Net over de top even gestopt om te pissen en mijn energiedrank voor de helft op te drinken.
   En dan kan ik beginnen aan de lange afdaling naar Innsbrück.
   In één van de tunnels: koeien! Iedereen remt. Een harde schreeuw. Hoezo schreeuwen. Het gaat goed. Onbegrijpelijk iedereen remt, behalve deze ene malloot. Na dit incident gaan we met z'n allen weer verder en spoedig gaat het weer ongelooflijk hard.
   Het regent licht en de weg is nat.
   Door de snelheid koel ik steeds verder af en na een tijdje zit ik dan ook klappertandend op de fiets. Zou iedereen dit hebben of ben ik de enige? Ik kan het niet zien, we dalen in een lang lint en halen af en toe mensen die minder hard gaan in. Heel af en toe zijn er durfals die sneller gaan op dit glibberige wegdek.
   Mutters, bijna in Innsbrück.

Dwars door Innsbrück.
   In Innsbrück begint de klim nog niet van de Brenner. Of ik hiermee juist zit weet ik niet, volgens het kaartje van de Ötztaler wel, maar tussen Innsbrück en het begin van de klim zit nog een stuk vlak - in ieder geval is hier heel weinig bebouwing.
   De eerste haarspelden en dan begint de klim naar de Brennerpas.
   Ga eerst maar eens pissen. Het is niet warm dus vocht genoeg.
   Bijna boven. Het begint opnieuw te regenen, maar nu harder. Ik verlaat het groepje waarin ik rijd. Of kunnen ze mijn tempo niet meer volgen? Het is in ieder geval een stuk steiler dan de voorgaande kilometers van de klim.
   Net na het hoogste punt van de klim over de Brenner een Labestation. Een banaan en de bidons bijvullen.

Een heerlijke afdaling over de brede wegen van de oude route over de Brennerpas naar Sterzing.

Sterzing. Het begin van de klim naar de Jaufenpas.
   Het laatste beetje van de energiedrank. Een vriendelijke toeschouwer pakte mijn lege flesje aan zodat ik niet hoef af te stappen. En zeker niet van plan ben om bewust plastic in het mooie Oostenrijkse landschap te gooien. Jaufenpass, wat mis ik een 27. Ik klim makkelijk maar er zou wel wat meer snelheid in mogen.
   Boven, geen Labestation voor mij. Direct door de afdaling in.
   Wat een mooie technische afdaling. Hier kun je in de afdaling tijd winnen, bochten goed aansnijden, heerlijk!

Beneden in San Leonardo begint de lange lange klim naar Timmelsjoch.
   Kruip weer omhoog.
   Labestation Schönau: bidons bij vullen; twee halve bananen en weer verder.
   Het zonnetje schijnt, het is warm. Een vlakker stuk nu. Ik maak tempo. Bruggetje over en dan begint het laatste steile stuk van de klim. Wederom begint het kruipen.
   Labestation Seeberalm: nee, geen Red Bull.
   De eerste en langste tunnel komt in zicht, hierna wordt het vlakker, weet ik, en maak weer tempo, merk zelfs dat ik flink tempo kan maken en dat het kruipen niet ligt aan mijn conditie, maar aan de te zware versnelling trappen, omdat ik niet lichter heb.
   Het regent weer en trek mijn handschoenen aan. Zo nu kan boven direct de afdaling ingezet worden naar Sölden.
   Het begint harder te regenen.
   Klein stukkie omhoog, om Windegg, naar de Mautstelle.
   Op stukken nieuw asfalt lijkt het wel een ijsbaan.
   Zwieselstein en dan... ...Sölden.
   Op de grote plaat scheur ik door Sölden, bibberend alweer een tijdje en probeer mij zo warm te trappen.
   Rechtsaf brug de Ötztaler Aache over: een zee van mensen, finish!
   Heb het nog steeds koud en fiets snel door naar de camping, alles uit en warm worden in de slaapzak...