Op de laatste parkeerplaats, voorbij het stuwmeer, de weg houdt hier op, de auto geparkeerd. In de auto was het lekker door de fel schijnende zon, maar toen we de auto uitstapten merkten we dat ondanks de zon het koud was. Er waaide een koude gure wind vanuit Italië het dal in. De pijpen dus maar aan de broek geritst.
   Ingmar kon weer hele stukken zelf lopen. Langs de Zamser Bach gaat het langzaam omhoog. Alleen in de buurt van Lofitzalm is het wat steiler en ook net onder de Zollhütte - de grensovergang naar Italië is het iets steiler. Er waren zelfs ATB ers die met de fiets op de nek omhoog liepen aan de andere kant kun je vast prachtig af dalen.
   Om half één waren we bij het Pfitscher Joch Haus, vanaf de Zollhütte naar het Pfitscher Joch Haus liep Ingmar zelf.
   Boven bij de hut was het druk. Je kunt er met de auto vanuit Italië komen en dat was te merken.
   Buiten gegeten, ondanks dat er nog steeds die koude gure wind waaide. Ach, regenbroek en jas aan en muts op en wat uit de wind zitten.

   Dezelfde weg terug. Ingmar wilde graag het vlakke stuk weer zelf lopen. Over de houten bruggetjes en stappend van steen naar steen. Vooral het minikraantje dat het pad aan het repareren was is voor hem interessant.