Nu ik de bocht ruimer heb gemaakt hoef je niet meer te remmen en is het mogelijk om op het rechte stuk één lange slag te maken.
Ga zelf toch maar op een ander, ruimer, bevroren stuk water schaatsen, want ik schaats op noren. Maar ook hier is de bocht niet ruim genoeg en schaats ik stukken over het gras.
Zachtjes hoor ik het begin van een nummer van Frank Boeijen. Hoe gaat de tekst ook alweer, want ik wil meezingen.
...
En als vandaag de avond valt
Vragen wij ons af: is dit de laatste dag
En als het afscheid ons begroet
Leer mij dan hoe dat moet
...
Wat er ook gebeuren mag
Hou dit moment vast
Als een foto van een mooie dag
...

Athene

Opening Olympische Spelen.
Eindelijk dan toch in Griekenland, waar ze eigenlijk al in 1996 hadden moeten worden gehouden, 100 jaar na de eerste spelen in de moderne tijd. En dan zou het een begin kunnen zijn geweest van een nieuwe traditie.

Apen

Naar Apenheul samen met Ingmar en J.
Ons bent zuunig dus auto geparkeerd in een woonwijk.
Lange rij voor de ingang! Waar komen al die mensen toch vandaan? Toen ik in de jaren zeventig hier met mijn ouders en zus eens was, liepen we bijna alleen. En dat was destijds ook in de grote vakantie.
Nadat de controlestrook van de toegangskaart is gescheurd krijgen we, voordat we verder mogen, het verhaal wat ons onderweg lopend over het brede asfalt door het park Berg en Bos al duidelijk is gemaakt middels informatieborden te horen.
De apentas halen en dan kunnen we het park in.
Doodshoofdaapjesbos (Pippi), Wereldbos-gebied, Madagascarbos, Bonobo’s, Orang Oetans, Langoeren-bos, Berberapen-gebied.
Een grote Berberaap zit op een paal. ‘Hé, Ingmar ga er eens naast zitten dan maak ik een foto.’ De aap kijkt naar Ingmar en Ingmar kijkt naar de Aap. Hup, een kleine Berberaap springt tussen de grote aap en Ingmar in.
Langs de Gorilla’s.
Portie poffertjes.
En dan via het apenboompad naar de uitgang.
Toen we de souvenirshop in gingen was het nog droog, maar na het kopen van een T-shirt, want het bezit van één vierkante meter oerwoud is voor J. genoeg maar voor Ingmar niet, liepen we zo de regen in. Even schuilen dan, en daarna langs de karpers.

In de auto toch maar even langs de Koning Willem III kazerne kijken hoe het er daar uit ziet.
De ingang, uit mijn tijd 88-4, is afgesloten daarvoor is een nieuwe in de plaats gekomen, zo zag ik nadat we het rondje voor de oude ingang maakten en verder reden over de weg om het kazerneterrein. Voorbij de nieuwe ingang zag ik dat de oude achter ingang, de ingang voor de staf, ook is afgesloten. Tja, ook hier heeft de tijd niet stil gestaan.

Triathlonweb

Dit weblog is al verschillende keren bezocht door mensen die interesse hebben in de Polar hartslagmeter, maar nog geen één heeft een bod uitgebracht. Waarschijnlijk wordt er gedacht dat ze niet de nieuwe krijgen, maar de meter waar ik op gevallen ben. Ik kan hier ook wel een beetje inkomen. Zou zelf ook zoiets hebben van: ‘hij zendt mij vast de oude meter voor de prijs van de nieuwe.’ Ik kan echter een ieder verzekeren dat ik de nieuwe zal sturen.
Hoe kan ik dat nu aannemelijk maken. Weet je wat, ik zet beide serienummers op dit weblog en bij de reacties betreffende de meters, zie 25 juni.
Serienummer van de gerepareerde meter: F124660216666.
Serienummer van de nieuwe meter: F249661302833.
Zo kan er, mocht daar behoefte aan zijn, navraag bij Polar worden gedaan.

Blaar

Vandaag lagen ze op de diepvries de Walsh PB‘s
‘s Avonds direct op lopen. En niet een klein beetje, neen, ik moest zo nodig direct een vol uur met rugzak. En dat had ik beter niet kunnen doen. Na een half uur voelde ik mijn rechter hiel prikken. Dom, dom, dom! Tja, en toen kon ik dat half uur terug lopen of een half door lopen en zo het rondje afmaken.
Thuis gekomen hoopte ik dat het mee zou vallen, aangezien ik gewoon lekker heb doorgelopen.
Sok uit. Ja, toch een blaar, die al door is.
De komende dagen staat dus alleen de fiets weer op het programma, terwijl lopen - nu binnen een maand voor Frankrijk eigenlijk het belangrijkste is.

Gastenboek

Kwam er achter dat iemand een reactie heeft geplaatst bij een stukje op dit weblog op zich niet vreemd, maar ik vind deze reactie eigenlijk thuis horen in het gastenboek van mijn website, aangezien het geen reactie op het voorafgaande stukje is.
En zo besloot ik om deze reactie te kopiëren en dan alsnog in mijn gastenboek te plaatsen.

Ctrl c, Ctrl v een klik op verzenden, geregeld!
Niet dus. Het bericht is niet toegevoegd. Nog een keer proberen... Neen, weer niet!!
Aldus een melding gemaakt op Tboek (mijn gastenboek leverancier) dat er geen berichten kunnen worden toegevoegd aan mijn gastenboek.

Vandaag bericht van de Webmaster van Tboek - de storing is verholpen.
Direct maar eens kijken. Een klik op schrijf een nieuw bericht. Hé, wat is dat nu? Ik krijg niet een invoerwindowtje om een bericht te schrijven maar de volgende melding: De beheerder van dit gastenboek heeft besloten dat er op dit moment niet geschreven kan worden in het gastenboek.
Direct maar weer een e-mail naar Tboek dat er iets nog niet goed gaat.
Probeer het nog maar eens, misschien moet ik de pagina nog verversen. Neen, het werkt niet. Ik lees nog een keer de melding. Lampje, de beheerder van dit gastenboek dat ben ik zelf. Blijkbaar moet ik op de website van Tboek nog iets uit of aan zetten. Heb daar afgelopen weekend wel iets zien staan van ‘Schrijven blokkeren:’.
Inloggen, keuzerondje voor nee achter Schrijven blokkeren geselecteerd. Testen. Ja, er kunnen weer berichten worden toegevoegd.

Kijk ik net even op Tboek om te checken wat er precies voor tekst staat, zie ik achter deze tekst het keuzerondje voor ja als optie geselecteerd, en er kunnen nu toch echt weer berichten worden toegevoegd.

Schoenen

Na de e-mail van afgelopen zondag stond ik voor een dilemma, nog één keer op mijn oude schoenen meedoen of toch maar nieuwe kopen.
Uiteindelijk de knoop door gehakt en nieuwe besteld in de United Kingdom het land van Mountain Marathons, via internet bij Pete Bland Sports.
Nu maar hopen dat ze op tijd komen, veel belangrijker dat ze goed zitten en als laatste of ik nog tijd heb om ze in te lopen. Maar ze moeten eerst nog komen en dan weet ik de rest direct ook!

EuroKIMM (II)

Bericht terug uit Frankrijk.

Dear Eddy,
Yes we did receive your registration form. Thank you for entering the Euro kimm 4 - 5 september 2004.
Looking forward to seeing you.
Best regards
J. A.

En Lance Armstrong wint voor de zesde keer de Tour.

EuroKIMM

Vandaag voor het eerst weer op de fiets. Toeren, een uurtje. Bij het buigen van de knie wanneer ik op de pedalen ga staan is de knie van binnen nog pijnlijk, verder ging het lekker.

Afgelopen week ook maar eens e-mailtje naar Frankrijk. Het is namelijk alweer een tijdje geleden dat ik een inschrijvingsformulier heb verzonden om mee te doen aan de EuroKIMM. Op het inschrijvingsformulier de vraag gezet of het mogelijk is het inschrijfgeld bij aankomst te betalen net zoals deelnemers uit het Verenigd Koninkrijk. Vast wel maar je wilt altijd graag bericht terug, dan weet je waar je aan toe bent en weet je direct ook dat het inschrijvingsformulier is aangekomen.

Speelgoed

Vanmiddag even de stad in samen met Ingmar, want hij is binnenkort jarig en dan moet hij wel iets leuks hebben voor zijn verjaardag. Maar eens opzoek naar een spel, want hij heeft al zoveel speelgoed. In de Intertoys vraag ik hem wat hij leuk vindt. ‘Liftie die wil ik!’ ‘Die heb je toch gevraagd, en mocht je liftie niet krijgen dan koop je die, als je geld krijgt, na je verjaardag maar,’ zeg ik hem. ‘Die wil ik nu, ik heb genoeg geld in mijn spaarpot.’ ‘Straks heb je er twee,’ antwoord ik.
In ieder geval heb ik een spel gevonden. Tja, en dan maar hopen of het ook leuk voor Ingmar is. Afwachten maar.

Nog even naar de boekhandel, waar ik een boekje van Dolf Jansen zie liggen.
Zijn columns gaan over sport, en seks. Maar ook over verwarring, drugs en doping... Vermeld de achterzijde ondermeer.

Een ijsje in de Kleine Marktstraat en nog even kijken bij De Boekendoos, kinderboekhandel in de Singelpassage. En dan terug naar huis om de finish te zien van de zware Alpen etappe over ondermeer Col du Glandon - die ik vorig jaar zelf net niet helemaal gedaan heb aangezien de La Marmotte rechtdoor gaat naar Col de la Croix de Fer...

Gestaakt

Las net op www.wielrennen.net dat het criterium in Borger na een tiental ronden is gestaakt vanwege het slechte weer.
In heel Nederland was het gisteren aan het eind van de middag en gisteravond bar en boos, zie de website van het KNMI.
Een wielerkoers wordt niet snel gestaakt of afgelast, maar als ik nu terug denk aan hoe het onweerde, plensde en waaide is het staken en aflasten van de koers zeer begrijpelijk.

Drie jaar

Briefje van Intermediair:

Beste heer/mevrouw Dolfing,
Binnenkort loopt je gratis abonnement op Intermediair af. Daarover hebben we je al eerder bericht. Volgens onze gegevens, heb je nog niet gereageerd op onze uitnodiging om je abonnement kosteloos te verlengen. Dat betekend dus dat we je binnenkort je laatste nummer sturen. Jammer, vinden wij...enz.,enz.,enz...
Vijf minuten van je tijd voor honderdvijftig weken Intermediair. Dat is toch een mooie ruil. Alvast bedankt voor het verlengen van je abonnement.

Snel naar www.intermediair.nl/verlenging, want dit moet binnen vijf minuten kunnen.
Terwijl ik aan het invullen ben denk ik drie jaar, het is net of ik kort geleden het abonnement door middel van het invullen van een gelijksoortige vragenlijst al heb verlengd. Hopelijk gaan de komende drie jaar niet zo snel.
Klik, klik, klik, bevestigen klaar!

En dan lees ik onder aan de brief:

P.S. Wanneer je je abonnement inmiddels al verlengd hebt, hoef je natuurlijk niets te doen.

‘Gepeuter’

Gisteren maar eens naar het gezondheidscentrum gebeld wanneer de hechtingen eruit kunnen. Opzich zit ik hier niet zo om te springen aangezien de uiteinden van een paar hechtingen vast in de wond zitten.

‘Wie is er aan de beurt?’ Ik loop achter de assistente de behandelruimte in en vertel dat toen ik hier afgelopen donderdag was met een gezwollen been vergeten ben te vragen wanneer de hechtingen eruit konden. Ook mijn huisarts heeft niet verteld wanneer ik moest terugkomen, vandaar dat ik hier nu ben.
‘Wacht maar even de arts komt zo bij je,’ zegt ze, nadat pincet en schaar zijn klaar gelegd.

Bijna kwart over negen geeft de klok in de behandelruimte aan. ‘Indien na tien minuten niemand bij u is neem dan contact op met de assistente door op knop 1 te drukken ,’ lees ik.
Heb mijn broek inmiddels weer omhoog getrokken het is hier fris.
De invaller voor mijn huisarts komt binnen. Broek naar beneden. ‘Hoe lang, zitten de hechtingen erin?’ ‘Vanaf afgelopen donderdag een week geleden,’ antwoord ik hem. ‘Ga maar even op de tafel.’ Ik zat namelijk nog met de broek op de enkels op een stoel hopende dat hij de hechtingen er nog in wilde laten.
Peuteren, trekken, knippen.
‘Moeten ze er echt al wel uit,’ vraag ik, terwijl ik kijk hoe hij bezig is. ‘Er zit wat pus, en we moeten de kat zeker niet in de kelder metselen.’

Website

Daar heb ik nu eindelijk tijd voor en dat nog wel midden in de zomer. Het bijwerken van mijn website!
Het is alweer een tijdje geleden dat hier nieuwe tochten op zijn gezet. Nu dus twee wandelingen van vorig jaar in Dartmoor toegevoegd. Klik hier om te zien welke.

Korte broek

Het begint er nu echt naar uit te zien dat ik de tweedaagse, die komende vrijdag over een week start, aan mij voorbij zal moeten laten gaan.
Het scheenbeen en de enkel van mijn linkerbeen, waar ik vorige week op ben gevallen, zijn namelijk dik geworden. Dit was afgelopen maandag nog niet zo. Of dit gisteren ook al zo was weet ik niet, want ik heb gisteren geen korte broek aangehad.

Must

Een must voor elke Cure liefhebber.
‘Join the Dots’ Vier CD’s met B-kanten en zeldzame nummers van 1978 tot en met 2001 in een leuk fotoboek met beschrijvingen en commentaar door Johnny Black in samenwerking met Robert Smith en Simon Gallup. Eigenlijk een soort van biografie van de band.

‘Kat in de kelder metselen’

Op de wielerbaan in Groningen vraagt een man mij of er elke donderdagavond een wedstrijd is en of je dan zo mee kunt doen. Tegen betaling van twee euro kan iedereen meedoen, zeg ik hem.

Na een half uur is het peloton al wat minder groot. Na drie kwartier zijn er weer een aantal af, blijkbaar is de wind toch scherprechter.
De bocht na de finish. Ik rijd opnieuw naar voren, in de bocht om iemand die van kop af komt heen, een schreeuw achter mij. De renner waar ik om heen rij, wijkt uit naar rechts. En daar fiets ik net. Was bijna om hem heen. In mijn achter wiel blijft hij haken, waardoor ik onderuit ga.
Ik sta op en kijk naar mijn knie. Weer mijn linker knie exact dezelfde plek als in Steenwijkerwold. Waar net nog een korst zat, zit nu weer een groot gat.
Een hoop gevloek en getier van de ander. Samen naar de finish. Bij de toiletten koud water in een bidon en de wonden schoon spoelen. Rugnummer inleveren, lange broek, shirt met lange mouwen en body-warmer aan en op de fiets naar huis.
Lekker door gefietst in een groepje.
Thuis onder de douche. Vind het gat toch wel groot, de GGD bellen? Ja!
Andere kant van de lijn: ‘Hoe groot is de wond?’ ‘Één Euro,’ zeg ik, ‘Nee, twee Euro.’ ‘Kom direct hier maar heen.’
In de auto, naar de GGD.

‘Ga maar even zitten,’ zegt de receptioniste, ‘de arts komt jullie zo halen.’ Ik wilde net gaan zitten toen de arts er aan kwam. ‘Kom maar mee, laatste deur links.’ Ik loop voor hem uit en ga de kamer binnen. ‘Ga maar op de tafel liggen.’ Ik vertel de arts wat er gebeurd is. Hij bekijkt de wonden. En vertelt dan dat de knie moet worden gehecht, verder zal ik tetanus injecties krijgen en een antibiotica kuur van vijf dagen. Het fietsen moet ik de komende dagen maar even laten.
‘Morgen zit ik weer op de fiets,’ zeg ik hem. ‘Lijkt mij onverstandig, komt er veel spanning op de gehechte wond.’ Krijg ik als antwoord.
Ontsmetten en schoonmaken van de wonden. De knie wordt gehecht, en er wordt een provisorische drain - gemaakt van de vinger van een handschoen, door de assistente - aangebracht. ‘We moeten de kat maar niet in de kelder metselen,’ zegt de arts, tijdens het aanbrengen.

Chess

Ben al een paar dagen af en toe aan het schaken via internet. Via www.chessclub.com. Met een speciaal programma kun je hier spelen tegen andere schakers over de hele wereld.
Ik vind dit leuker dan schaken tegen de computer. De computer maakt geen fouten en wil je een kans hebben dan zal je zelf ook geen enkele fout mogen maken, wil je überhaupt een kans hebben.
Nog een aantal dagen word ik toegelaten tot deze exclusieve club en daarna zal ik ICC moeten joinen - betalen dus - wil ik langer blijven schaken via internet.

Los

Noordwolde.
Voor de wind proberen te ontsnappen. Het lukt. Bocht door, rechte stuk, wind van opzij. Ik kijk achterom, niemand is met mij mee gesprongen. Alleen proberen? Het is nog ver. Rustig doortrappen. Volgende bocht tegen de wind in. Niet te hard nog steeds komt er niemand. Ik kijk weer voor me. Van de klinkers het asfalt op, ga maar eens even staan - harde wind. De bocht naar de finish komt eraan, kijk weer om. Het peloton zit nu weer vlak achter me. Laat me terugzakken. Kijk naar beneden.
‘Hé, wat is dat nu weer.’ Staat mijn stuur scheef. Verder af laten zakken naar de staart van het peloton en dan bij de jurywagen maar eens informeren of ze misschien een inbus hebben.

Bij de jurywagen.
‘Mijn stuur zit los, hebben jullie misschien een inbus,’ vraag ik en kijk omhoog naar de jury. ‘Nee, zeggen ze.’ De speaker kijkt eveneens naar de jury en zegt: ‘Moet je, je materiaal maar voor elkaar hebben.’
Balend stap ik op de fiets, tuurlijk heeft hij gelijk, maar die toon.
Blijkbaar had hij de microfoon openstaan, want nu ik rustig verder fiets en de bocht na de finish in rij, naar de auto. Schreeuwt een fotograaf: ‘Hé ik heb een inbus,’ en geeft mij een inbusset. Losdraaien stuur recht vastdraaien en weer koersen. ‘Je bent gewoon nog in koers,’ roept hij me na. Bij de jurywagen, schreeuw ik: ‘Mag ik weer in de koers!’ Geen reactie. Maar ik fiets gewoon door in mijn eigen tempo het duurt twee ronden voordat het peloton mij voorbij steekt en ik gewoon achteraan sluit. Geen reactie van de jury, dus het zal wel goed zijn.

Na een paar rondjes, begint het weer te kriebelen en rij ik naar voren, helaas zie ik daarbij een putdeksel over het hoofd. Een harde tik, dat was dus mijn stuurbocht die een stukje verdraaide.

De rest van de koers heb ik mij maar rustig gehouden, alleen in de eindsprint, ben ik hard gaan rijden waardoor ik toch nog 21ste werd.

Thirty Minutes

Wat een rondje, daar in Hardenberg, net zo’n rondje als in Twello vorig jaar. En dit keer moest ik helemaal achteraan starten, normaal maakt dit niet zo heel veel uit, maar hier dus wel. Het enige wat ik 30 minuten lang heb gedaan is gaten dicht rijden, geen moment de illusie dat ik ook maar enigszins voorin kon komen. Renners voorbij gaan die het niet meer konden bijhouden. Net zolang tot het bij mij ook op was.
Morgen wacht Noordwolde, dus een half uur is een mooi punt om af te stappen, als je zo moet harken.

Bij de auto gekomen, wielen uit het frame.
‘Hé, mijn voorband is zacht.’ ‘Niets van gemerkt.’ ‘Of toch, ging het daarom steeds zwaarder de laatste ronden?’

Polar (II)

En nu heb ik er dus mooi twee.

Vanmorgen een pakje uit Almere gekomen.
Na afgelopen maandag geen e-mail gehad over de reparatie, dus snel openmaken of de meter daadwerkelijk is gerepareerd. En, ja hoor, keurig! Een service rapport zit erbij waarop vermeld staat dat de kap is vernieuwd - een nieuw display en nieuwe knoppen. Verder is er een nieuwe batterij ingekomen en hebben ze de meter getest.
Geweldige service van Polar! Binnen een week terug!!

Maar eens goed bedenken wat ik met mijn nieuwe meter ga doen, twee is eigenlijk een beetje overdreven...

ICW Assen

Thuiswedstrijd afgelopen zondag.
Vandaag een verrassing in de mailbox. Een foto met mij op kop sleurend aan de groep.
Ik mocht niet weg en moest deel uit blijven maken van het pelotonnetje. Hoe vaak ik het ook probeerde.

Polar

Mijn oude hartslag meter werkt nog, maar de knoppen zijn wat moeilijker te bedienen - afgesleten door de valpartij - en weigeren af en toe dienst, tevens is het display niet goed meer te lezen doordat er krassen op zitten.

Toen de andere meter afgelopen vrijdag op tafel lag, kwam ik op het idee om de oude meter richting Polar te zenden. Misschien is het mogelijk dat ze deze repareren en dan heb ik er mooi twee.
Heb op de servicekaart wel duidelijk vermeld dat ze mij moeten berichten wanneer de kosten voor reparatie hoger uitvallen dan € 50,=.

Fietsenmaker (III)

Afgelopen maandag kwam ik op het idee dat ik toch eerst zelf maar eens een pakje naar S. in L. moest zenden anders kon het wel eens heel lang gaan duren voordat ik iets van S. ging zien, lezen of horen.
Vandaar hartslagmeter goed ingepakt en aangetekend verzonden aan S.

En ja hoor, het klopte precies, want vandaag kreeg ik de gewenste hartslagmeter.

Kort

Een formulier van school. Er wordt een musical opgevoerd door de leerlingen van groep 8.
Aanvang: 10.45 uur
Verwacht afgelopen: 11.45 uur
Plaats: De Kluut
Van de ouders van kinderen uit groep 1 en 2 wordt verwacht dat ze om 10.00 uur rechtstreeks hun kinderen naar De Kluut brengen.
Groep 3 en hoger komen wel op de normale tijd op school, en lopen gezamenlijk om 9.45 uur naar De Kluut.
Waarom groep 1 en 2 niet?

In het buitenland zijn de zaken wat onderwijs volgens mij anders geregeld. Daar blijven kinderen de hele dag op school. En worden er ook na schooltijd activiteiten georganiseerd. Weet echter niet of in het buitenland dit ook al voor kleuters wordt gedaan.

Een normale woensdag 8.30 - 12.15 uur, nu van 10.00 uur - 11.45 uur.
Zo wordt woensdag 23 juni een heel korte schooldag.

Spin

Het gezeik begint weer.
Wanneer Lance Armstrong vijf koppen koffie - voor de start van de proloog - drinkt is hij positief. Mocht hij niet worden getest. Tja, dan heeft hij geluk.

Trouwens nu ik het toch over koffie heb, ooit weleens de twee plaatjes gezien van een spin die ingespoten met cafeïne een web maakt en hoe een spin die is ingespoten met LSD een web maakt.
Vast wel ergens op internet te vinden. Succes met zoeken!

Kapper

Mijn haar was aardig lang geworden en aangezien ik krullen heb zit het de ene dag nog goed en een andere dag is het net een ragebol. Naar de kapper dus.
‘Zo lang heb je het al een tijd niet meer gehad,’ zei de kapster, terwijl ze de schaar pakte. ‘Hoeveel mag eraf?’ ‘Niet te kort,’ zei ik, haar in de spiegel aankijkend. ’Tot op de oren.’

Waarom moeten kappers altijd je haar nat maken, voordat ze gaan knippen?
Bij krullen heb je dan geen idee hoe het gaat zitten wanneer het droog is. Volgende keer wil ik alleen de puntjes eraf.
Mijn haar is nu weer kort. Niet als het nat is, neen, wanneer het droog is!
In ieder geval kun je bij mij weer zien dat ik naar de kapper ben geweest.

Map

Kreeg vanmorgen een rekening op mijn bureau (op het werk) van € 199,00 excl. 19% BTW voor een werkmap.

Een tijdje geleden ben ik naar een workshop geweest en kreeg daar een dergelijke map. Tijdens overleg met een jurist gaf deze te kennen dat hij ook wel zo’n map wilde. Ik gebeld, dat kon wel, werd er aan de andere kant van de lijn gezegd. Hebben het niet over de kosten gehad. Had dit misschien wel moeten doen.
Aldus maar eens verhaal gehaald bij het betreffende bedrijf. Voor € 199,00 kan ik heel wat bellen.
Kreeg een vriendelijke telefoniste aan de lijn, die het verhaal aanhoorde en aan het eind zei: ‘het lijkt mij verstandig dat de heer H.M. u zelf even terug belt hij zit namelijk in vergadering’
Tegen half twaalf werd ik terug gebeld door H.M. Vertelde hem dat ik het nogal een flinke prijs vind voor een map. Als snel liet hij blijken dit zelf ook te vinden, maar gaf daarbij de uitleg dat de prijs is bedoeld voor mensen die niet aanwezig zijn bij een workshop, maar toch graag de map willen hebben. De kosten van de map liggen dan ergens tussen de helft en een derde deel van de prijs voor een dag workshop!?
Hij zou kijken wat hij voor mij kon doen.

Voor het deel van de € 199,00 dat is overgebleven na dit telefoongesprek zou ik nog heel wat kopietjes kunnen maken.
€ 199,00-((uurloon excl. BTW/60 minuten)*5 minuten)=meer dan € 190,00.

Hoeveel mensen binnen gemeenten, bedrijven, instellingen, organisaties, etc. zouden een dergelijke rekening niet zomaar betalen - betrap mij zelf hier ook wel eens op, maar dit keer niet, ben vandaag lekker scherp!

Vullen

Kom ik bij de tandarts om een gaatje te laten vullen blijk ik een uur te vroeg te zijn, tenminste volgens de tandartsassistente - het is altijd lente in de ogen van de tandartsassistente.
Kwart over twee - kwart over drie. Ik snap er niks van, heb in mijn agenda’s kwart voor twee staan. Kon gelukkig om half drie naar binnen.
Na de tandarts, maar weer even met Ingmar naar de dierentuin, had ik beloofd. Haaien, vlindertuin, speeltuin, zeeleeuwen en piranha’s en dan nog even Emmen in om de nieuwe CD van Morrissey te kopen. Het is warm dus ook een flesje water erbij.

Bij Jamin hadden we allebei ook al een flesje gehaald, maar Ingmar vond de Fanta pittig. Vandaar dat ik bij Free Record Shop als verrassing een flesje water voor hem kocht - voor de ingang zat hij te wachten.

Naast de kerk op een bankje onze flesjes leeggedronken.

In de auto CD van Morrissey in de speler, volume lekker hard. ‘Zingt goed hè!’ ‘Hé, Ingmar! Mooie muziek hè!’ ‘Já, pap.’

Regenbanden

Mijn shampoo is op, dus eerst maar even naar de winkel, en daarna banden verwisselen de Conti’s om de velgen, de lucht ziet er donker uit en de voorspellingen op teletekst zijn ook niet rooskleurig. Gisteravond nog gekeken, toen werd er voorspeld dat het vandaag droog zou blijven.

Ik vind dat altijd zo’n gepruts en zeker als je op tijd staat, want ik wil toch minimaal om kwart voor één in de auto zitten.
Drie uur is de start, en Oldemarkt is toch zeker dik een uur rijden.

Dat ging voorspoedig de band van het achterwiel heb ik al verwisseld. Maar niet te vroeg juichen - wat ik nog wel eens doe. Nu het voorwiel. De band eraf halen ging moeilijk maar gelukkig hoefde deze band er zo meteen niet weer om. Conti erom, binnenband erin, beetje lucht en dan de buitenband om de velg leggen.
Het lijkt allemaal zo makkelijk, alleen is het net of de velgen groter in diameter zijn dan de banden.

Ik kan het dan ook bijna nooit laten om bandenlichters te gebruiken - dit is eigenlijk uit den boze - maar als je heel voorzichtig bent gaat dit meestal goed.
Maar soms ook niet. Bij koud weer, in de regen, koude handen, balen van een lekke band, het helemaal niet willen lukken zelfs met een bandenlichter niet.
Ooit heb ik zo van kwaaiigheid een fietspomp stuk geslagen op het achterwiel. In een fractie van een seconde sloeg ik op het achterwiel terwijl de bovenbuis van het frame voor mijn woedeaanval dichterbij was. Ook stond ik eens bij het Oranjekanaal met wederom koude handen, een lekke band en een buitenband die maar niet om de velg wilde. Op het laatst was ik zo kwaad dat ik het wiel met een grote boog zo het Oranjekanaal in wilde slingeren. Kon mij wederom net inhouden. En bij een hernieuwde poging lukte het mij toch om de band om de velg te krijgen.

Dat was dus een grote fout om nu bandenlichters te gebruiken. Ik heb geen koude handen, ben niet nat, alleen sta ik onder tijdsdruk. Vandaar dat ik ze toch gebruikte.
Een kort sissen. Ach, zal het ventiel wel zijn. Het voorwiel is nu ook klaar. Nog even volpompen. Neen, dat was dus niet het ventiel, heb toch een gaatje in de binnenband geprikt.
Snel een nieuwe binnenband uit de kelder, binnenband eruit, nieuwe binnenband erin, snel-snel-snel, en dan het laatste stukje van de buitenband om de velg leggen. Het lukt weer niet om dit zonder lichter te doen. Heel voorzichtig dan. Pffft, weer lek. Heb nog een reserveband liggen die ermaar om, nog sneller dan daarnet, nu ging het wel goed. Hup alles in de auto. Tas in de auto, fiets uit de schuur wielen en pomp mee. ‘Hé, wat voel ik nou, een zachte voorband.’ Ja dus, was de binnenband die ik steeds bij me heb wanneer ik train, ook lek, zo’n afloper bandje.
Dat wordt dus afmelden, aangezien mijn reservewielen nog steeds niet klaar zijn.

Afmelden met de domste reden die ook ooit heb gehoord. ‘Een lekke band nog voordat ik van huis ben vertrokken!’

Fietsenmaker (II)

Vandaag kreeg ik de volgende e-mail van S.:

Ik kan evt. ook de 510 leveren, hoor.

m vr gr

S.

Grappig, precies zoals ik verwacht had. Aldus een berichtje terug:

Gelieve toch de S210 te zenden.

Bij voorbaat hartelijk dank!

Eddy Dolfing

Kom ik net terug van mijn hersteltraining, heb ik alweer een berichtje van S. Met de correspondentie is nu niets mis. Dat hadden ze moeten doen toen ze mij besloten de S520 te zenden. Er is altijd een reden waarom men tot een bepaalde keuze komt en is het niet onverstandig navraag te doen voordat men iets anders gaat verzenden. En zeker met e-mail is dit vrij eenvoudig, er is vast een andere reden geweest dat ik de S520 kreeg, maar dat mag een ieder die dit leest zelf bedenken.
In ieder geval kwam het volgende berichtje binnen:

ok.

Lekker kort die S. Lijkt wel wat op mij!

Fietsenmaker

Ik wilde dit eigenlijk helemaal niet vermelden, anders krijg je echt een beetje het gevoel ‘gekke materiaalfreak,’ wat ik natuurlijk wel een beetje ben.

Mijn hartslagmeter ben ik dus stukgevallen. En ja, je kunt nergens goedkoper dan via internet, bij mijn favoriet S. in L. Bij hem zijn de hartslagmeters net even goedkoper als elders op internet. Voor wie mij een goedkoper adres kan geven - schrijf een reactie. Al is dat voor mij dan wel te laat, want ik heb inmiddels zaken gedaan met S.

Pakketje opengemaakt en wat komt er uit een hartslagmeter. Weinig verrassends zou je zeggen. Wat je besteld krijg je! Maar, neen, die vlieger gaat niet op in internetland. Je moet altijd maar afwachten of je het bestelde krijgt. Beetje vreemd natuurlijk aangezien het pakketje onder rembours komt en dus eerst moet betalen voordat je kunt/mag kijken wat er in zit.
S. heeft mij dus een meter type S520 gezonden in plaats van de S510. Bij hem is de prijs van een S510 gelijk aan een S520. Elders is dit niet zo, en is het prijsverschil aanzienlijk. De door mij bestelde S510 is dan de goedkopere van de twee.
Had dit allemaal ook wel gezien, maar besliste toch dat ik de S510 wilde hebben, ook al zijn ze bij S. even duur.
Vooraf had ik al een voorgevoel. Het maakt niet uit welk type ik van de twee bestel, ik krijg toch de S520.

Een dergelijke zaak komt op mij over als wanneer je een schilder vraagt de kozijnen van je huis te schilderen - in bijvoorbeeld groen - en je dan na een halve dag komt kijken hoe het gaat, de kozijnen toch maar pimpelpaars zijn geschilderd aangezien deze verf op dat moment in de aanbieding is.

Adus heb ik de volgende e-mail aan S. in L. gezonden:

Geachte heer S.,

Hartelijk dank voor de geleverde pedalen, helaas heeft u mij een hartslagmeter type S520 i.p.v. S510 gezonden. Ben nu in het bezit van het type S210 (helaas stukgevallen bij een valpartij) vind de 20 serie nogal lomp vandaar dat ik de S510 heb gekozen.
Op mijn uitgeprinte e-mail staat met de hand geschreven door u, of een medewerker, dat de S520 hetzelfde model is maar dan met RVS-behuizing. Er staat niets vermeld over of de S510 misschien niet meer in voorraad is.
Per ommegaande zend ik u dan ook de S520 retour.
Wilt u zo vriendelijk zijn in mij de S210 te zenden - u leest dit goed de S210.
De S210 is volgens de informatie op u site 40 Euro goedkoper. De verzendkosten die ik moet maken om de S520 terug te zenden zijn circa 10 Euro.
U kunt het totaal bedrag van 50 Euro overmaken rekeningnummer giro ...... t.n.v. H.M.J. Dolfing o.v.v. S210.
Bij voorbaat hartelijk dank!

Met vriendelijke groet,

Eddy Dolfing

Hoe gaat dit nu weer aflopen...

Nat

Maar weer een verhaaltje over wielrennen, want waar moet je anders over schrijven met het districtkampioenschap net achter de rug.

Van warm rijden kwam niets, pas een kwartier voor aanvang zat ik half aangekleed op de fiets - te laat van huis. Het regende dus erg warm zal je wel niet worden, alleen maar nat.
Wel waren er een aantal renners onder luifels van winkels zich aan het warm rijden op de hometrainer, weerstandstrainer of weet ik veel hoe dat ding ook wordt genoemd. Had dit apparaat ook mee moeten nemen, maar er over na denkend vind ik dit voor mijzelf een beetje overdreven. In het begin maar rustig aan, moet ik eraf dan er maar af, Steenwijkerwold is nog aardig vers.
Eerste ronde achterin, maar het kriebelde al snel, kon het dan ook niet laten en voor ik het wist zat ik voorin.
En het regende maar, en het regende maar. In een mum van tijd waren mijn shirt en broek doorweekt en pootje baadde ik in mijn schoenen.
Het voelde niet koud aan, uiteindelijk toch vrij snel warm gefietst.

De koers wordt verder niet beschreven, af en toe even weg, maar vooral voorzichtig in de bochten. Het werd een eindsprint, iedereen doet dan mee voor de prijzen, vraag me af of ik nog bij de eerste tien zat, aangezien het niet echt lukte vandaag met de sprint en vrij snel de benen stil hield.

Schoenen uit - dat is nou eens nat - het water stroomde eruit. Mijn fiets is trouwens mooi schoon geworden.

Literatuurlijst

Leuke kandidatenlijst voor de verkiezing van de leden van het Europees Parlement op donderdag 10 juni 2004 van de Partij voor de Dieren.

Maarten ’t Hart zou ook op de lijst van de Partij voor de Dieren staan of in diens plaats Harry Mulisch (zie 11 mei).
Mensje van Keulen zie ik staan, Jan Wolkers, Rudy Kousbroek het lijkt wel een literatuurlijst.
Als Mensje van Keulen er op staat zou J.M.A. Biesheuvel er eigenlijk ook op moeten en Henk Spaan. Kijk maar in het Biesboek van J.M.A. Biesheuvel bladzijde 85.
En zo valt alles op zijn plaats.

Waar is eigenlijk Koos van Zomeren?

Een stemadvies ga ik niet geven, maar bekijk de lijst eens, surf naar de verschillende partijen op internet, denk er dan eens over na en weet dan goed waarvoor je gaat stemmen en niet waarop je gaat stemmen.

Een hulpmiddel op internet kan bijvoorbeeld zijn de stemwijzer.

Verzekering

Toch maar eens kijken op de site van de NTFU hoe het nu eigenlijk zit met die verzekering.
Beter nog, lees zelf maar eens op www.ntfu.nl onder organisatie, kopje Korting en dan de link verzekering.
Voor de KNWU zie www.knwu.nl onder Facilitair.

Vakantiegeld

Het klopt eigenlijk niet wat ik nu doe, want ik schrijf dit stukje pas op woensdag 26 mei en zet het neer bij maandag 24 mei.

De verzekeraar (Van Lanschot Assurantiën B.V.) van de KNWU gebeld met de vraag of de KNWU verzekerd is voor de schade die ik zaterdag 22 mei tijdens het criterium van Steenwijkerwold heb opgelopen. Eigenlijk wist ik het antwoord al aangezien ik hier nog nooit iemand over heb gehoord, en in het verleden dit ook niet werd gedaan, maar tijden veranderen, dus wie weet. En je hoort altijd verhalen van mensen die lid zijn van de NTFU (Nederlandse Tour Fiets Unie) en daar wel zijn verzekerd. Op de site van de KNWU las ik dat de schade voor eigen rekening is, maar ja het is altijd te proberen misschien heb je toch iets over het hoofd gezien of net niet goed gelezen.
Helaas, de KNWU is hiervoor niet verzekerd.
Vakantiegeld...!?

Witte stenen

Het was alweer een tijdje geleden, maar je bent er altijd bang voor, een valpartij. Deze keer was niemand anders dan ikzelf de schuldige.

Tot twee keer toe schoot ik met mijn schoen uit het cliplesspedaal eerst een keer rechts en daarna een keer links.
Plaatjes versleten, pedalen op?
Voorzichtig aan dus, tijdens het aanzetten de bocht uit.
Het wegdek is op sommige plaatsen glad geworden doordat het af en toe regende. Ik had me net een paar ronden lekker voor in het peloton genesteld, of wat er van het peloton over was. toen de bocht naar de finish weer opdoemde. Ik reed tweede.
Voordat ik het wist ging ik onderuit, voor mijn gevoel ging ik niet heel schuin, rekening houdend met het op sommige plaatsen natte wegdek. Mijn voorwiel gleed echter toch weg. En dan is er geen houden aan, een glijpartij zo het gras in.
Mijn voorwiel moet ergens over zijn weggegleden. Zelf denk ik over één van de witte stenen die de talud strepen aangeven in een verkeersdrempel.

Flinke schade aan het materiaal.
Zelf alleen wat schaafwonden.

Herkenning

Op de bruiloft van gisteravond/vannacht komt er vlak voordat ik naar huis ga, iemand naast me zitten, kijkt mij aan en zegt:‘Jij heet Eddy hè.’ Tja, dat ik zo heet weet ik zelf ook wel. En hoe hij dat weet leek me ook niet zo moeilijk aangezien een vriendin tegenover mij, mij net iets vroeg en voor de vraag aan mijn voornaam noemde.
Aldus, kijk ik hem een beetje vreemd aan.
‘Jij heet Eddy Dolfing hè, Eddy Dolfing dat ben jij ja.’ En ik moet hem gelijk geven, dat klopt. Maar, hoe komt hij aan mijn achternaam.
‘Jij was altijd met R.J.,’ zegt hij nu. Er begint mij iets te dagen, deze persoon is iemand uit mijn middelbare schooltijd.

Ik wilde eigenlijk naar huis, maar hij begint mij bijna direct van alles te vertellen over een aantal mensen waar ik een paar jaar bij op school heb gezeten en hoe het hen allemaal is vergaan tot nu toe.
Nu wil ik zoveel mogelijk te weet komen voordat ik naar huis ga.
Af en toe schiet mij iets te binnen. Een half woord is echter genoeg voor hem om mij van alles te vertellen.
Na een tijdje hebben we zo’n beetje iedereen wel gehad, en moet ik dan echt maar eens opstappen.
‘Veel succes in de rest van je leven,’ wens ik hem, en dan naar huis.

Ben al op weg naar de auto als ik mijn naam hoor roepen, de bruid, moet nog met mijn hoofd in een raamwerk voor een foto.
Vooruit dan maar!

3-Kaart

Hè, hè, gevonden.
J. vroeg hier al een tijdje geleden naar.
Ik dacht dat ik Ingmar hier mee had zien spelen bij mijn ouders. Zij dus ook alles op de kop, op zoek naar de kaartjes met die voetballers. Konden ze niet vinden.
Ik ook alle soorten doosjes bij langs, want dat is wat ik nog weet, ze zitten in een sigarendoosje. Wat ik wel tegenkwam tijdens mijn eerste zoektocht is twee doosjes seks-kaarten.

Seks-kaarten, de ultieme jongensdroom, waar ik een hele week voor achter een gokkast stond in de jaren zeventig.
Een gokkast met zo’n wijzer, die je met een druk op een knop tot stilstand bracht bij een bepaalde hoeveelheid punten. De wijzer schoot echter altijd iets door dus het vergde enige behendigheid om toch punten te verzamelen voor het begeerde.

Vanmiddag de zolder meer eens op en struinen in mijn verleden die voetbalkaarten moeten toch ergens te vinden zijn.
Na vier dozen, eindelijk. Altijd de laatste doos. Had ik in deze doos maar het eerst had gekeken, maar dan hadden ze hier niet ingezeten, maar in één van de andere vier dozen.

De legendarische voetballers uit de jaren zeventig in drieën geknipt, zodat je er 3-Kaart mee kunt spelen of Trio-spel, zoals op de achterkant van de kaarten staat vermeld.

Teek

Het is me weer gelukt, een teek aan de binnenkant van mijn arm.
Met een pincet voorzichtig er proberen uit te trekken.
De teek was nog niet volgezogen.
Bij de tweede poging lukte het. Alleen bleef er toch een klein stukje achter. Naald gepakt en dan maar proberen dit stukje er uit te peuteren. Dat wou dus niet. En ik wil nog fietsen in Groningen.

Op de fiets naar Groningen, toch maar die wedstrijd fietsen, en weer terug.

Nu ik dit aan het typen ben zie ik een wondje - van het peuteren - het is wel dicht en daarom heen is het rood.
Ik denk ik dat ik toch de huisarts maar even bel, ook al is het weekend, teken zijn steeds vaker besmet...

Een linkje kan nooit kwaad. www.tweevoeter.nl.

Vogeltje

Tijdens mijn herstel training rijd ik in het zonnetje op de verbindingsweg tussen Grolloo en Nooitgedacht. Langs het natuurreservaat lees ik nu eens goed het groene bordje naast het toegangshek.
‘Verboden toegang voor aangelijnde honden,’ lees ik.

‘Hè wat is dat?’
Een vogeltje zit stil op de weg en kijkt mij aan als ik voorbij fiets. Vreemd, terug, een Witte kwikstaart is het. Het vogeltje zit nog steeds stil en kijkt mij opnieuw aan.
Voorzicht pak het op. Het is net of het vogeltje niet goed op de poten staat, er doorheen gezakt is.

Tja, wat moet ik nu.

Naar het toegangshek van het natuurreservaat gelopen. Het vogeltje op het hek in de zon gezet. Het voelt warm aan. Kan niet ontdekken wat ie heeft. Af en toe zakt zijn kopje nu naar voren. Hij is sterk, zijn ogen vallen dicht, gaan weer open, schuift iets naar voren.
‘Beetje water misschien?’

Het vogeltje ziet er niet afgemat uit. Is ie gewoon ziek, of misschien van binnen flink in de kreukels?
Kan ik het meenemen?
Een auto rijdt voorbij.
Af en toe een opleving.
Een busje gaat voorbij.
Ik moet even pissen.
Ligt nu met zijn snavel op het hek. Nog maar eens kijken aan de andere kant van het vogeltje. Neen, ik kan niets aan de buitenkant zien.
Wanneer ik het terug zet heft ie nog een paar keer zijn kopje op, waarbij zijn ogen open gaan.
Ik zie dat het ademen zwaar gaat.
Het hele lijfje gaat op en neer.
Het is nu duidelijk dit vogeltje haalt de volgende dag niet.

Een herinnering gaat door mijn gedachten.
‘Vogeltje de nek om draaien en het lijfje de ene kant op gooien en het kopje de andere kant, dit vertelde mij ooit iemand die ook een ziek of gewond vogeltje vond en het niet aan kon om het uit zijn lijden te verlossen.’
‘Een toevallige passant dus wel, lijfje ene kant kopje andere kant.’

Het ademen gaat krachtiger maar ook zwaarder, de tussenpozen tussen in en uit worden langer.
Wat een kracht er uit zo’n klein lijfje komt.
De tussenpoos tussen een volgende teug wordt langer.
De krachtige ademhaling neemt af.
De ogen gaan niet meer open.

Af en toe denk ik, wat ik eigenlijk vanaf het moment dat ik het op het hek neer zette al dacht, ik zal dit vogeltje zien sterven.

Nog een teug, het is niet veel meer.
En dan de laatste...

...achter een struik onder wat gras heb ik het neergelegd.

Legitimatie

Maarten ’t Hart stond als zestiende op de lijst van de Partij voor Dieren en fungeerde zodanig als lijstduwer voor de verkiezing van het Europees Parlement. Uit principe heef hij geen legitimatiebewijs vandaar dat de Kiesraad heeft besloten hem te weigeren, zie verder www.partijvoordedieren.nl.

Ooit lag er bij mij het wel bekende briefje - komt redelijk vaak voor, maar ooit staat wel leuk - op de deurmat met daarop de informatie dat er een poging door de PTT was gedaan om bij mij een pakje te bezorgen, dit was niet gelukt, want ik was niet thuis, maar dat lijkt mij duidelijk, anders had er niet een briefje op de deurmat gelegen maar een pakje in de achterkamer gestaan.

Met een dergelijk briefje moet je dan naar het postkantoor. En dan hangt het af wat er aan de voorkant voor letter is aangestreept of je, je wel moet legitimeren of dat je het pakje zo mee kunt krijgen.

Ditmaal was - en daar kwam ik pas achter toen ik een nummertje had getrokken in het postkantoor - het een letter waarbij je, je moet kunnen legitimeren.
Bij de balie het briefje overhandigd en dan maar hopen dat deze postbeambte niet goed kijkt en mij het pakje zo meegeeft.
Helaas, hij keek heel goed en vroeg mij bijna direct om een legitimatiebewijs. Daarop antwoordde ik, dat ik van plan was om te gaan pinnen en dat het wel erg toevallig zou zijn dat ik het briefje ergens gevonden had samen met een Postbankpas en de bijbehorende pincode.

Op het briefje stond duidelijk een/mijn naam en adres geschreven en dat is identiek aan wat op de pinpas staat, tenzij je kortgeleden bent verhuisd, maar dat ben ik niet, dus?

Neen, de postbeambte was onvermurwbaar, ik kreeg het pakje niet mee...

Inzicht

De belangrijkste e-mail naar aanleiding van de Interclubwedstrijd in Veendam, zie zondag 2 mei.

Hallo Eddy,

Naar aanleiding van jouw mail heb ik contact gehad met onze vertegenwoordiger breedtesport. Zijn verhaal komt hier op neer.

De KNWU, district Noord heeft een commissie Breedtesport. Deze commissie heeft een aantal afspraken gemaakt en een reglement opgesteld voor de interclub wedstrijden. In dit reglement is o.a. vastgelegd hoe laat de wedstrijden beginnen en welke aktie dient te worden genomen als er wordt afgeweken van de afspraken. Dit reglement is besproken op een bijeenkomst van de Amateur sectie van de WV Meteoor Assen-Roden eind februari in aanwezigheid van een groot aantal renners, samen met begeleider B.Z. en secretaris J.P.

In dit reglement staat o.a. dat de organiserende vereniging verantwoordelijk is voor het informeren van de renners. In de meest simpele vorm door het tijdig bekend maken van de veranderde tijden middels het aanplakken van een mededeling daarover bij minimaal de voorgaande wedstrijd. Overigens is afwijken van de afgesproken tijden eigenlijk niet toegestaan. De organisatie van Veendam heeft aan deze voorwaarden niet voldaan en is dus verantwoordelijk voor jouw te late verschijning. Dat er op andere wijze nog wel een poging is gedaan om het niet nakomen van afspraken recht te breien doet hier niets aan af.

Alhoewel dit antwoord geen oplossing van jouw probleem betekent, hoop ik je op deze wijze toch voldoende inzicht te hebben gegeven in de gang van zaken en de afspraken. Heb je toch nog vragen, dan kun je terecht bij B.Z.

Met vriendelijke groet

J.K.

De organiserende vereniging is verantwoordelijk? Ik laat het hier verder bij. Ik ga gewoon weer lekker fietsen. Voor de toekomst weet ik in ieder geval dat ik heel goed het internet moet afstruinen voor de juiste starttijd. Hoe heet zoiets ook alweer...zelfr...

Crimineel

Op het bovenstaande artikeltje wil ik niet eens reageren, alleen de kop al. We hebben hier te maken met een bijzonder zware crimineel en dan is het altijd oppassen.

Het volgende artikeltje dan maar.
Is iemand met in de kelder cognac, jenever, verschillende soorten bier, whisky, wijn en wodka een alcoholist die met zijn mik vol alcohol in de auto stapt?
Iemand die testosteron, groeihormonen, aranesp, morfine en clenbuterol in huis heeft is in ieder geval wel een dopinggebruiker.

Maar ja we weten al lang, als sporter wielrenner wordt je nog steeds niet serieus genomen, en beoordeeld/veroordeeld door mensen die zelf altijd als laatste gekozen werden voor partijtjes tijdens gymnastieklessen. Of is dit wat kort door de bocht?
Van een doorsnee knol maak je heus geen renpaard die wel even de Grand National wint.
Frank Vandenbroucke kan voor vijf jaar de cel in gaan in België wegens het in bezit hebben van de bovenstaande producten en dan doel ik natuurlijk niet op de alcoholische.
Wanneer wordt sport en dan niet alleen wielrennen nu eindelijk eens volwassen.

Tim Krabbé schreef hier jaren geleden al een heel mooi stuk over, zie Jerry Cotton en het doping mysterie bladzijde 44, uit het boek 43 wielerverhalen of hetzelfde verhaal met reacties op het gebeuren in de Tour van 1998 op zijn website onder de titel Vóór doping.

Vleermuizen

Ergens in de jaren tachtig van de vorige eeuw - ja, ja, vorige eeuw - zag ik ze live spelen ergens op een vleermuizen bijeenkomst.
Goed concert!

Maar wat moet ik met dit verhaaltje in de krant, zoiets wil je toch helemaal niet lezen over de alternatievelingen from the eighties. Maar eens kijken op de website van ze hoe het zover heeft kunnen komen.
www.thecure.com

Deze zomer staat The Cure trouwens op RockWerchter.

Kaartclub

De volgende e-mail, naar aanleiding van het te laat zijn voor de 4e wedstrijd van de interclubcompetitie in Veendam, verzonden aan die ‘geweldige’ wielervereniging van mij.

Geachte wielervereniging Meteoor Assen-Roden,

Kom ik vandaag d.d. 2 mei om 14.45 uur op de Zuidwending in Veendam aan om, om 15.30 uur een Interclubwedstrijd te fietsen, zie ik al renners rondlopen met bossen bloemen. Ach, het zullen de amateurs A wel zijn die voor ons gestart zijn om 12.00 uur.
Maar helaas, navraag bij de organiserende vereniging Stormvogels-Veendam leert mij dat alle categorieën om 12.00 uur gestart. Ik nog vertellen dat ik echt goed op de site van de Stormvogels heb gelezen er stond wel een starttijd van 12.00 uur maar voor mij is niet duidelijk geworden dat hiermee alle categorieën werden bedoeld.
De organisatie vertelde mij verder nog - en dat vind ik niet zo mooi - dat alle verenigingen bericht hebben gehad over de gewijzigde starttijd, en dat de verenigingen dan zelf zorg moeten dragen dat betreffende renners worden bericht over de gewijzigde starttijd. Ofwel bedankt vereniging, hiermee is mijn klassement naar de knoppen - ik stond vijfde, het fietsen bij de Amateurs-B stelt niet zoveel voor dat begrijp ik ook wel, maar in ieder geval wordt er wel iets georganiseerd door de werkgroep “Breedtesportactiviteiten” van District Noord, en is het leuk om daar aan mee te doen!

Ik krijg alle soorten e-mails van trainingsmomenten tot duurtrainingen, trainingskampen en ploegenpresentaties aan toe, maar wanneer het er echt om gaat is "mijn" vereniging niet thuis - ik ben lid van jullie vereniging om wedstrijden te fietsen ook al is dat bij de laagste klasse - en er zijn al zo weinig wedstrijden.
Heb een aantal jaren bij de kaartclub WSV-Assen gereden, toen moesten we als B-amateurs (zo heetten de nu Amateurs-A toen nog) ook al zelf onze klassiekers regelen. Heb eventjes bij de Meteoor gefietst vond het daar iets beter, maar ik hoop niet dat er na de fusie, en nu ik weer op het oude nest ben terug gekeerd, het opnieuw een papierenclub wordt. Ik wil nog graag een paar jaar leuk fietsen, maar ik moet aan het eind van dit seizoen maar eens goed bedenken of ik dat nog wel bij deze club wil.

Jullie hebben allemaal nu mijn e-mail adres dus ik verwacht dat jullie mij lopende dit jaar alleen zaken die met wedstrijden te maken hebben e-mailen!

Graag wil ik dat dit e-mail bericht wordt doorgezonden naar de werkgroep “Breedtesportactiviteiten” van District Noord naar de heer Frits Bramer, of in ieder geval aan hem bekend wordt gemaakt vandaar dat er ook een CC'tje naar de Stormvogels is gegaan.



Met vriendelijke groet,

Eddy Dolfing

P.S.
Had ik maar op de site van de WSV Emmen gekeken daarop staat de gewijzigde starttijd wel duidelijk vermeld, nog even snel op de site van WV Assen-Roden gekeken, kon echter niets vinden of het moet al ergens verstopt zijn.

Zo dat is dat, ben benieuwd

Dag van de Arbeid

Bizar verhaal

Fietste na de trainingswedstrijd op de wielerbaan in Groningen samen terug naar Assen met iemand die logeerde in Assen en wist - van toen hij nog studeerde in Groningen - dat er elke donderdagavond op de wielerbaan een trainingswedstrijd wordt gereden.
Op de heen weg was hij me achterop gefietst en omdat hij moest pissen snel doorgereden, zodat ik hem halverwege tussen Vries en Assen weer inhaalde.

Twaalfde was hij geworden zo vertelde hij me na de finish, ik in het peloton, maar dat doet er nu even niet toe.

‘Tjonge, wat een lang intermezzo voordat het eigenlijke verhaal begint.’

De aanleiding tot het bizarre verhaal was een gefrustreerde toeteraar. Ik vertelde hem van het gebeurde tijdens de toertocht vanuit Rolde op 11 april.
Aldus vertelde hij mij het volgende:
Tijdens één van zijn trainingsrondjes werd hij bijna over het hoofd gezien door een vrachtauto. Geschrokken reageerde hij met een wat maak je me nou gebaar, niet eens de middelvinger.
Even verderop moest hij wachten voor een verkeerslicht. Kijkend naar het verkeerslicht bemerkte hij plotseling dat zijn fiets werd opgetild. Wederom geschrokken keek hij achterom en zag toen dat de chauffeur van de vrachtauto van daarnet heel langzaam tegen zijn fiets was aangereden.
Dit was toch iets te hard gegaan, want het achterwiel van de fiets zat - toen de vrachtauto tot stilstand was gekomen - vast onder de bumper, en bleek ook nog eens krom te zijn gedrukt.

Thuis komen lukte nog, maar hij nam natuurlijk direct contact op met het bedrijf van de vrachtauto en kreeg zo de schade vergoed!

Op fietse

Op fietse deur de Reigerstraot.
Voor het eerst op de fiets naar school. Ingmar kan sinds een dag fietsen. Tja, en dan is het eerste wat je wilt, op fiets naar school.

Aldus vanmorgen ieder op zijn eigen fiets.

Onderweg!
‘Fietst Ingmar nu met zijn fiets, of fietst de fiets met Ingmar?’

Vlak voor de oversteek van de Vredeveldseweg even bijkomen. Eventjes maar en dan weer verder.
We waren te laat op school, maar dat geeft niets, want zo maak je nog meer indruk! Iedereen ziet namelijk dat je nu ook kunt fietsen, omdat je, je fietssleuteltje in het daarvoor bestemde trommeltje - bij de juf op haar bureau - doet.

4e?

Finish, ‘één, twee, drie, vier, vijf, zes, en één was ontsnapt met het groepje junioren.’ Achtste dus.

Kijk ik net op www.peddelaars.nl en zie achter mijn naam twaalf punten staan. Dat betekend vierde.
Toch maar eens beter leren tellen...

‘Elitair’

‘Doet u mij maar...’ ‘Neen geen friet, geen patat, geen french fries, geen chips, maar gefrituurde stukjes aardappel!’

Bedenkelijk

Algemeen bekend, ambtenaren werken niet bedrijfsmatig. Als ze dit nu wel eens zouden gaan doen is het misschien mogelijk dat ze zich niet hoeven te verantwoorden, omdat ze bedenkelijke e-mails verzenden, máár, omdat het werk niet binnen de gestelde termijn is gedaan of dat het werk überhaupt niet is gedaan.

En wat zijn nu eigenlijk bedenkelijke e-mails? Filmpjes van een paar seconden?
Ten overvloede. Wanneer e-mails door derden worden bekeken is dit schenden van het briefgeheim. Je hebt recht op privacy.
Misschien gaat het werken wel veel beter als er af en toe even een bedenkelijke e-mail voorbij komt.

Je mag iemand alleen afrekenen op de werkzaamheden die uitgevoerd zouden moeten worden en nooit op andere secundaire zaken tenzij er strafbare feiten worden gepleegd.

‘1984 komt steeds dichterbij.’

Lek

Interclubcompetitie Emmen.

Stond lekker aan mijn bidon te lurken toen plotseling de koers werd vrij gegeven. Snel de bidon in de houder en als een speer er achteraan. De benen voelen goed. Even flink op de pedalen staan en ik zat weer tussen de wielen.
Het tweede heuveltje naar voren. Dan geleidelijk een lange bocht.
‘Hé, wat is dat, stoot mijn achterwiel aan?’
De scherpe bocht voor het rechte stuk naar de finish nadert snel. Mijn achterwiel stoot nu steeds meer aan en voordat ik de scherp bocht instuur rijd ik op de velg. De bocht kan ik nog net houden.

En dat was dan de eerste wedstrijd van de interclubcompetitie.

Gemak

Als Tim Berners-Lee niet gemakzuchtig was geweest:

• was het hiernaast staande stukje niet geschreven;
• bestond dit weblog niet;
• had ik waarschijnlijk nooit geweten dat Tim Berners-Lee natuurkundige is;
• Tim Berners-Lee de Millenium Technology Prize ooit hebben gekregen;
• zou de Millenium Technology Prize dan wel hebben bestaan?

Wat een gezeur, we hebben er tenslotte elke dag gemak van!

‘Leeuw van Vlaanderen’

Ronde van Vlaanderen 1993, 1995, 1997
Parijs - Roubaix 1996, 2000, 2002
Kampioenschap van Zurich 1991, 1995
Amstel Gold Race 1994
Parijs - Tours 1993
HEW Cyclassics Cup 2002
Wereldkampioen op de weg 1996

In de Grote Scheldeprijs heeft Johan Museeuw afscheid genomen als renner.

Use your car as a weapon

Paastoertocht vanuit Rolde.
Lekker trappen.

Onderweg richting Loon een driftig toeterende auto achter het groepje waarin ik reed.
Getoeter werkt bij wielrenners - ook al waren dit meest toerfietsers - als een rode lap op een stier.
Linksaf de bocht door richting Gasteren en dan kan de hevig gefrusteerde toeteraar er langs.
Tja, en wat er toen gebeurde benauwd mij altijd.
Een middelvinger van één van ons werkte nu als een rode lap op de toeteraar. De hierdoor in zijn eer aangetaste toeteraar kon toen niet anders meer dan ons snijden.

Ik begrijp niet dat je zo ver gaat en je auto als wapen gaat gebruiken.
Alle keren dat ik bij zulke acties betrokken was zijn gelukkig goed afgelopen, maar blijkbaar ben je als fietser vogelvrij.

Vork (slot)

Toch maar even een fotootje gemaakt! Net te zien, op de verder vage foto, het Bianchi groene streepje op de vork.

Vork (III)

Het is koud en in het noordoosten dreigde het. Noordenwind toch maar een kort ritje. Ekehaar, Amen, Hooghalen en dan terug naar Assen.
Fiets is kaarsrecht, heeft geen enkele afwijking wanneer ik rechtop ga zitten en de handen van het stuur haal.
Terug even bij mijn ouders aan. Dat even werd kwart voor twaalf...

Vork (II)

Dat werd dus geen vrijdag, maar vandaag.
Snel uit de doos en installeren. Wat een gemak zo'n ahead-set. Voorvork erin, afplakken op de goede lengte, vork eruit, overtollig deel afzagen, vork weerin het frame, spacers en stuurpen erop en dan afdekdopje aandraaien totdat er geen speling meer in het voorwiel zit, dit controleren door de remmen aan te knijpen en het voorwiel heen en weer te bewegen, daarna de bouten van de stuurpen vastdraaien.
Vanavond maar eens even een ritje maken.

Vork

Een e-mailtje uit Halsteren.
Als ik zorg dat mijn vork snel in Halsteren komt dan heb ik waarschijnlijk de nieuwe vork vrijdag in huis.
Halsoverkop de vork eruit - ik kan eigenlijk geen 5 dagen zonder de fiets, en zeker niet nu ik net een rustweek achter de rug heb - inpakken en naar het postkantoor.
‘Aangetekend versturen mevrouw.’
Tja, en dan afwachten maar weer...

The Twilight Singers

Greg Dulli's - Aghan Whigs - nieuwe band. Moet ik toch maar even vermelden. The Afghan Whigs had ik al een tijdje niets meer van gehoord. Vandaar dat ik maar eens opzoek ging of ze nog wel bestonden.
Tja, ze bestaan niet meer, maar wel werd ik via de oude website doorgeschakeld naar een andere website. Hier werd ik verwelkomd door een melancholisch deuntje. Via Amazon.com nog wat meer samples beluisteren, snel was ik toen overtuigd.
Deze muziek hoort in mijn platenkast thuis!

Weemoed

Oud worden bij de tandarts. Vandaag voor de halfjaarlijkse controle naar mijn tandarts in Emmen. Tja, en als je daar zo zit vliegen de jaren aan je voorbij. Als klein jongetje kwam ik hier ook al. En nu ga ik samen met mijn zoon.

Na de tandarts naar de dierentuin. Ze hebben veel veranderd, weggehaald. De uilenburcht was al weg.
Nu het wat leger is - vooral in het midden van het park - zie je pas hoe klein de oppervlakte van de dierentuin eigenlijk is. Misschien breien ze een eind aan het opsluiten van dieren, vind iets dergelijks niet meer van deze tijd!

Nog een drankje in mijn oude stamkroeg en dan naor huus...

Door Ierland met een koelkast

Door Ierland met een koelkast is een grappig boekje wat ik voor mijn verjaardag kreeg.
Het is geschreven door een in Engeland bekende komiek - misschien hier ook wel bekend, maar ik had in ieder geval nog niet van hem gehoord - Tony Hawks.
Ooit zag hij in Ierland een lifter langs de wegstaan met een koelkast, dit beeld is in zijn geheugen gegrift. Jaren later wordt hij 's morgens wakker met een briefje naast zijn bed.

‘Ik wed met Tony Hawks - om een bedrag van honderd pond - dat het hem niet zal lukken om binnen een maand heel Ierland door te liften - in het gezelschap van een koelkast.’

In dronkenschap verkerend heeft hij een weddenschap afgesloten. Het begin van een maand met een koelkast door Ierland.
Of hij de weddenschap haalt weet ik nog niet ben nu namelijk op bladzijde 301.

Gaat het lukken?

14 oktober - afgelopen jaar - kocht ik een nieuw frame de Bianchi XL carbon. Hele winter keurig in de doos laten zitten en aan het eind van de winter op laten bouwen. Nadat de fiets weer eens in de hal stond te pronken viel mij op dat er op de voorvork een plaatje zit met SL carbon. Tja, en dan ga je zoeken en struinen op het internet en zo kwam ik er achter dat er in een XL-frame een XL full carbon vork hoort te zitten - had dit alles moeten checken direct nadat de doos was aangekomen, maar ja zulke details vergeet je snel kijkend naar zo´n mooi frame.

Het is al bijna een half jaar geleden, maar toch bij de dealer aangeklopt. De dealer wenste mij veel fietsplezier met mijn Bianchi.
Dan maar een e-mail naar Bianchi zelf. Het hele verhaal uit de doeken gedaan, frame nummer doorgegeven. Maar konden echter niet terugvinden of er een verkeerde vork in de doos uit Italië was meegezonden. Mocht wel mijn maat van de huidige vork doorgeven en dan zou men kijken wat er voor mij kon worden gedaan.
En zo kreeg ik dus bericht dat er een vork voor mij was. Wel een 2004 versie - dat betekend een andere kleur. Het 2004 frame heeft namelijk Bianchi groene belettering. In de vork zit dus een streepje Bianchi groen.

   Op zich vind ik dat er bij een xl frame ook een xl vork hoort.
   Dus ik wil wel ruilen.

Heb ik terug geëmaild.
Vandaag kreeg ik bericht dat de vork naar de dealer zou worden gezonden en dat deze contact met mij zou opnemen. Ofwel afwachten eerst maar even weer.

Vind ze bij Bianchi - onderdeel van Cycleurope Industries SA - heel correct!

Te gek voor woorden

En zo is dat!
Heeft Jesus Manzano toch maar geluk, dat door de wielerploeg Amore e Vita seks voor de wedstrijd niet als doping wordt gezien.
Hiermee zaak gesloten. Zaak gesloten? Het was toch geen zaak?

Seks voor de wedstrijd doping??

Is neuken doping vraagt Peter Winnen zich in de NRC van vandaag af. Hij geeft een regel verder zelf het antwoord. Voor het gros der mensheid is neuken doping. Voor het gros der atleten evenzeer.

Maar zijn we er nu? Ik denk het wel. Ooit hoorde ik Greg Lemond - hij was opnieuw wereldkampioen geworden - zeggen dat hij tot diep in de nacht voorafgaand aan het wereldkampioenschap van bil was gegaan met zijn vrouw. Ik vind dit voldoende bewijs. Had Steven Rooks dit ook gedaan dan was hij waarschijnlijk niet verslagen in de eindsprint. Maar hoe controleer je een dergelijke vorm van doping. Bij een dopingcontrole wordt er gecontroleerd of er van een bepaalde stof teveel in het lichaam zit, je zou nu dus moeten controleren of er van de bepaalde stof te weinig in het lichaam aanwezig is. Ik ben benieuwd...

Velg

Moest vandaag weer eens zonodig met een lekke band op de velg naar huis fietsen.
Thuis gekomen bij het band verwisselen ontdekte ik dat dit niet slim is, wat ik natuurlijk ook wel wist, een flinke scheur in de velg.
En zo kwam ik er achter dat de wanden van de nu kapotte velg en de velg van het voorwiel wel erg dun waren geworden. Dat wordt dus twee nieuwe velgen!

Weblog

Tja, wat moet ik hier nu eens gaan opzetten. Elke dag maar eens goed bedenken. Misschien stukje uit de krant of andere zaken die mij opvallen. Wel leuk natuurlijk lekker je ongezouten mening over allerhande zaken op het net gooien.